บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 1

ปี 2495 ที่มหาวิทยาลัยศิลปากร ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์กำลังเดินไปตามทางเดินในมหาวิทยาลัยช้าๆ ได้ยินเสียงไม้ตะพดกระแทกพื้นเป็นจังหวะๆ เมฆดำเคลื่อนบดบังพระจันทร์กลมโตในวันเพ็ญ เสียงนกกลางคืนบินพึ่มพั่บ บางตัวส่งเสียงร้องฟังวังเวง เห็นด้านหลังเดชกำลังง่วนอยู่กับหุ่นที่เริ่มเห็นเค้าร่างเป็นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ เดชชะงักหันขวับกลับมาตกใจ แล้วค่อยยิ้มออก เดชยกมือไหว้ “สวัสดีครับท่านเจ้าคุณ”

ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์พยักหน้ารับ “ไหว้พระเถอะพ่อเดช” ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์เข้าไปมองหุ่นตัวเองอย่างสนใจ “ผ่านมาแถวนี้เลยแวะเข้ามาดู เมื่อไรจะเสร็จล่ะ”

“อีกสักพักครับท่าน ตอนนี้อยู่ในขั้นตกแต่งเก็บรายละเอียดต่างๆ”

ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์แตะหุ่นพอใจ “หวังว่าจะเสร็จทันงานวันเกิดฉันนะ “

“ทันแน่นอนครับ”

“ดี..ฉันจะเอาไปตั้งโชว์ในงาน ไอ้พวกลูกหลานปากอัปมงคลที่มันงมงายหาว่าถ้าปั้นหุ่นแทนตัวแล้วจะต้องมีอันเป็นไป มันจะได้หุบปากกันเสียที” ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ชะงักเมื่อมองเห็นเก้าอี้โยกอยู่มุมหนึ่ง “อ้อ..เขาเอาเก้าอี้มาส่งให้แล้วรึ”

“ครับผม..เพิ่งมาถึงวันนี้เอง”

ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์เดินไปที่เก้าอี้โยก ลงนั่งแล้วลองโยกช้าๆ “เออ..แบบนี้ล่ะแหมเหมาะดีเหลือเกิน หุ่นตัวฉันต้องนั่งเก้าอี้โยกอย่างนี้ มันสบายดี ฉันชอบฮ่ะๆๆๆ” ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์หัวเราะเสียงดังไปพร้อมๆกับเสียงเก้าอี้โยก เดชมองยิ้มๆ  ด้านนอกตึกมีนกแสกบินมาเกาะกิ่งไม้ร้องเสียงดัง ก่อนบินผ่านหลังคาตึกไป

หลายวันต่อมา เดชตั้งอกตั้งใจเก็บรายละเอียดต่างๆของหุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ เช่นการทำผิว รอยย่น เส้นเอ็น เส้นเลือด ใช้สว่านเจาะรูเล็กๆ ด้านหลังหัวหุ่น ใช้เข็มปลายส้อมติดเส้นผมทีละเส้นติดลงในรูที่เจาะไว้ 

เดชลงสีน้ำมันบนลำตัวหุ่นเป็นชั้นๆ ซ้อนกัน จนเริ่มมองเห็นรูปหน้าเป็นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ เดชลงรายละเอียดฝ้า กระฯลฯ

เดชติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายให้หุ่น จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่  ใส่ไม้ตะพดลงไปในมือหุ่น จนสุดท้าย เดชยืนมองเห็นหุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์นั่งบนเก้าอี้โยกถือไม้ตะพด เสร็จสมบูรณ์  

เดชยิ้มอย่างพอใจพึมพำ “สมบูรณ์แบบที่สุด..หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์”