บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 20 หน้า 4
อนวัชบรรลุแล้วว่าตัวเองคิดยังไงกับผู้หญิงคนนี้ .. ชายหนุ่มแววตาวาบประกายความรู้แจ้งในใจตัวเองขึ้นมา .. เขาตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่าง
เช้าวันต่อมา...ที่บ้านเดือนประดับ อนวัชยืนอยู่ในสวน..ตื่นเต้น .. หทัยรัตน์เดินมาตื่นเต้นพอกัน แต่ทำเป็นนิ่งๆ ไม่รู้สึกอะไร “สวัสดีค่ะคุณอนวัช”
อนวัชหันมา..ทันทีที่เห็นหทัยรัตน์แววตาแห่งความปิติฉายออกมา..อนวัชมองหทัยรัตน์เปลี่ยนไป ความรู้สึกความคิดข้างในตกตะกอนชัดเจน .. อนวัชส่งกระดาษการ์ดแต่งงานให้หทัยรัตน์เลือก “เธอชอบกระดาษแบบไหน เลือกแล้วฉันจะได้ส่งให้ทางโรงพิมพ์เค้าพิมพ์การ์ด”
หทัยรัตน์มองกระดาษ ไม่รับ “ดิฉันขอยืนยันคำพูดเดิม ... “ฉันไม่แต่งงานกับคุณ””
อนวัชเจ็บ แต่ฝืนถาม “ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีวันรักฉันใช่มั้ย ?”
หทัยรัตน์กัดฟันพูด “ใช่ค่ะ”
“ฉันอยากรู้ว่าเพราะอะไร?” หทัยรัตน์นิ่ง อนวัชตอบเอง “เพราะคุณชายใช่มั้ย เธอรักคุณชายมากใช่มั้ยหทัยรัตน์ เธอถึงปิดประตูใส่ฉันแบบนี้”
หทัยรัตน์ฝืนใจโกหก “ใช่ค่ะ และดิฉันคิดว่ามันคงจะไม่น้อยไปกว่าที่คุณรักคุณส่องแสง “
อนวัชเสียงเข้ม “ใครบอกเธอว่าฉันรักส่องแสง !! “ หทัยรัตน์อยากจะบอกว่าส่อง แต่กัดปากแน่นไม่ตอบ ... อนวัชยิ่งโกรธ “เธอจะรักคุณชายก็รักไป ทำไมต้องโยนให้ฉันไปรักส่องแสงด้วย ฟังไว้นะ ฉันไม่ได้รักส่องแสง” อนวัชมองหทัยรัตน์ และทิฐิก็ทะลาย พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก “คนที่ฉันรัก..คือเธอ...หทัยรัตน์...”
หทัยรัตน์อึ้งไป..หันขวับมามองหน้าอนวัช อนวัชมองกลับแววตานิ่งสงบ หนักแน่น และมุ่งมั่น “ฉันเคยพูดว่า ฉันจะแต่งงานกับเธอเพราะต้องการเอาชนะ..ฉันโกหก ! ทุกครั้งที่ฉันทำเป็นเกลียดเธอ..ฉันหลอกตัวเอง.. แต่วันนี้ฉันโกหกตัวเองต่อไปไม่ได้อีกแล้ว” หทัยรัตน์ช็อค...อนวัชพรั่งพรูออกมาด้วยความจริงใจ “ตั้งแต่เกิดมา..ฉันไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ฉันต้องวิ่งตาม” อนวัชนึกถึงตอนหทัยรัตน์วิ่งหนี .. และเขาวิ่งตาม “เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ฉันร้อนรุ่มใจเพราะความคิดถึง เป็นห่วง และอยากปกป้อง” อนวัชนึกถึงตอนที่ตัวเองร้อนอกร้อนใจรีบตามไปหัวหิน ตอนช่วยผายปอด ตอนช่วยที่โดนนวลตบ “และเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่า “รัก” หทัยรัตน์ยังช็อคต่อเนื่อง “รักโดยไม่มีเงื่อนไข และยอมได้ทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข .. ฉันตัดสินใจบอกความจริงกับเธอ ทั้งที่รู้ว่ามันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้”
หทัยรัตน์จะอ้าปากพูด แต่เหมือนพูดไม่ออก “กำแพงความเกลียดชังที่เธอสร้างเพื่อกั้นฉันไว้มันแข็งแรงเหลือเกิน ฉันไม่มีทางพังมันลงได้ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะปล่อยเธอไป ฉันจะคืนอิสระให้เธอ นับจากนี้เราสองคนไม่มีอะไรผูกมัดหรือติดค้างกันอีกแล้ว .. ลาก่อนหทัยรัตน์” อนวัชพูดจบก็เดินกลับออกไป....
หทัยรัตน์อึ้ง...แทนสายตาเห็นอนวัชค่อยๆเดินห่างออกไป “คุณอนวัช...” หทัยรัตน์ยังอึ้งอยู่ ทำอะไรไม่ถูก