บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 8
หทัยรัตน์กำลังเต้นรำสะดุ้งโหยง อนวัชเซ็ง หทัยรัตน์ถอย คลายจากวงกอด มองมาที่ต้นเสียง “เสียงใครจาม ? “
สุดา สัทธา รีบหลบวูบ บุญเติมรีบหลบตาม สัทธาส่งสัญญาณมือให้ทุกคนแยกย้าย .. วงแตก ทั้งสามรีบกลับเข้าที่ตั้งของตัวเอง
หทัยรัตน์ชะเง้อมองหา อนวัชรีบบอก “ก็คงจะบุญเติมมาเดินตรวจตรารอบๆบ้านมั้ง”
หทัยรัตน์พยักหน้ารับ...แล้วหันมาทางอนวัช ได้สติรู้สึกเขินอนวัชมาก “นี่ก็ดึกแล้ว...เข้านอนเถอะค่ะ“
“อ้าวแต่..ยังเต้นรำไม่จบเพลงเลย”
หทัยรัตน์เดินไปปิดเพลง “.. ดึกแล้ว เอาไว้เต้นต่อวันหลังเถอะค่ะ”
“แต่ ...”
หทัยรัตน์ไม่ฟังเสียง ค่อยๆกดให้อนวัชนั่งบนรถ และเข็นไปเลย อนวัชอย่างเซ็ง “ไอ้เติมนะ ไอ้เติม” .... เฮ่อออออ
สุดากำลังหวีผมให้หทัยรัตน์ระหว่างหวีก็คิดๆ คิดแล้วก็ถามขึ้น “ปุ้ม..พี่ถามอะไรหน่อยสิ..เอ่อ..เรื่องพี่กับคุณชายประสาทพร..ปุ้มไม่โกรธพี่ใช่มั้ย?”
หทัยรัตน์ชะงัก..ค่อยๆ หันมา สุดาหยุดหวี..หทัยรัตน์มองหน้าสุดาและพูดอย่างจริงใจ “ปุ้มไม่โกรธเลยค่ะ ไม่แม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้ามปุ้มดีใจมากๆด้วยซ้ำ ที่พี่แป้นกับคุณชายชอบพอกัน .. คุณชายเป็นคนดี เพียบพร้อมทุกอย่าง พี่แป้นก็เป็นพี่สาวที่แสนดี เพียบพร้อมไม่น้อยหน้าไปกว่ากัน..พี่แป้นกับคุณชายเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุดแล้วค่ะ”
หทัยรัตน์ยิ้มกว้าง สุดาโล่งใจ...จับมือหทัยรัตน์และนั่งลงข้างๆเข้าเรื่อง “ไม่จริงหรอก..คู่พี่กับคุณชาย ยังไม่เหมาะสมเท่ากับคู่ของปุ้มกับพี่หนึ่ง” หทัยรัตน์ชะงักนิดๆ .. อ่ะ..เข้าตัว “ปุ้มรู้ตัวหรือเปล่า..ตอนนี้ปุ้มกำราบพี่หนึ่งซะราบคาบเลยนะ คุณหนึ่งที่แสนจองหอง เย่อหยิ่ง ไม่เคยสนใจใคร กลายเป็นแมวหงอยรอคอยให้ปุ้มหันมาสนใจ”
“ทุกวันนี้ปุ้มก็สนใจอยู่แล้วนี่คะ ดูแลทุกวัน ทั้งวัน จะต้องทำตัวเป็นแมวหงอยทำไมกัน”
“สนใจก็ส่วนหนึ่ง..แต่พี่ว่า..พี่หนึ่งคงต้องการมากกว่านั้น..ปุ้ม..พี่ถามจริงนะ..ปุ้มเคยบอกรักพี่หนึ่งหรือเปล่า” หทัยรัตน์สะอึก..พูดไม่ออก สุดาย้ำ “บอกรัก หรือ บอกให้พี่หนึ่งรู้ว่ารักน่ะ..เคยมั้ย?” หทัยรัตน์ก้มหน้าส่ายหน้า สุดาชงต่อ “แล้วทำไมไม่บอกล่ะ ตอนนี้พี่หนึ่งต้องการกำลังใจ ถ้า..พี่หนึ่งได้ยินสักคำ..ว่าปุ้มรักพี่หนึ่งมากแค่ไหน..พี่หนึ่งอาจจะมีกำลังใจลุกขึ้นมาเดินอีกครั้งก็ได้นะ “
หทัยรัตน์คิดแล้วก็ตอบ เป็นครั้งแรกที่ระบายความรู้สึก “คนอย่างคุณอนวัชได้ทุกอย่างมาอย่างง่ายดาย และเค้าไม่เคยเห็นคุณค่าที่แท้จริง ที่ผ่านมาปุ้มเจอคำถากถาง การประชดประชันจนมันปุ้มไม่แน่ใจ ถ้าเราเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกไป..เค้าอาจจะไม่เห็นคุณค่าของมันก็ได้”
“ปุ้มพูดแบบนี้แสดงว่า...ปุ้มยอมรับแล้วใช่มั้ยว่า “ปุ้มรักพี่หนึ่ง” สุดามองหน้าหทัยรัตน์...หทัยรัตน์มองตอบ...ส่งสายตาเหมือนจะ “ใช่” แต่ไม่ยอมพูด สุดามองออก ดึงหทัยรัตน์เข้ามากอด “โธ่..ยัยปุ้มเอ๊ย !! เห็นทำเก่ง ที่แท้ก็ขี้กลัว .. พี่ว่าปุ้มไม่ต้องกลัว พี่หนึ่งเปลี่ยนไปแล้ว เค้ารู้แล้วว่าปุ้มมีค่ามากแค่ไหน ถึงปุ้มไม่ยอมพูด แต่การกระทำทุกอย่าง มันก็บ่งบอกว่าปุ้มรักพี่หนึ่ง และพี่หนึ่งก็เห็นคุณค่าของทุกกระทำ...”