บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 1 หน้า 10
พรรณรายทำท่ารังเกียจมากขึ้น “เด็กวัดเหรอยี้..” อัมราทำท่าจะอธิบายต่อ พรรณรายรีบห้าม “พอๆๆพี่ไม่อยากฟังเรื่องนายคนนี้แล้วนอนดีกว่า” พรรณรายล้มตัวนอนหลับ อัมราถอนใจ
เช้าวันต่อมา ที่ศาลาวัด หลวงตาฉันอาหารเช้าเสร็จ สันติประเคนน้ำแล้วช่วยเก็บถ้วย จานใส่ถาด ส่งต่อให้เด็กวัดคนอื่นๆเอาออกไป ตัวเองยกมือไหว้หลวงตา “ผมไปเรียนก่อนนะครับ”
สันติจะลุกไป หลวงตาเรียกไว้ “เดี๋ยว...”
หลวงตาฉันน้ำเสร็จ หันไปหยิบย่ามมาล้วงหยิบเงินมาส่งให้ สันติไม่รับ “ไม่ต้องหรอกครับหลวงตา ผมยังมีเงินอยู่ครับ”
“จะมีได้ไง หลวงตาให้ไว้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน ป่านนี้ก็คงจะหมดแล้ว”
“ผมเพิ่งได้เงินจากที่วาดรูปขายน่ะครับ คงพอใช้ถึงสิ้นเดือน หลวงตาเก็บเงินนี่ไว้ให้น้องๆคนอื่นเถอะครับ”
หลวงตามองสันติอย่างเป็นห่วง “อย่ามัวแต่เอาเวลาไปทำงานพิเศษ นี่ปีสุดท้ายแล้วไม่ใช่เหรอเดี๋ยวจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือหนังหานะ”
“หลวงตาไม่ต้องห่วงครับ ผมรับรองว่าจะไม่ทำให้หลวงตาผิดหวังเป็นอันขาด ผมไปเรียนก่อนนะครับ”
หลวงตาพยักหน้า สันติไหว้แล้วออกไป หลวงตามองตามอย่างภูมิใจมาก
ที่บ้านเดช ในห้องนอนอัมรา อัมราแต่งตัวเรียบร้อย ยืนหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง อัมราชะงักมองกล่องนาฬิกาบนโต๊ะ นึกถึงตอนที่พรรณรายลุกไปหยิบกล่องนาฬิกาบนโต๊ะมายื่นตรงหน้าอัมรา
“เห็นมั้ยคุณพ่อให้แต่เธอไม่ให้พี่”
“นาฬิกานี่คุณพ่อให้อัมเพราะอัมสอบเข้ามหา’ลัยได้นี่คะ”
“ถึงพี่สอบไม่ได้ถ้าคุณพ่อไม่ลำเอียงก็ต้องให้พี่ด้วยสิ “
“แต่คุณแม่ก็ให้กระเป๋าสตางค์พี่พรรณ”
“พี่ไม่ได้อยากได้กระเป๋าพี่อยากได้นาฬิกาใหม่เหมือนกัน”
อัมราครุ่นคิด ก่อนหยิบกล่องนาฬิกาเดินออกจากห้องไป
อัมราเดินออกมาจากบ้านเห็นพรรณรายนั่งกินขนมไปอ่านหนังสือแฟชั่นไป อัมราเข้ามานั่งตรงข้าม วางกล่องนาฬิกาให้ตรงหน้าพรรณราย
พรรณรายชะงัก “อะไร..”
“นาฬิกาไงคะอัมให้พี่พรรณค่ะ”
“ให้ทำไม”
“ก็พี่พรรณอยากได้ อัมยังไม่ได้ใส่เลยนะคะเพราะเรือนเก่าของอัมยังดีอยู่ วางไว้เฉยๆให้พี่พรรณเอาไปใส่ดีกว่า”
พรรณรายไม่พอใจกำลังจะปฏิเสธพอดีเห็นเดชเดินตรงมา พรรณรายยิ้มมีเลศนัยพูดดีใจ “จริงเหรอ”