บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 23 หน้า 3
ที่ห้องนอน อนวัชถอดเฝือกออกมาเกาอย่างเมามัน ไหนบอกว่า...สองเดือน “เฮ่อ คันจริงๆเล้ย ไอ้เฝือกบ้านี่ เฮ่อออ !!” มีเสียงคนเดินมา อนวัชรีบใส่เฝือกกลับเข้าไปแล้วทำเป็นเพิ่งตื่นนอน
หทัยรัตน์เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วนม มองทางอนวัชที่นอนอยู่อย่างอ่อนเพลีย หทัยรัตน์สงสารอนวัชมาก “เป็นยังไงบ้างคะ นอนสบายหรือเปล่า?”
“ก็สบายที่สุดเท่าที่คนพิการอย่างฉันจะสบายได้..”
หทัยรัตน์สงสาร “คุณอย่าพูดแบบนี้สิคะ..จะยิ่งทำให้จิตใจห่อเหี่ยวไปเปล่าๆ พี่ปุ๊ไปซื้อของที่ตลาด เย็นนี้มีแต่อาหารโปรดของคุณทั้งนั้นเลยนะคะ”
“ขอบใจมาก..แต่ฉันก็คงจะกินอะไรได้ไม่มาก....มัน กิน ไม่ ลง”
“เอาอย่างนี้ดีกว่า ฉันไปหาดอกไม้สวยๆมาจัดแจกันให้คุณนะคะ เห็นของสวยๆงามๆจะได้ทำให้จิตใจสดใสขึ้น”
“ไม่จำเป็นหรอก ต่อให้มีดอกไม้มาอยู่ในห้องนี้ทั้งสวน มันก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้..เพราะยังไงฉันก็เดินไม่ได้อยู่ดี.” อนวัชมองขาตัวเองด้วยแววตาเศร้า เศร๊า เศร้า เศร้ามากๆ
หทัยรัตน์สงสาร..จับมืออนวัชไว้ พลางปลอบใจ “อย่าคิดมากนะคะ..เดี๋ยวฉันมา...” หทัยรัตน์ปล่อยมือจากอนวัชและกำลังจะเดินออกไป
“หทัยรัตน์..”
“คะ?”
“เธอจะกลับมาจริงๆ นะ”
“จริงค่ะ”
“ไม่ทิ้งฉันไปแน่นะ”
“ไม่ค่ะ...”
อนวัชทำเป็นใจชื้นแต่ไม่ยิ้ม “อย่าไปนานนะ..ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว..”
“ค่ะ..” หทัยรัตน์มองอนวัชด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะเดินออกไป
อนวัชมองตามหทัยรัตน์ตาปรอย..แต่พอหทัยรัตน์ปิดประตู..อนวัชก็ยิ้มด้วยความพอใจ..มีความสุข แล้วก็นึกขึ้นมาได้ “ว่าแต่เค้าจะไปไหนของเค้านะ?“
หทัยรัตน์คุยโทรศัพท์กับสุดาจากที่ไปรษณีย์
“ปุ้มจะให้พี่หาอะไรนะ พูดอีกทีสิ”
“เอ่อ..แหวนหมั้นน่ะค่ะ..ปุ้มทำตกไว้ที่ห้องนอน..ปุ้มรบกวนพี่แป้นลองหาให้ปุ้มหน่อยนะคะ”
สุดายิ้ม “ได้จ้ะ..ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นจ้ะ อยู่ๆ ถึงอยากได้แหวนหมั้นขนาดต้องโทรศัพท์หาพี่แป้นแบบนี้ เมื่อก่อนไม่เห็นใส่ใจจะสวมเลย..”