บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 3
สัทธากับสุดาทิ้งตัวนั่งอย่างหมดแรง ลงบนโซฟาเดียวกัน “เฮ่อออ...!!!”
สุดาบ่น “ดูท่าทางสองคนนี้เค้าเกลียดกันมากๆ เลยนะคะพี่ปุ๊”
“พี่ก็ว่าอย่างงั้น สงสัยชาติก่อนอีกคนทำบุญด้วยปูนอีกคนก็ทำทานด้วยขมิ้น ชาตินี้ถึงได้ตแยกเป็นสองสี ผสมกันก็ไม่ได้”
“แป้นไม่สบายใจเลยที่ 2 คนเป็นแบบนี้ ตอนเด็กๆเราสองคนก็อึดอัดจะแย่ จะเล่นอะไรก็เล่นไม่ได้ เพราะสองคนนี้มัวแต่ตีกัน เราต้องเป็นคนกลางตั้งแต่เล็กจนตอนนี้โตๆกันแล้ว ก็ยังตีกันอยู่เลย ทำยังไงเค้าถึงจะดีกันคะเนี่ย”
สัทธากับสุดาครุ่นคิดอย่างจนปัญญา
ที่บ้านเพชรลาด อนวัชคุยกับนมพิมพ์
“คุณหนึ่งรู้ตัวแม่ผู้หญิงจอมจองหองคนนั้นแล้วนะพิมพ์ คนที่วิ่งหนีในงานที่สโมสร ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกลกันนี่เอง เค้าเป็นคนที่คุณหนึ่งรู้จักตั้งแต่เด็ก”
“ถ้ารู้จักกันทำไมตอนแรกคุณหนึ่งถึงจำไม่ได้หล่ะคะ ?”
“เพราะเวลาได้เปลี่ยนเค้าไปจนคุณหนึ่งจำไม่ได้ ไม่ใช่สิ..ต้องพูดว่าคุณหนึ่งได้ลืมเค้าไปแล้วถึงจะถูกต้อง ลืมไปแล้วว่ายังมีเด็กคนนี้อยู่บนโลก”
นมพิมพ์ยิ้มๆ “แต่ต่อจากนี้ไปคงจะลืมไม่ลงแล้วมั้งคะ”
อนวัชเบ้ปาก “คนอย่างเด็กนั่น..ไม่มีความสำคัญมากพอที่จะทำให้คุณหนึ่งจำ หรือหันไปสนใจ ไม่ว่าในอดีต ปัจจุบัน ...”
นมพิมพ์แทรก “แล้วในอนาคตล่ะคะ ?”
“คุณหนึ่งก็จะไม่สนใจจำเหมือนกัน !” อนวัชทำเป็นพูดดี ด้วยความมั่นใจ ไม่ได้รู้เลยว่า “มันไม่จริง”
วันต่อมา ที่บ้านเพชรลดา นวลจีบปากจีบคออย่างสุดๆ “น้าต้องขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวนคุณหนึ่งถึงที่บ้าน แต่.น้ากลุ้มใจจริง ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร มีแต่คุณหนึ่งนี่ล่ะค่ะ ที่จะพอช่วยน้าได้”
อนวัชฟังด้วยความตั้งใจ “คุณน้ามีอะไรให้ผมรับใช้ บอกมาได้เลยครับ”
“น้าไม่กล้าใช้คุณหนึ่งหรอกค่ะ เอาเป็นว่า...น้าขอความเห็นใจแทนก็แล้วกันนะคะ .. คุณหนึ่งจำเรื่องของแม่ผู้หญิงใจดำที่ชื่อหทัยรัตน์ที่น้าเล่าให้ฟังได้ใช่มั้ยคะ ?
อนวัชหน้าขรึม เสียงเข้มขึ้นมาทันที “จำได้สิครับ จำได้แม่นทีเดียว”
“ตอนนี้พินิจยังคร่ำครวญหามันอยู่เลยค่ะ น้าพยายามจะบอกให้ตัดใจเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ก็ไม่ฟัง .. ร่างกายก็ทรุดโทรม จิตใจก็ย่ำแย่ น้าจนปัญญาไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ...” อนวัชฟังแล้วเชื่อ แววตา สีหน้าไม่พอใจ เห็นได้ชัด