บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 20 หน้า 2
อนวัชแค่นหัวเราะ “ฮึ..ถ้าคำว่าเกลียดของเค้าเป็นก้อนหินมันคงก่อกำแพงเมืองได้สักเมือง” อนวัชทั้งน้อยใจและเศร้าใจ..
สัทธาคิด..“ยัยปุ้มเอาคำว่า “เกลียด” มาก่อกำแพงก็เพื่อป้องกันตัวเองเพราะแกเองก็ทำท่าเหมือนเกลียดเค้าอยู่ตลอดเวลา และปุ้มพูดเสมอว่าแกเกลียดเค้า”
“แต่ฉันไม่ได้เกลียดเค้า”
“ไม่เกลียด..แล้วรักหรือเปล่า”
“เอ่อ..”
สัทธารุก “ไหนแกบอกฉันมาสิ..ว่าแกรักน้องสาวฉันหรือเปล่า..ไอ้หนึ่งว่าไง..ถ้าแกไม่พูด ฉันจะได้บอกปุ้มว่า “แกเกลียดเค้า”
อนวัชโดนไล่เข้าตาจน ทนไม่ได้โพล่งออกมา “ถึง “ฉันรักเค้า” มันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี.. เพราะเค้าไม่มีวันจะแต่งงานกับฉัน..ความรักของฉันมันไม่สำคัญ !!”
สัทธาอมยิ้ม..เข้าทางจนได้ “ใครว่าไม่สำคัญ.. คนเราจะแต่งงานกันได้ ก็ต้องมีความรักเป็นพื้นฐาน แกชอบทำเป็นอยากเอาชนะปุ้ม ไม่เคยทำดีๆ เป็นใครก็ต้องคิดว่าแกเกลียดเค้า..และไม่มีใครอยากแต่งงานกับคนที่เราคิดว่าเค้าเกลียดเรา” อนวัชชะงัก...เออ ก็จริง ... สัทธาให้กำลังใจ “ฉันรู้จักแกสองคนดี ถ้าฉันรู้ว่า “แกรักปุ้ม” ฉันก็ย่อมจะรู้ว่า “ปุ้มไม่ได้เกลียดแก” แต่คราวนี้แกจะทำยังไงให้ปุ้มรู้ว่าแกเองก็ไม่ได้เกลียดเค้า..แกก็ลองคิดดูแล้วกัน” สัทธาให้กำลังใจ อนวัชคิด
วิทย์ส่งกระดาษการ์ดแต่งงานให้อนวัช “นี่เป็นกระดาษที่จะใช้พิมพ์การ์ด อนวัชเอาไปให้ปุ้มเลือกว่าชอบแบบไหน พ่อจะได้ส่งให้โรงพิมพ์เค้ารีบพิมพ์..”
อนวัชมองและตอบเสียงเศร้า “งานแต่งงานมันอีกตั้งนานไม่ใช่เหรอครับ .. “
“มันก็ใช่..แต่พ่อว่างานนี้คงจะมีแขกร่วมพันคน เราคงจะต้องใช้เวลาแจกการ์ดนานพอดู พ่อเลยต้องรีบพิมพ์ให้เรียบร้อยเดี๋ยวจะได้แจกแขกได้ทัน..หนึ่งกับปุ้มก็รีบๆเลือกมาแล้วกันนะ”
“ครับ..”
วิทย์เดินออกไป อนวัชมองการ์ดแต่งงานด้วยแววตาเศร้า...ครุ่นคิดถึงคำพูดของสัทธา
อนวัชครุ่นคิด..และหันไปดูกระดาษการ์ดแต่งงานที่วางอยู่ข้างหน้า อนวัชหยิบมาดู คิด..ภาพความทรงจำระหว่างอนวัชกับหทัยรัตน์ย้อนเข้ามาในความคิด
อนวัชกับหทัยรัตน์เต้นรำกัน ... เขากระชับหทัยรัตน์เข้ามากอดจนแน่น
“คุณชายเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยดูถูกหรือกลั่นแกล้งดิฉัน และคุณชายทราบดีกว่า “ผู้ดี” จะไม่โอบคู่เต้นรำ แน่นเกินไป..”