บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 17 หน้า 2
หทัยรัตน์มองแล้วพูดเสียงนิ่ง “ดิฉันไม่ชอบค่ะ..” อนวัชชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแล้วไปยืนด้านหลังหทัยรัตน์เพื่อเอื้อมมือจะสวมสร้อยให้ หทัยรัตน์อึ้ง “คุณ!”
อนวัชออกคำสั่ง “อยู่เฉยๆ ยังไม่ได้ลองจะรู้ได้ไงว่าไม่ชอบ” อนวัชสวมสร้อยให้หทัยรัตน์เสร็จ หทัยรัตน์เขินๆแต่ไม่แสดงออก อนวัชหยิบตุ้มหูมาเทียบใกล้หูหทัยรัตน์ แล้วดูกระจกที่อยู่ตรงข้ามว่าเหมาะกับหทัยรัตน์ไหม หทัยรัตน์มองกระจกด้วย เครื่องเพชรดูสวยงามล้ำค่า ยิ่งเห็นว่าอนวัชอยู่ข้างๆก็ยิ่งเขินก็ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร “เหมาะกับเธอนะ”
หทัยรัตน์ค่อยๆถอดสร้อยออกมาวางลง “ไม่เหมาะหรอกค่ะ”
“ทำไม?“
“มันเกินฐานะของดิฉันค่ะ “
“ฉันซื้อให้เอง“ หทัยรัตน์ตกใจนิดๆ อนวัชหันไปทางพนักงาน “ผมรับเครื่องเพชรชุดนี้นะครับ..”
หทัยรัตน์ท้วง “คุณไม่จำเป็นต้องซื้อให้ดิฉันก็ได้ค่ะ”
“ฉันอยากซื้อให้..เพราะเครื่องเพชรชุดนี้คล้ายกับแหวนหมั้นที่ฉันหมั้นเธอ เธอจะได้ใส่คู่กัน” อนวัชยิ้ม
หทัยรัตน์มองแล้วถามตรงๆ “ทำไมคุณต้องมาซื้อของพวกนี้ให้ฉัน”
“เพราะฉันเป็นคู่หมั้นเธอ”
“แล้วทำไมฉันต้องรับของของคุณ”
อนวัชกวน “เพราะเธอเป็นคู่หมั้นฉัน !! “ หทัยรัตน์เงิบ..อะไรเนี่ย? “ไม่ต้องขอบคุณฉันก็ได้นะ..ฉันไม่ได้คาดหวัง และคิดว่าเธอเองก็คงไม่คิดจะพูดคำนี้เหมือนกัน ฉันเข้าใจ” อนวัชทำเป็นไม่สนใจหันไปมองทางอื่น
หทัยรัตน์ยืนสักพัก...ก็พูดออกมาอย่างแผ่วเบา “ขอบคุณค่ะ”
อนวัชทำเป็นชะงัก..เงี่ยหูฟังอะไรที่ลอยๆมาแผ่วๆ “เมื่อกี๊เธอพูดอะไรหรือเปล่า ฉันได้ยินไม่ชัด”
“พูดได้แค่ครั้งเดียวค่ะ เสียใจด้วยถ้าไม่ได้ยิน”
อนวัชขำ “ฉันได้ยิน..แต่แค่อยากจะแกล้งด้วยความแปลกใจ ทำไมเวลาขอบคุณฉันพูดเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่เวลาเถียงไม่รู้ไปเอาเสียงมาจากไหน ชัดเจนทุกถ้อยทุกคำเลย”
“ก็คุณชอบหาเรื่องฉันก่อน ฉันไม่ใช่คนยอมใคร และฉันก็ไม่ยอมคุณ!! “
“เห็นมั้ย..เสียงดังขึ้นมาทันที คราวนี้เชื่อหรือยัง ? “ อนวัชมองหทัยรัตน์อมยิ้มกรุ้มกริ่มมีความสุข
หทัยรัตน์ปรายตามาเห็นแววตาอนวัช รู้สึกเขินๆ ไม่พูดต่อเลย พยายามเก๊กนิ่ง ทำเป็นไม่อาย
ที่หน้าร้านเพชร ชุลียืนแอบดูอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอเห็นหทัยรัตน์กับอนวัชยืนอยู่ด้วยกัน อนวัชยิ้มมีความสุข ชุลีคันปากยิบๆ
ที่บ้านพิเศษกุล ชุลียุส่องแสง “จริงๆนะส่องฉันน่ะเห็นกับตา..พี่หนึ่งกับนังปุ้มหัวร่อต่อกระซิกกันในร้านขายเครื่องเพชร..”