บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 3 หน้า 5
“ขออัมทานสองถ้วยได้มั้ยคะ”
สันติหัวเราะชอบใจ “ได้เลยครับถ้าน้องอัมไม่กลัวอ้วนนะ”
สองคนหัวเราะให้กันอย่างร่าเริง พากันเดินไป ที่มุมหนึ่งจุ๊บยืนแอบมอง สีหน้าไม่พอใจ
ตกกลางคืนแล้ว หมูปิ้งยังเหลืออยู่ในถาดอีกหลายไม้ พิไลยืนเหม่อสีหน้าครุ่นคิดนึกถึงตอนที่พิไลหยุดหันมองตามไปเห็นเดชขับอารีย์นั่งสง่าอยู่หน้ารถ พิไลพึมพำอย่างอิจฉา “คนที่จะนั่งข้างพี่เดชในรถหรูหรานั้นมันน่าจะเป็นฉันมากกว่า นังอารีย์แกมันชุบมือเปิบชัดๆ ได้ทั้งผัวได้ทั้งลูกฉัน ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว” พิไลรีบก้มลงเก็บข้าวของ เงยขึ้นมาตกใจ หุ่นนางพยาบาลเข้ามายืนเงียบๆ “อุ๊ยคุณ..ตกใจหมดเลย “
“ขายยังไง”
“เอาไปหมดเลยสิคุณฉันคิดแค่ยี่สิบเอ้า จะกลับบ้านแล้ว เอามั้ยคะ” หุ่นนางพยาบาลพยักหน้าช้าๆ พิไลรีบหยิบหมูปิ้งใส่ถุงยื่นให้ หุ่นนางพยาบาลรับมายื่นเงินให้พิไล พิไลมอง “เอ๊ะทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆหน้าคุณเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
หุ่นนางพยาบาลยิ้มเยือกเย็น “หมูปิ้งของคุณรสชาติอร่อย ถ้าตั้งใจทำแล้วรู้จักเก็บออม ไม่นานก็จะตั้งตัวได้ อย่าไปคิดโลภอยากได้ใคร่ดีกับของที่ไม่ใช่ของเรา ไม่อย่างนั้นจะเดือดร้อนนะ”
หุ่นนางพยาบาลเดินจากไป พิไลงง “พูดอะไรของเค้า“ พิไลเก็บของต่อ แล้วจู่ๆ ก็หยุดคิด “เอ๋ ทำไมมันคุ้นๆหน้า ฉันต้องเคยรู้จักนางพยาบาลคนนี้แน่ๆแต่ว่าเคยเจอกันที่ไหนน๊า...หรือจะเป็นลูกค้าที่เคยมาซื้อหมูปิ้งเฮ้ยช่างมันเถอะ..” พิไลรีบเก็บของต่ออย่างไม่สนใจอีก
ระหว่างนั้น ผู้หญิงอุ้มเด็กทารกเดินมาถาม “หมดแล้วเหรอน้า..”
“จ้าหมดแล้ว เขาเพิ่งเหมาไปหมดเมื่อกี้เอง” ผู้หญิงอุ้มเด็กไป พิไลมองตามเด็กทารกสีหน้านึกอะไรขึ้นมาได้
ที่ห้องพักผู้ป่วยรวม นางพยาบาลอุ้มเด็กทารกส่งให้พิไล “น่าเกลียดน่าชังดีนะคะลูกสาวคุณพิไล ตั้งชื่อหรือยังคะ”
พิไลรับลูกมามอง
“ชื่อพรรณรายค่ะ ผัว เอ๊ย สามีฉันเค้าตั้งชื่อว่าพรรณราย”
พิไลเงยหน้ามองพยาบาล พยาบาลยิ้มให้ “ตายจริงเกือบจะชื่อเหมือนกันเลย แต่ฉันชื่อพรรณีค่ะ”
พิไลนึกถึงตรงนี้ก็ตกใจ “ใช่แล้วนางพยาบาลที่ทำคลอดให้เรา คุณพรรณี แต่เธอตายไปแล้วนี่นา” พิไลตกใจกว่าเดิม มองซ้ายขวารอบๆ “ไม่ใช่น่าคง..คงหน้าคล้ายๆมากกว่า” พิไลรีบเก็บของเร็วกว่าเดิม เสร็จแล้วกำลังจะเข็นก็มีมือมาแตะที่บ่า พิไลร้องลั่น “ว้าย....”
ผู้หญิงเดินผ่านมางง “ป้า..ป้าทำของตก”
พิไลชะงักหันไปมองเห็นผู้หญิงทำงานมองแปลกใจ ชี้ที่พื้น พิไลมองตามเห็นถุงพลาสติกใส่หมูปิ้งหล่นจากรถเข็นทั้งหมด พิไลรีบก้มเก็บ ผู้หญิงเดินผ่านไป พิไลมองรอบๆหวาดๆ เสียงผู้หญิงหัวเราะดังแว่วๆมา พิไลสะดุ้งโหยงมองรอบๆก็ไม่มีใคร “ใคร..เสียงใครหัวเราะ” พิไลขนหัวลุกรีบเข็นรถเข็นไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เสียงหัวเราะของผู้หญิงยังดังก้องอยู่อย่างน่ากลัว