บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 22 หน้า 2
วิทย์อึ้ง “ถ้าเดินไม่ได้ก็แปลว่า...”
หมอประสงค์ตีหน้าเศร้ามาก “...จะเดินไม่ได้ตลอดไป”
ทุกคนสลดใจ...สัทธาแอบมองหทัยรัตน์....หทัยรัตน์หน้าเศร้าด้วยความห่วงและสงสาร
ทิพย์ซัก “คุณหมอคะ..แล้วที่หน้าของคุณหนึ่งหล่ะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า เหมือนมีเลือดไหลด้วย”
ประสงค์หันไปดูแล้วทำท่าลำบากใจ “คือ..นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมกำลังจะบอกให้ทราบ..จากการชนทำให้คุณอนวัชมีบาดแผลฉกรรจ์ที่ใบหน้า..ถึงแม้แผลจะหายแล้วแต่จะเหลือแผลเป็นขนาดใหญ่ประมาณเกือบครึ่งใบหน้า” ทุกคนตกใจ หมอประสงค์ย้ำ “จะทำให้คุณอนวัชหน้าตาไม่เหมือนเดิม...”
สัทธาเสริม “พูดง่ายๆก็คือหนึ่งอาจจะทั้งพิการและเสียโฉมนั่นเองครับ”
ทุกคนอึ้ง..สลดใจ...
ทิพย์อุทานด้วยความเห็นใจ “โธ่..ตาหนึ่ง..”
หทัยรัตน์มองดูอนวัชที่นอนนิ่งด้วยความสงสาร อนวัชร้องโอดโอยให้สมบทบาท
หทัยรัตน์ วิทย์ สุทธิ์ ทิพย์ และสัทธาเดินออกมาจากห้องพักอนวัชด้วยใบหน้ากลัดกลุ้ม
สัทธาเสนอ “ตอนนี้หนึ่งยังหลับอยู่ ผมจะพาคุณลุงกับคุณพ่อคุณแม่ไปพักอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรมก่อนดีกว่านะครับ” ทุกคนพยักหน้าเศร้า...สัทธาทำเป็นหันมาถามหทัยรัตน์ “ปุ้มล่ะจะไปโรงแรมด้วยกันหรือเปล่า”
“ถ้าไปกันหมด แล้วใครเฝ้าคุณอนวัชล่ะคะ”
“ไม่มี แต่ไม่เป็นไรมั้ง พยาบาลของหมอประสงค์ก็จะมารับเป็นพยาบาลพิเศษ”.
“เอ่อ..ปุ้มไม่ไปดีกว่าค่ะ ปุ้มจะอยู่เฝ้ารอพี่ปุ๊มาเปลี่ยนนะคะ”
“ได้..งั้นพี่รีบไปจะได้รีบมา”
วิทย์ฝากฝัง “ลุงฝากหนึ่งด้วยนะปุ้ม “
“ค่ะ..”
วิทย์ ทิพย์ สุทธิ์ เดินไป...
สัทธารอจนสามคนห่างไปซักระยะ...สัทธาตีหน้าเศร้าหันมาทางหทัยรัตน์ “ปุ้ม..ถึงแม้ว่าการที่หนึ่งมาที่นี่เป็นเพราะปุ้ม และกินเหล้าหนักจนเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ก็เพราะปุ้ม..แต่พี่ไม่อยากให้ปุ้มคิดมาก..เรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้..มันไม่เกี่ยวกับปุ้ม..มันเป็นเพราะไอ้หนึ่งมันทำใจไม่ได้เอง” สัทธาจับไหล่เป็นเชิงปลอบ “ปุ้มอย่าโทษตัวเองนะ..”
หทัยรัตน์อึ้งไป..ยิ่งปลอบยิ่งทำให้รู้สึกผิด..สัทธาทิ้งระเบิดไว้และเดินไป..
สัทธาพอหันจากหทัยรัตน์มาแล้วก็กลั้นยิ้มแทบแย่..แล้วก็เก๊กหน้าเศร้าเดินจากไป...หทัยรัตน์คิดหนัก..
อนวัชชะเง้อมองหาหทัยรัตน์...เสียงก๊อกๆแก๊กๆหน้าประตู หทัยรัตน์เดินเข้ามา....อนวัชรีบทำเป็นนอนนิ่งอย่างมารยา หทัยรัตน์เห็นอนวัชนอนหลับ..ก็เดินเข้าไปดูด้วยแววตาสงสาร.....
อนวัชทำเป็นไอแห้ง “น้ำ..น้ำ..ขอน้ำหน่อย”