บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 3 หน้า 4
หน้าตึกคณะฯ อัมราถือหนังสือเดินขึ้นบันไดมาจนเกือบถึงหน้าห้องเล็กเชอร์ อัมราชะงัก จุ๊บเดินออกมาจากห้องพอดี จุ๊บมองอัมรา ซ่อนความไม่พอใจไว้ “อ้าวน้องอัม..”
“หวัดดีค่ะพี่จุ๊บ คุณพ่อฝากหนังสือเกี่ยวกับการปั้นหุ่นมาให้พี่อาร์ตนะคะ”
“เหรอคะเอเมื่อวานก็เจอกันทำไมคุณน้าเดชไม่ให้อาร์ตเลยละคะ”
อัมราอึ้งๆ แต่ก็ตอบปกติ “เอ้อ อัมก็ไม่ทราบค่ะคุณพ่อคงเพิ่งนึกได้”
“อ๋อค่ะแต่ฝากพี่ไว้ก็ได้นะคะ เพราะอาร์ตเค้ายุ่งๆอยู่..คือกำลังปรึกษากับเพื่อนเรื่องงานประกวดนะคะ”
อัมราเข้าใจยื่นหนังสือให้ “งั้นก็ได้ค่ะอัมฝากพี่จุ๊บให้พี่อาร์ตด้วยแล้วกัน”
อัมราเดินกลับไป จุ๊บมองพึมพำ “น่าเชื่อตายล่ะ หึ เห็นหงิมๆตื๊อเก่งเหมือนกันแหะ”
จุ๊บหันกลับตกใจเมื่อเห็นอาทรมองอยู่ อาทรถามด้วยความสงสัย “ทำไมเธอต้องกีดกั้นน้องอัมด้วย..”
“กีดกั้นอะไร นายพูดอะไรออย ฉันไม่เข้าใจ”
“ก็อาร์ตไม่ได้ยุ่งซักหน่อย เธอจงใจไม่ให้น้องอัมเจออาร์ตใช่มั้ยจุ๊บ”
“อย่ามาหาเรื่องกันนะ”
“ฉันดูออกนะจุ๊บว่าเธอชอบอาร์ตมากกว่าเพื่อน”
“ออย..”
“แต่การที่เราชอบใครสักคนเราก็ต้องให้โอกาสเขาเลือกสิ ไม่ใช่ปิดโอกาสเขา”
“แล้วฉันปิดโอกาสอาร์ตตรงไหน”
“ก็ตรงที่เธอไม่ยอมให้อาร์ตได้เลือกไง อาร์ตเขายังไม่บอกเลยว่าเขาเป็นแฟนเธอ เพราะฉะนั้นอาร์ตก็มีสิทธิ์ที่จะคบใครก็ได้”
“นายไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก ถ้านายเป็นฉันนายก็ต้องทำอย่างฉัน” จุ๊บเดินหนี
ออยพูดตามหลัง “ไม่จริง..ความรักสำหรับฉันคือการให้ ฉันจะทำทุกอย่างให้คนที่ฉันรักมีความสุข ถึงเขาจะไม่รู้ก็ตาม”
จุ๊บหยุดเดินหันกลับไปมองเห็นแต่ออยเดินไปแล้ว จุ๊บงงๆพึมพำ“พูดแปลกๆ..หรือว่าออยแอบรักใคร ใช่แล้วต้องใช่แน่ๆ แต่ใครกันนะ”
เย็นนั้น อัมราเดินมาตามทาง สันติวิ่งเข้ามาหาจากด้านหนึ่ง “น้องอัม..โอ๊ยพี่วิ่งตามเกือบไม่ทัน”
“พี่อาร์ต ได้หนังสือของคุณพ่อหรือยังคะ”
“ได้แล้วครับ ทำไมน้องอัมไม่เข้าไปให้พี่ในห้องเองล่ะ พี่จะได้พาไปเลี้ยงไอศกรีมตอบแทน”
“ก็เห็นพี่อาร์ตยุ่งเรื่องการประกวดหุ่นอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”
“เปล่านี่ครับ คาบนั้นพี่ว่างทั้งชั่วโมงเลยเพราะอาจารย์ติดธุระไม่มีอาจารย์เข้าสอนแทนด้วย เอ๊ะใครบอกว่าพี่ยุ่ง”
อัมราอึ้งรู้ทันทีว่าจุ๊บกีดกั้นแต่อัมราเสพูดอย่างอื่น “อ๋อ..ไม่มีใครบอกหรอกค่ะ อัมก็คิดเอาเอง แล้วพอดีอัมก็รีบเข้าเรียนด้วย”
“นี่จะกลับแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ แต่รอรถที่บ้านอยู่ วันนี้อาจารย์ปล่อยเร็ว อัมเลยจะไปหาที่นั่งรอนะคะ”
“งั้น ระหว่างรอให้พี่เลี้ยงไอศกรีมนะร้านข้างๆมหา’ลัยนี่เอง” อัมรานิ่งคิด สันติรีบพูด “แต่ถ้าน้องอัมไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ค่ะ..อัมไม่..” สันติหน้าเสีย แต่แล้วยิ้มออกเมื่อได้ยินที่อัมราพูดต่อ “ไม่ปฏิเสธค่ะแต่มีข้อแม้นะคะ”
“อะไรครับ”