บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 9
ส่องแสงปาถ้วยรางวัลง่อยๆ ลงบนเตียงแล้วก็โวยวาย “นังปุ้ม นังมารยา นังเสแสร้ง นังจอมวางแผน คุณแม่ดูสิคะ มัน..มันได้นั่งตักพี่หนึ่งในที่สาธารณะ มันหักหน้าส่อง”
สีสุกปลอบใจ “เอาน่าลูก..ถือซะว่าเราเป็นคนดีเกินไป เราใสซื่อ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมจนเกินไป เลยโดนมันตัดหน้าเอาแบบนี้ แต่ก็ยังดีที่ลูกแม่ชนะนะลูกนะ”
“ชนะแล้วได้อะไรคะ ? ได้ไอ้ถ้วยพลาสติกมาเนี่ยเหรอคะ ? ส่องไม่เห็นว่ามันจะคุ้มเลย” ส่องแสงจิกตา “นังปุ้มนะนังปุ้ม..ฉันจะต้องทำให้พี่หนึ่งหันมาสนใจฉันมากกว่าแกให้ได้”
ส่องแสงคิดแค้น ไม่ยอมแพ้ !
กลางดึก ที่บ้านพนัสพงษ์ พินิจนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง .. หน้าแดงก่ำ ตัวร้อน ไข้ขึ้นสูง พินิจปวดเมื่อยตัวอย่างหนัก..นอนไม่ได้.. รู้สึกตัวเองปวดร้าวกล้ามเนื้อไปทั้งร่างกาย .. พินิจฝืนลุกขึ้นอย่างยากลำบาก...เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแน่..“ณี....ณี....” พินิจพยายามเรียก แต่เสียงไม่ค่อยมี เรี่ยวแรงเริ่มหมด พินิจยันตัวลุกขึ้นจากเตียงจะเดินออกไป แต่หมดแรง ล้มลง มือป่ายแปะปะไปกวาดเอาโต๊ะหัวเตียงล้มลงไปด้วย โครม พินิจล้มลงที่พื้น สลบไป เพราะพิษไข้
พรรณี และนวลเปิดประตูพรวดเข้ามา ทั้งสองคนร้องเสียงดังด้วยความตกใจ “พี่นิจ/ ตานิจ !!!”
พรรณีวิ่งพรวดเข้ามาในห้องรับแขกด้วยความร้อนรน หญิงสาวหยิบสมุดโทรศัพท์มาเปิดไล่หาชื่อ และรีบหมุนโทร.ออกทันที พรรณีรอจนมีคนรับสาย “ผ่องฉวีเหรอ ? นี่ฉันพรรณีนะ...ฉันมีเรื่องด่วนจะขอความช่วยเหลือ !!!”
อนวัชคุยกับหมอประสงค์อยู่ที่ระเบียงหน้าห้องพัก “ผมได้ข่าวจากคุณพ่อว่าคุณหมอจะกลับพรุ่งนี้เช้าเหรอครับ ?”
“ครับ..พอดีมีคนไข้ฉุกเฉินต้องการให้ผมเข้าไปดูแลน่ะครับ..แล้วผมก็เห็นว่าอาการคุณหญิงก็ดีขึ้นแล้ว เลยขออนุญาตคุณท่านกลับก่อน”
“หทัยรัตน์ทราบเรื่องนี้หรือยัง ?”
หมอประสงค์ยิ้มซื่อ “ทราบแล้วครับ พอผมรู้ข่าวก็รีบบอกคุณปุ้มแล้วก็บอกคุณท่าน”
อนวัชอึ้งไป “จริงสินะ..คุณหมอคงจะต้องบอกเธอก่อนคนอื่นอยู่แล้ว คนสำคัญ..จะไม่รู้ได้ยังไง” หมอประสงค์งงๆ..อนวัชพูดขอตัว “พรุ่งนี้เช้า ผมจะให้คนรถขับไปส่งคุณหมอที่กรุงเทพฯนะครับ..เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“ครับ”
อนวัชเดินออกไป ในใจร้อนรุ่มบอกไม่ถูก หมอประสงค์มองตาม สังหรณ์ใจแปลกๆ เขาเริ่มมองเห็นอาการบางอย่างเด่นชัดขึ้น