บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 3 หน้า 5
อนวัชส่งหนังสือศิลปะให้ เป็นหนังสือรวบรวมภาพศิลปะระดับคลาสสิค พินิจรับมาด้วยความตื่นเต้น “ฉันจำได้ว่าแกชอบวาดรูป ช่วยฉันทำการบ้านศิลปะได้คะแนนเต็มตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ฉันเห็นหนังสือเล่มนี้ที่ร้านหนังสือในปารีส คิดถึงก็เลยซื้อมาฝาก”
พินิจเปิดดูด้วยความชอบใจ “ขอบใจมากๆเลยหนึ่ง ขอบใจจริงๆที่ไม่ลืมฉัน กลับมายุ่งๆ ยังหาเวลามาเยี่ยมฉันถึงสองครั้งสองครา”
“ก็ฉันเป็นห่วงแกน่ะสิ ห่วงทั้งเรื่องร่างกายแล้วก็....จิตใจ” อนวัชเสียงขรึมขึ้น “โดยเฉพาะเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อ “หทัยรัตน์””
พินิจชะงักด้วยความแปลกใจ แล้วก็คิดได้ “คุณแม่คงจะบอกใช่มั้ย”
“อย่าโกรธท่านเลย ฉันคาดคั้น ท่านถึงยอมบอก เรื่องของผู้หญิงคนนี้จะว่าไปเหมือนเส้นผมบังภูเขา ฉันรู้จักแม่หทัยรัตน์มาตั้งแต่เด็ก เค้าเป็นเด็กในบ้านของคุณลุงฉันเอง ตอนเด็กๆฉันไปเล่นที่บ้านเดือนประดับบ่อยๆ”
พินิจยิ้มแปลกใจ “บังเอิญมาก !! แกรู้จักหทัยรัตน์ ก็คงจะรู้ว่าทำไมฉันถึง...ชอบเค้า”
“ตรงกันข้าม...เพราะฉันรู้จัก ฉันถึงไม่เข้าใจ ฉันว่าเด็กนั่นไม่เห็นมีอะไรน่าชื่นชมสักนิด นอกจากหน้าตา....ที่ก็แค่พอไปวัดไปวาได้”
“ฉันไม่ได้รักหทัยรัตน์ที่หน้าตา สิ่งที่มีค่าของเค้าคือ ความน่ารัก สดใส และจิตใจงดงาม”
อนวัชชะงักไปนิดๆ เห็นสีหน้าของพินิจที่จริงจัง อนวัชยิ่งไม่เข้าใจ “มารยา !! ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เห็นเค้าจะเป็นอย่างที่แกบอกสักนิด เด็กนั่นทั้งหยิ่ง ทั้งจองหอง อวดดี ไม่มีมารยาท”
พินิจขำเบาๆ “ที่แกพูดแบบนี้ เพราะแกยังไม่รู้จักเค้าดีพอ” อนวัชสะดุดกึก...เหมือนโดนท้าทาย พินิจพูดต่อ “ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบทำงานศิลปะมาตั้งแต่เด็ก บ่นว่าน่าเบื่อ และมักคิดว่าตัวเองไม่มีความละเอียดอ่อน แต่มันไม่ใช่เลย เวลาผ่านไปหลายปี แต่แกยังจำได้ว่าฉันชอบอะไร..คนจิตใจกระด้างจะไม่ทำแบบนี้ “ พินิจมองหน้าอนวัช อนวัชนิ่งฟัง คิดแย้งในใจตลอด “มองหทัยรัตน์อย่างไม่มีอคติ แล้วแกจะเห็นตัวตนของเค้าในแบบที่ฉันเห็น”
คำพูดทิ้งท้ายของพินิจยิ่งทำให้อนวัชสนใจและแปลกใจกับผู้หญิงคนนี้มากขึ้น
วันต่อมา ที่บ้านกรกนก หทัยรัตน์ยิ้มสดใส ส่งสมุดแบบฝึกหัดให้กรกนก “คุณหญิงทำโจทย์เลขถูกหมดเลย เก่งจังค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“เพื่อเป็นรางวัลให้คนเก่ง .. คุณครูมีของขวัญให้..คุณครูเย็บเองกับมือเลยนะคะ” หทัยรัตน์ส่งตุ๊กตาแมวตัวเล็กที่เย็บเองให้กรกนก
กรกนกตาโต “น่ารักมากเลยค่ะ..ขอบคุณมากค่ะ” หทัยรัตน์มองกรกนกแล้วยิ้มตาม “ดีเลยค่ะ หญิงจะได้เอาไปวางไว้หัวเตียงคู่กับตุ๊กตาหมาที่พี่หนึ่งให้มา”
หทัยรัตน์หุบยิ้มแทบไม่ทันก่อนที่จะบอกคุณหญิง “คุณครูว่าไม่ต้องวางใกล้กันก็ได้ค่ะ เพราะว่าสุนัขกับแมวน่ะไม่ค่อยถูกกันนะคะ ถ้าวางใกล้กันจะกัดกันเปล่าๆ”