บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 9 หน้า 4
“ถึงจำไม่ได้..แต่ถ้าเจอตัวจริง ด้วยความผูกพันทางจิตใจ ฉันต้องรู้แน่ๆ ว่าเค้าเป็นพี่ธร”
“อย่าเพิ่งฟุ้งไปถึงเจอตัวเลย ขอชื่อก่อนได้มั้ย”
“แฟนฉันชื่อเล่นชื่อธร...ชื่อจริงน่าจะชื่อ อาทร..กำธร หรือ .. ธราธร”
“ภูธร !” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ
“บ้า คนอะไรชื่อภูธร”
“ตัว P ที่สร้อยไง..ภูธร ! P แอนด์ N ก็นายภูธรกับนางสาวน้ำเน่า สร้อยแห่งความรักผูกพันนายภูธรกับน้องน้ำเน่าไว้ด้วยกัน”
“จริงด้วย แต่พี่ธรของฉันต้องไม่ชื่อเชยเป็น ภูธร แน่ๆ”
“เอาเถอะ...เสร็จงานสัมมนาวันนี้แล้วค่อยว่ากันอีกที ผมจะตามตัวคุณชายธราธรของคุณให้เจอเอง” เหยี่ยวพูดนิ่งๆ พยายามไม่ออกอาการหึง เดินนำออกไป น้ำรินพยายามคิดชื่อที่มีว่าธร
ห้องนอนของธารา ธารากดปุ่มอัตโนมัติเคลื่อนวิลล์แชร์ไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง พยาบาลเดินตามเข้ามา
ธาราหยิบกุญแจขึ้นมาไขลิ้นชัก หยิบนาฬิกาข้อมือขึ้นมา มันเป็นนาฬิกาเรือนสวยที่เข็มหยุดเดินแล้ว ธารามองนาฬิกาเรือนนี้ด้วยสายตาผูกพันอย่างที่สุด
“นาฬิกาเรือนนี้หยุดเดินแล้วนะคะ”
“ฉันรู้...แต่นี่เป็นนาฬิกาเรือนที่น้ำรินซื้อให้ฉันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหายตัวไป ฉันอยากใส่... ฉันคิดถึงลูก” นิ้วของธาราลูบหน้าปัดของนาฬิกา...ที่บอกเวลาเดียวกับตอนที่น้ำรินตาย
เหยี่ยวพาน้ำรินเข้ามาในบริเวณโรงแรมรินธารา
น้ำรินมองไปรอบๆ รู้สึกตะลึง ขมวดคิ้วสงสัย “ทำไมฉันคุ้นกับที่นี่จัง”
“ก่อนเกิดอุบัติเหตุ คุณเคยมาที่นี่รึเปล่า”
“ถ้าจำได้ ฉันคงไม่ต้องตัวติดอยู่กับคุณแบบนี้หรอก”
เหยี่ยวดูไม่ได้สนใจอะไร เดินเข้าโรงแรมไป น้ำรินมองซ้ายมองขวา แล้วรีบเดินตามไป “อ้าว...คุณ เดี๋ยวก่อน รอฉันด้วย”
บนเวทีมีป้ายชื่องาน “เยียวยาจิตใจ.. ครอบครัวไทยต้านภัยยาเสพติด” รอบๆ งานมีบอร์ดให้ความรู้เกี่ยวกับภัยยาเสพติด ข้างๆ กันมีมุมอาหารว่าง
นกน้อยกำลังดูบอร์ดความรู้ในงาน ที่จัดตั้งกระจายๆ ไว้ พบบอร์ดที่เขียนว่า “ยาเสพติด..ทำลายคนที่เรารัก” ใต้ภาพมีรูปพ่อกอดลูกสาวที่อยู่ในสภาพอิดโรยเพราะเสพยา
นกน้อยสะเทือนใจคิดถึงลูกสาว น้ำตาคลอ พยายามตัดใจด้วยการบ่ายหน้าตัวเองออกไปจากบอร์ด พลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา