บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 20 หน้า 3
“ขอโทษนะ ฉันเป็นคนแปลก ชอบทำสิ่งที่ฝืนใจคนอื่น ยิ่งเธอไม่ชอบ..ฉันจะยิ่งทำ..” อนวัชกระชับแขนรั้งหทัยรัตน์เข้ามาอีกไม่ยอมปล่อย
หทัยรัตน์ชักสีหน้า “คุณอนวัช !! “
อนวัชไม่สนใจเต้นรำต่อหน้าตาเฉย ยิ้มกวนสุดๆ อนวัชอมยิ้มนิดๆ .. ขำตัวเองที่แกล้งหทัยรัตน์
ที่หัวหินตอนที่อนวัชเดินขึ้นมาบนบ้าน หทัยรัตน์หลบ แต่หลบไปหลบมาดันมาชนกันโครมมมม
หทัยรัตน์ตกอยู่ในอ้อมกอดของอนวัชในระยะประชิด..วี้ดวิ้ว..ตกใจทั้งคู่ หทัยรัตน์ไหวตัวทันรีบดันตัวออก..และกระชับเสื้อคลุมให้ปิดมิดชิด
อนวัชมองหทัยรัตน์แล้วยิ้ม “ฉันได้ยินเสียงคนวิ่งโครมครามนึกว่าเด็กที่ไหนขึ้นมาวิ่งเล่นที่ชิดชายชล ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง”
“ดิฉันขอตัว...”
อนวัชไม่ยอมรีบพูดขึ้น “คนเราสมัยนี้นี่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย วิ่งมาชนคนอื่นจนเกือบจะล้มขอโทษสักคำก็ไม่มี”
หทัยรัตน์ชะงักและหันมาพูดเพื่อตัดรำคาญ “.. ขอโทษ..”
อนวัชพูดขึ้นอีก “แล้วที่ฉันรับเธอไว้ไม่ให้ล้มหัวฟาดพื้นคิดจะขอบคุณกันบ้างหรือเปล่า?”
หทัยรัตน์เซ็งหันมาอีกที “ขอบคุณ” เค้นเสียงสุดๆ
“นี่แล้วที่เธอเดินมาชนฉันจนเสื้อฉันเปียกแบบนี้เธอจะทำยังไง ห๊ะ..หทัยรัตน์.. นี่จะรีบไปไหนหล่ะ..คุยกันก่อนสิ..จะอายอะไร..ไม่ต้องอายหรอก..เมื่อกี๊ฉันเห็นหมดแล้ว..”
หทัยรัตน์แทบกรี๊ด..รีบเดินเข้าห้องไปเลย..ปิดประตูดังโครม.. อนวัชเห็นหทัยรัตน์โกรธแล้วชอบใจ..ยิ้มสะใจ
อนวัชยิ้มมีความสุข ... แล้วก็คิดถึงตอนที่หทัยรัตน์จมน้ำ
“หทัยรัตน์..” อนวัชตบหน้าเบาๆ “เธออย่าเป็นอะไรนะ..”
อนวัชเริ่มปั้มหัวใจ และฟังเสียงหัวใจ หทัยรัตน์หน้าซีด อนวัชตัดสินใจ..เม้าท์ทูเม้าท์ให้หทัยรัตน์...
อนวัชหน้าขรึมลง ..เมื่อคิดทบทวนก็เห็นความเป็นห่วงของตัวเองในตอนนั้นได้อย่างชัดเจน
ในงานหมั้น หทัยรัตน์เดินตามออกมาในชุดไทยสวยงาม อนวัชมองตะลึงในความสวย อนวัชหยิบแหวนมาและบรรจงสวมให้หทัยรัตน์ ...
อนวัชครุ่นคิด..ตรึกตรอง..อย่างมีสติ เขานึกถึงหน้าหทัยรัตน์ตอนโกรธ หทัยรัตน์ตอนยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ สะใจ หทัยรัตน์ในอารมณ์และอิริยาบถต่างๆ..จนมาจบลงตอนที่เจอกันครั้งแรกหลังจากที่กลับมาจากเมืองนอก !!!