บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 1 หน้า 7
ที่โต๊ะบุฟเฟต์ พรรณรายช่วยตักอาหารใส่จานให้อาทร อัมราส่งจานให้สันติ
“ขอบคุณครับ นึกไม่ถึงเลยว่าน้องอัมจะเป็นลูกคุณอาเดช นายออยอุบเงียบไม่บอกสักคำ”
“ทำไมคะถ้ารู้ว่าเป็นบ้านอัมแล้วพี่อาร์ตจะไม่มาเหรอคะ”
สันติยังไม่ทันตอบ พงษ์ก็เข้ามาขัดจังหวะ “เอ้อขอโทษนะครับน้องอัมรา”
“คะ..”
“คือพี่อยากไปห้องน้ำ รบกวนน้องอัมราช่วยพาพี่ไปหน่อยได้มั้ยครับ”
“อ๋อได้ค่ะ..ทางนี้ค่ะ” อัมรายิ้มให้สันติก่อนเดินนำ
พงษ์ปรายตามองสันติทำท่าประมาณของข้าอย่ามายุ่งก่อนตามอัมราไป สันติมองตามก่อนส่ายหน้าไม่สนพงษ์ สันติตักอาหารต่อ
อัมราเดินนำพงษ์มาหยุดตรงประตูชี้มือไปด้านหลัง “ห้องน้ำอยู่ขวามือค่ะ”
อัมราจะไป พงษ์คว้าข้อมือทันทีทำเจ้าชู้ยักษ์ใส่ “เดี๋ยวสิครับน้องอัมรา”
อัมราตกใจดึงมือออก แต่พงษ์ยังยึดไว้ “เอ๊ะ..พี่พงษ์จะทำอะไร”
“พี่พงษ์ไม่ทำอะไรหรอกครับแต่พี่อยากคุยกับน้องอัมราตามลำพัง”
อัมราดึงมือออกจนได้ “แต่อัมว่าไม่เหมาะค่ะ อัมขอตัวก่อน”
อัมรารีบเดินหนีไป พงษ์จะตามแต่ต้องชะงักเมื่อไม้ตะพดยื่นเข้ามาขวางหน้าไว้ พงษ์งงๆ หันไปเห็นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์เป็นคนยื่นไม้ตะพด ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์ลดไม้ตะพดลงเอ่ยเสียงน่ากลัว “อย่ามาทำรุ่มร่ามที่นี่ ฉันไม่ชอบ”
พงษ์ทำท่าทางกวนๆ “ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ก็แค่จับมือสมัยนี้ไม่มีใครเขาถือแล้วละครับ”
ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์พูดด้วยเสียงเข้ม “แต่กับลูกหลานบ้านนี้ฉันถือ อย่าให้ฉันเห็นอีกนะไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ท่านเจ้าคุณนรบดินทร์จ้องหน้าพงษ์น่ากลัวท่าทางเอาจริง
พงษ์อึ้ง รีบไหว้ “ผมขอโทษครับคุณปู่” พงษ์เงยหน้าขึ้น แต่พงษ์ชะงักด้วยความแปลกใจ เมื่อไม่เห็นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์แล้ว พงษ์ชะเง้อมองไปทั่วๆ ไม่มีใครเลย พงษ์งงๆ “หายไปไหนเร็วจังแหะ..”
ในห้องหุ่น สันติมองหุ่นแต่ละตัวด้วยสีหน้าทึ่งมาก สันติพึมพำ “เหมือนมาก เหมือนคนจริงๆ” เดชเดินเข้ามายืนมองหุ่นข้างๆสันติ สันติหันมามองเดช “ทำยังไงผมถึงจะปั้นหุ่นได้อย่างคุณอาครับ”
“ปั้นเขาด้วยจิตวิญญาณสิ”
“ผมไม่เข้าใจ”
“ในเวลาที่อาปั้นอาไม่เคยคิดว่าพวกเขาเป็นหุ่น แต่อาคิดว่าเขามีชีวิตจิตใจ อาใส่ความรู้สึกตรงนี้ลงไปทุกครั้ง อาจะพูดคุยกับเขาเหมือนเราสื่อสารกันได้” สันติทำหน้างงมากขึ้น เดชหัวเราะ “เธอคงคิดว่าอาบ้าที่พูดคุยกับหุ่น”