บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 14
“เหนื่อยสิ โดยเฉพาะหลอกคนฉลาดอย่างเธอ.. “
“ไม่ต้องมายอกันหรอกค่ะ..ถ้าดิฉันฉลาดจริง คงไม่โง่หลงเชื่อ แบบนี้ ปล่อยฉันนะคะ ฉันจะกลับบ้าน”
หทัยรัตน์สะบัดตัว อนวัชไม่ยอม “ฉันให้เธอกลับแน่.. แต่เธอต้องรับปากฉันก่อนว่าจะไม่โกรธฉัน และกลับไปถึงกรุงเทพแล้วเราจะแต่งงานกันทันที”
“ฉันไม่รับปาก!!”
“ถ้าไม่รับปากก็ไม่ปล่อย!! “
อนวัชดึงหทัยรัตน์มากอด หทัยรัตน์ตกใจพยายามดันตัวออก “ปล่อยฉันนะ..”
“ไม่ปล่อยจนกว่าจะรับปากในสิ่งที่ฉันต้องการ..”
“ไม่ คุณจะไม่ได้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ .. ฉันไม่รับปากทั้งนั้นปล่อยฉัน !! “
“ไม่ปล่อย ถ้าเธอดิ้นมากกว่านี้นะ ฉันก็จะกอดให้แน่นกว่านี้..” อนวัชกอดหทัยรัตน์แน่นขึ้น
หทัยรัตน์อาย “นี่คุณจะบ้าเหรอ..”
“เธอนั่นแหละท่าจะบ้า..เมื่อกี๊ยังบอกอยู่เลยว่ารักฉัน..แต่ตอนนี้ยังทำดื้ออีก..นี่เมื่อไหร่จะเลิกดื้อสักทีนะ..ดื้อนักต้องปราบให้เข็ด”
อนวัชกอดไม่พอ หอมแก้มด้วย..หทัยรัตน์ตกใจ..“นี่คุณทำอะไร..”
“ก็ทำให้เธอยอมน่ะสิ..ถ้ายังไม่ยอมแต่งงานกับฉันนะฉันจะทำให้มากกว่านี้เลย..ไม่เชื่อลองดู..ไม่ยอมใช่มั้ย?” อนวัชพุ่งมาหอมแก้มหนึ่งฟอด!!
หทัยรัตน์ตกใจ เขินอาย “คุณอนวัช !! “
“ยังไม่ยอมอีก” อนวัชหอมอีกฟอด
“ นี่คุณจะบ้าเหรอ พอได้แล้ว”
“ไม่พอ จนกว่าจะยอม จะยอมแต่งมั้ย?” อนวัชหอมอีกฟอด
หทัยรัตน์ยิ่งเขินจัด “ไม่แต่ง !! แล้วก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
อนวัชไม่ปล่อย หทัยรัตน์ใช้เท้าตัวเองกระทืบลงที่เท้าอนวัชอย่างแรง พลั่ก !!
“โอ้ยยยยย !!!” อนวัชตกใจ เจ็บ คลายแขนออกจากหทัยรัตน์ หญิงสาวได้ทีรีบวิ่งหลุดออกจากการกอดรัด และวิ่งไปคว้ากระเป๋า แล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องเลย
อนวัชรีบเรียกไว้ “หทัยรัตน์เดี๋ยวก่อน หทัยรัตน์ “ อนวัชจะวิ่งตาม แต่ก็สะดุ้งเจ็บเท้าที่โดนเหยียบอย่างแรง..เขารีบกระเผลกๆตามไป อย่างทุลักทุเล
สุดา สัทธายืนอยู่ที่มุมหนึ่ง หทัยรัตน์วิ่งลงมาจากอีกมุมหนึ่ง ทั้งสองคนยังหันหลังมองไปอีกทาง หทัยรัตน์ได้ทีรีบวิ่งมาที่รถ บุญเติมเดินมาพอดี “บุญเติมไปส่งฉันที่ท่ารถ”
“หะ ? ท่ารถ เอ่อ..คือ “
“เร็ว !! ถ้าไม่ไปส่ง ฉันจะขับไปเอง ขับไม่เป็นก็ให้มันชนกำแพงตายไปเลย ตกลงจะไป หรือไม่ไป”