บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 22 หน้า 3
หทัยรัตน์รีบเดินหาแก้วน้ำรินน้ำใส่ให้ และเดินอ้อมมมาป้อน หทัยรัตน์ช้อนศีรษะอนวัชขึ้นเบาๆ อนวัชจิบน้ำช้าๆ เขาพยักหน้าให้รู้ว่าพอแล้ว หทัยรัตน์ค่อยๆวางศีรษะอนวัชลง
อนวัชแกล้งพูดเบาๆ “ขอบใจมากนะปุ๊ “
หทัยรัตน์ชะงักและพูดเสียงอ่อนโยน “ดิฉันไม่ใช่พี่ปุ๊ค่ะ”
อนวัชชะงักและค่อยๆลืมตาขึ้น...มองหทัยรัตน์และทำเป็นตกใจ “หทัยรัตน์!! นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า?”
“คุณไม่ได้ฝันค่ะ ดิฉันมากับคุณลุงคุณป้าแล้วก็คุณพ่อคุณ พี่ปุ๊เห็นว่าคุณหลับอยู่ เลยพาพวกท่านไปพักผ่อนที่โรงแรม อีกสักพักคงจะมาเยี่ยมคุณอีกครั้ง”
อนวัชมองหน้าหทัยรัตน์และพูดตัดพ้อ “พวกเค้าคงบังคับให้เธออยู่ดูแลฉันล่ะสิ .. ถ้าเธอลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ เพราะฉันจ้างพยาบาลพิเศษ .. มีอะไรฉันเรียกพยาบาลได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไม่รู้สึกว่ามันลำบากอะไร และก็ไม่มีใครบังคับให้ฉันดูแลคุณ แต่ถ้าคุณรังเกียจไม่อยากให้ฉันอยู่..ดิฉันจะไปก็ได้นะคะ” หทัยรัตน์จะลุก
อนวัชรีบเรียก “อย่าไปนะหทัยรัตน์..ฉันไม่มีวันจะรังเกียจเธอ..ถ้าเธออยู่ด้วยความสมัครใจ..ก็อยู่ต่อเถอะนะ” อนวัชมองหทัยรัตน์ด้วยแววตาอ้อนวอน หทัยรัตน์ค่อยๆนั่งลงเหมือนเดิม.....อนวัชโล่งอก..เกือบไป..อนวัชคิดได้เริ่มเล่นละครต่อ “เธอเจอกับคุณหมอหรือยัง?” หทัยรัตน์พยักหน้าช้าๆ อนวัชสลดลง “เธอก็คงจะรู้เรื่องที่ฉันเสียโฉมแล้วก็พิการแล้วสิ”
“แต่คุณหมอบอกว่ามันไม่แน่นี่คะ..คุณอาจจะเดินได้ตามปกติ”
อนวัชแค่นหัวเราะ “ฮึ..ถึงฉันจะเดินได้เหมือนเดิม..แต่หน้าฉันก็จะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม..ฉันจะกลายเป็นคนอัปลักษณ์ไปตลอดชีวิต “ อนวัชพูดด้วยน้ำเสียงรันทดทำเป็นน้ำตาซึมด้วยความเสียใจ สวมบทบาทน่าได้รางวัลตุ๊กตาทองมากกกกกก....
หทัยรัตน์มองอนวัชด้วยความสงสาร
อนวัชเหล่ๆมองหทัยรัตน์ที่ยืนหันหลังคุยกับพยาบาลที่เอายามาให้
“ยาแก้ปวดทานก่อนอาหารนะคะ”
อนวัชคิด.....หทัยรัตน์หันมา....อนวัชแกล้งทำเป็นคราง..
หทัยรัตน์ตกใจ “เป็นอะไรคะ ?”
“เจ็บแผลน่ะครับ..”
“งั้นทานยาแก้ปวดเลยนะคะ”
อนวัชพยักหน้าอย่างสำออย....หทัยรัตน์หันไปหยิบน้ำ และป้อนยาให้..หทัยรัตน์ช้อนศีรษะเบาๆให้อนวัชดื่มน้ำ.. หทัยรัตน์วางศีรษะอนวัชลง....อนวัชอมยิ้มนิดๆ พอหทัยรัตน์หันมา อนวัชร้องคราง..
“สักพักยาคงออกฤทธิ์ อดทนหน่อยนะคะ”