บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 17 หน้า 4
หทัยรัตน์สะเทือนใจ..ปิดกล่องเครื่องเพชรลง และพยายามระงับสติอารมณ์ดึงความเข้มแข็งกลับมา หทัยรัตน์เริ่มไม่มั่นใจกับการที่อนวัชดีกับตัวเอง
ส่องแสงเดินออกมาจากบ้าน กระฟัดกระเฟียดอย่างฉุนเฉียวก็ชนเข้ากับแหววอย่างแรง..จดหมายในมือแหววหล่นกระเด็น “โอ้ย!!!! นังแหวว!! นี่แกกำลังไถนาอยู่เหรอยะถึงได้หลับหูหลับตาเดินดุ่ยๆไม่ดูคนแบบนี้”
แหววลนลานรีบขอโทษ “อุ๊ย..คุณส่องแสง..แหววขอโทษค่ะ พอดีแหววจะรีบไปส่งจดหมายให้คุณปุ้มน่ะค่ะ เธอสั่งไว้ตั้งแต่เช้า กลัวว่าจะไปไม่ทัน เดี๋ยวไปรษณีย์จะปิดซะก่อน”
“จดหมายปุ้มเหรอ .. ขอฉันดูหน่อยสิ” ส่องแสงดึงจดหมายจากมือของแหววไปดูเลย “หม่อมราชวงศ์ประสาทพร จรูญลักษณ์” ส่องแสงคิด..และยิ้ม ก่อนจะปั้นหน้าแสนดีกับแหวว “ฉันจะผ่านไปแถวนั้นพอดี เดี๋ยวฉันไปส่งให้แล้วกันนะ”
“เอ่อ..แต่ว่า..”
ส่องแสงรีบเดินไปเลย แหววยืนเอ๋ออยู่ ส่องแสงเดินหลบมาแล้วรีบเปิดอ่าน..ส่องแสงอ่านแล้วก็ยิ้มร้าย
หลายวันต่อมา ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง อนวัชกับส่องแสงนั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่าง ที่สามารถมองเห็นได้จากหน้าถนน ส่องแสงทำหน้าเศร้า “วันนี้ส่องขออนุญาตเลี้ยงอาหารพี่หนึ่งเองนะคะ เป็นการขอโทษที่ไม่ได้ไปงานหมั้นของพี่หนึ่ง”
“ส่องไม่ต้องขอโทษ เพราะพี่ไม่ได้ถือโทษอะไร นานๆเราจะได้รับประทานอาหารด้วยกันให้พี่เป็นเจ้ามือดีกว่าครับ”
“งั้นก็...ตามใจพี่หนึ่งค่ะ” อนวัชยิ้มรับและเงียบไป ส่องแสงเริ่มคิด..หาทางเข้าเรื่อง และก็พูดขึ้น “พี่หนึ่งว่ามั้ยคะ...เวลาผ่านไปเร็วจริงๆนะคะ ชั่วกระพริบตาคุณชายประสาทพรก็จะกลับมาประเทศไทยแล้ว ส่องว่าวันที่คุณชายมาถึงจะมีผู้หญิง 2 คนที่ดีใจมากๆ..คนแรกก็คุณหญิงกรกนก ส่วนอีกคนก็คงจะเป็น..ปุ้ม” อนวัชชะงักไป ส่องแสงได้ทีพูดต่อ “ส่องได้ยินเด็กในเดือนประดับพูดว่า ปุ้มเค้าเขียนจดหมายถึงคุณชายบ่อยมากนะคะ เดือนนึงก็หลายฉบับ เมื่อไม่กี่วันนี้ก็ยังส่งไปอยู่เลยนะคะ ปุ้มนี่ก็แปลกเป็นคู่หมั้นพี่หนึ่งแต่ยังให้ความหวังคุณชาย เอ..หรือว่าปุ้มเค้าคิดจะจับปลาสองมือ”
“ปุ้มเค้าอาจจะเขียนจดหมายรายงานเรื่องการเรียนการสอนของคุณหญิงน่ะ..ไม่มีอะไรมากหรอก”
“ส่องก็หวังว่าคงจะเป็นอย่างนั้นนะคะ ตอนนี้ปุ้มเค้าอาจจะเลิกนิสัยชอบหว่านเสน่ห์แล้วก็ได้“ อนวัชชะงักไป ส่องแสงยื่นมือมาจับมืออนวัชอย่างแผ่วเบา.. “ที่ส่องพูดแบบนี้..เพราะส่องเป็นห่วงพี่หนึ่งนะคะ ส่องไม่อยากให้พี่หนึ่งต้องเจ็บปวดเพราะปุ้ม เหมือนกับคุณพินิจ” ส่องแสงทำตาละห้อยเพราะสงสารอนวัช
“พี่ขอบใจมากที่เป็นห่วง แต่ส่องสบายใจได้พี่ไม่มีวันเป็นเหมือนพินิจแน่นอน “
อนวัชยิ้มให้ ส่องแสงยิ้มรับอย่างมีความสุข