บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 1 หน้า 2
ในวันต่อมา เวลาโพล้เพล้ ท้องฟ้าเป็นสีผีตากผ้าอ้อม อีกาฝูงใหญ่บินผ่านไป คนงานกำลังช่วยกันยกหุ่นทั้งเก้าอี้โยกข้ามถนนในมหาวิทยาลัย มาตั้งไว้อีกด้าน รอที่จะเอาขึ้นรถ รับที่หน้าตึกคณะฯ ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ยื่นซองน้ำตาลปึกใหญ่ให้เดช “เอ้านี่ค่าจ้างปั้นหุ่นของฉัน พ่อเดช”
เดชยกมือไหว้ รับมา “ขอบคุณครับ”
“ขอบใจจริงๆที่ปั้นได้เสร็จทันงานวันเกิดฉันพรุ่งนี้ คอยดูนะทุกคนจะต้องตะลึงแน่ๆ”
“ผมก็ต้องขอบพระคุณท่านที่กรุณาไว้ใจให้ผมปั้นหุ่นให้”
“เฮ้ยกรุณงกรุณาอะไร..ก็พ่อเดชนะมีฝีมือที่น่าทึ่งมาก คอยดูนะต่อไปเธอจะต้องเป็นนักปั้นหุ่นมือทองที่ใครๆต้องยอมรับ”
“สมพรปากครับท่าน”
“ฉันไปก่อนล่ะ”
“ครับ” เดชไหว้ยืนมองท่านเจ้าคุณนรบดินทร์หันหลังเดินไปได้สี่ห้าก้าว เดชตกใจเมื่อหันไปเห็นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ไม่มีหัว เดชตกใจขยี้ตาแล้วเพ่งมองใหม่เห็นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์มีหัวปกติ เดชถอนใจโล่งอกพึมพำ “สงสัยเราจะอดนอนมากไป” เดชหันกลับเดินไป
คนขับรถส่งของขับรถมาตามถนนในมหาวิทยาลัย สะบัดหัวให้หายง่วง หน้ารถส่ายไปมา คนขับหลับในหน้ารถแฉลบมาด้านซ้าย คนขับเห็นหุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์อยู่ริมถนน คนขับตกใจคิดว่าคน รีบหักหลบมาด้านขวาจังหวะเดียวกับท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ก้าวลงมาจากทางเท้าจะข้ามไปที่หุ่น รถพุ่งเข้าหาท่านเจ้าคุณนรบดินทร์เต็มแรง
เดชชะงักเมื่อได้ยินเสียงรถเบรกดังลั่นก่อนเสียงพลั่กสนั่น เดชหันกลับมามองเห็นร่างท่านเจ้าคุณนรบดินทร์กลิ้งลงมาจากหน้าหม้อรถ กลิ้งไปหยุดอยู่แทบเท้าหุ่นตาเหลือกค้าง เลือดกระเด็นสาดไปที่ตัวหุ่นน่าสยดสยอง เดชตะโกนสะท้อนก้อง “ท่านเจ้าคุณ!”
เช้าวันวันหนึ่ง ที่มหาวิทยาลัยศิลปากร นักศึกษาแต่ละคน ในอิริยาบถต่างๆ บางก็อยู่เป็นกลุ่ม บางเดินเรื่อยๆคุยกัน อัมราในชุดนักศึกษาปี1 เดินเร่งรีบ ดูนาฬิกาข้อมือบ่อยๆ พอดีกับมีเสียงนุชนารถเรียก “อัมรา..อัมรา” อัมรามองไปฝั่งตรงข้าม แทนสายตาเห็นนุชนารถโบกมือตะโกนเร่ง “เร็วเข้าอัมรา”
อัมรารีบก้าวลงจากทางเท้า จะข้ามถนนในมหาวิทยาลัยไปหานุชนารถ เสียงแตรรถดังลั่น อัมราหันไปมองตกใจยืนตะลึง อัมราเห็นรถพุ่งเข้าหาแต่สันติพุ่งเข้ามากระชากตัวอัมราพ้นจากรัศมีรถอย่างหวุดหวิด อัมราอยู่ในอ้อมกอดสันติจ้องสันติอย่างตะลึง
สันติปล่อยตัวอัมราพูดอ่อนโยน “ถึงจะอยู่ในมหา’ลัยก็ต้องระวัง อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกที่นะครับ” สันติยิ้มให้ก่อนเดินจากไป อัมรามองตามอึ้งๆ
นุชนารถวิ่งเข้ามาจับตัวตื่นเต้น “เป็นอะไรหรือเปล่าอัม..โอ๊ยตกใจหมดเลย”
อัมราได้สติรีบบอกนุชนารถ “ไม่..อัมไม่เป็นอะไร โชคดีที่..” อัมรามองหา “ผู้ชายคนนั้นช่วยอัมไว้”