บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 23 หน้า 4
หทัยรัตน์อึกอัก เขิน “ก็..เอ่อ..ไม่มีอะไรค่ะ...คือ..ปุ้มไม่สบายใจที่มันหายไปค่ะ..เห็นพี่ปุ๊บอกว่าพี่แป้นกำลังจะมาที่นี่ ก็เลยลองโทรฝากหา..ถ้าหาเจอก็คงจะดี..ก็แค่นั้นเองค่ะ..เอ่อ..ปุ้มไม่มีอะไรแล้วแค่นี้ก่อนนะคะพี่แป้น แล้วเจอกันค่ะ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ.. “สุดาวางโทรศัพท์ไป แล้วก็ยิ้มหน้าแป้น “ท่าทางจะไปได้สวยแฮะ...”
ผ่านเวลา กลางวันเป็นเย็น อนวัชนอนอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกปวดฉี่...อนวัชชะเง้อๆ ทำเป็นเรียก “หทัยรัตน์ ... หทัยรัตน์ “ รอสักพักไม่มีใครตอบอนวัชขยับลุก แล้วรีบกระเผลกๆ เข้าห้องน้ำไปอย่างเร็ว
หทัยรัตน์เดินเข้ามาในบ้าน สัทธากับบุญเติมช่วยกันจัดอาหาร
“พี่ปุ๊ ปุ้มขอโทษนะคะที่กลับมาช้า” หทัยรัตน์รีบวางของ “ปุ้มช่วยค่ะ”
สัทธารีบบอก “ไม่ต้องเลย พี่กับพี่ปุ๊จัดการเอง เรารีบขึ้นไปดูพี่หนึ่งเถอะ”
“ค่ะ“ หทัยรัตน์รีบเดินไปที่ห้องพักอนวัช
อนวัชเดินมาจากห้องน้ำ...กำลังจะเดินลากเฝือกกลับที่เตียง แต่ทันใดนั้น..มีเสียงหทัยรัตน์เดินมาถึงที่หน้าห้องเคาะประตู “ฉันเอง ขอเข้าไปนะคะ”
เฮ้ยยยย !! อนวัชมองเตียงยังอยู่ไกลมาก ทำไงดีวะ “เฮ้ยยย ซวยแล้ว“ หทัยรัตน์กำลังเปิดประตูเข้าไป อนวัชคิด เอาวะ !! ทันใดนั้นอนวัชก็แกล้งทำเป็นล้มลงเกิดเป็นง่อยขึ้นมาเห็นๆ “โอ๊ย...!!! ”
หทัยรัตน์เปิดประตูเข้ามาเห็นอนวัชล้มลงกับพื้นพอดี ตกใจรีบวางดอกไม้และวิ่งเข้ามาหา “คุณอนวัชเป็นอะไรคะ ???? แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี้ได้คะ ??”
“ก็ฉันเดิน....”
“ห๊ะ?? “
“คือฉันพยายามจะหัดเดินดูอีกครั้ง...ฉันคิดว่าบางทีหมออาจจะวินิจฉัยโรคผิด และฉันอาจจะเดินได้ ถ้าฉันพยายาม.... พยายามที่จะทรงตัว ประคองตัวยืนแล้วก็..เดิน..แต่ฉันก็ทำได้แค่นี้ .. ฉันก็เดินไม่ได้อยู่ดี..มันก็เลยล้มลงตรงนี้”
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าอย่าคิดมาก..ตอนนี้คุณควรจะพักผ่อน อย่าเพิ่งหักโหมเลยนะคะ..มาค่ะดิฉันจะพยุงคุณไปที่เตียงนะคะ..”
“ขอบใจมาก” หทัยรัตน์พยายามพยุงอนวัชไปที่เตียง อนวัชคิดและทำทีเป็นล้มลงที่เตียงดึงหทัยรัตน์ลงมาด้วย..“โอ๊ย”
หทัยรัตน์ทานน้ำหนักไม่ไหว เอียงตัวตามลงไป “อุ๊ย...” หทัยรัตน์ล้มลงไปหาอนวัชและอยู่ใกล้กันในระยะเกือบจะจูบกัน..สองคนมองตากัน..นิ่งไปอนวัชชั่วขณะ..และจังหวะต่อมา หทัยรัตน์ก็ผละตัวออกด้วยความเขิน “เอ่อ..ดิฉันจัดดอกไม้มาให้แล้ว..เดี๋ยวจะไปยกอาหารกลางวันมาให้ค่ะ..”