บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 1 หน้า 3
นุชนารถมองตามแต่ไม่มีสันติแล้ว “ใครนะหน้าตาท่าทางดี๊ดีนะ “
“ไม่รู้สิ..อัมยังไม่ทันได้ขอบคุณด้วยซ้ำ”
“มัวแต่ตะลึงในความหล่อละซี้”
“บ้าน่านุช อัมตกใจต่างหาก ไปเถอะเดี๋ยวก็เข้าเรียนไม่ทันหรอก “ อัมราดึงแขนนุชนารถสองคนรีบพากันเดินไปตึกคณะฯ
อาทรกับจุ๊บเดินเข้าไปในห้องปั้นหุ่น ผ่านโครงดินเหนียว ที่ปั้นรูปต่างๆ เรื่อยเข้าไป จนเห็นสันตินั่งวาดภาพจุ๊บอยู่ “โอโห้ สวยจังเลย...” จุ๊บเอ่ยชม
สันติหันกลับมายิ้มให้สองคน จุ๊บตื่นเต้นเข้าไปดูภาพ
อาทรมองพูดเรียบๆ “ไม่เห็นจะสวยตรงไหน”
จุ๊บไม่พอใจ “สวยจะตายนายนี่ตาไม่มีแววซะเลย”
อาทรประชด “ต้องพูดว่าเหมือนไม่ใช่สวย เพราะคนเป็นแบบไม่สวย”
จุ๊บโมโห หันมาจะเล่นงานอาทร สันติรีบห้ามขำๆ “สองคนนี่เป็นยังไงนะ ทะเลาะกันตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีห้า ทำตัวเป็นเด็กๆกันอยู่ได้ อายรุ่นน้องบ้างสิ”
“ก็นายออยชอบกวนจุ๊บนี่นา”
อาทรหัวเราะขำ ก่อนหันไปพูดกับสันติ “ฉันว่านายน่าจะเรียนเอกวาดรูปมากกว่าปั้นนะ”
สันติหันไปตกแต่งรูปอีกนิดหน่อยก่อนตอบเพื่อน “วาดเป็นงานหารายได้เรียนหนังสือ แต่ใจฉันชอบการปั้นมากกว่า” สันติดึงรูปออกจากเฟรม ส่งให้จุ๊บ “เอ้าจุ๊บ เสร็จแล้ว”
จุ๊บรับมามองพิจารณาปลื้มสุดๆ “ขอบใจมากนะอาร์ต”
อาทรเร่ง “อย่ามัวแต่ปลื้มอยู่เลย ท้องร้องจ๊อกๆแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”
สันติพยักหน้ารีบเก็บอุปกรณ์โดยมีอาทรช่วยแข็งขัน ส่วนจุ๊บเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับรูปตัวเอง
โรงอาหารมหาวิทยาลัย อัมรากับนุชนารถเดินมาทางด้านหนึ่งของโรงอาหาร นุชนารถชะงักรีบสะกิดอัมราพยักเพยิดไปข้างหน้า อัมรามองตาม เห็นสันติ อาทร จุ๊บเดินคุยกันมาอีกด้าน
นุชนารถกระซิบตื่นเต้น “ผู้ชายคนที่ช่วยอัมไง”
อัมรามอง อาทรเห็นอัมราพอดี ดีใจรีบเดินนำมาทัก “อ้าวน้องอัม..” สันติ จุ๊บตามมาสมทบ อาทรรีบแนะนำ “น้องอัม น้องนุชรู้จักเพื่อนพี่หน่อยครับ นี่พี่อาร์ตกับพี่จุ๊บ อาร์ต จุ๊บนี่น้องใหม่คณะเรา”
อัมรา นุชนารถรีบยิ้มให้สองคน
สันติยิ้มๆ “เจอกันอีกแล้วนะครับ”
จุ๊บมองไม่พอใจ “อาร์ตรู้จักน้องใหม่ด้วยเหรอ”
“เมื่อเช้าอัมซุ่มซ่ามน่ะคะโชคดีได้พี่อาร์ตช่วยไว้ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”