บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 9 หน้า 5
ทันใดนั้น นกน้อยได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ มาจากอีกฝั่งของบอร์ด นกน้อยเดินอ้อมบอร์ดไปดู นับดาวร้องไห้สะอื้นเบาๆอย่างน่าสงสาร นับดาวหันมาเห็นนกน้อยก็ตกใจ รีบเช็ดน้ำตาด้วยมือ
นกน้อยส่งผ้าเช็ดหน้าให้นับดาว นับดาวยิ้มเขินๆ
“ขอบคุณค่ะ” นับดาวพนมมือไหว้แล้วรับมาซับน้ำตา ก่อนจะส่งคืนให้ “จ่านกน้อยใช่มั้ยคะ”
“ใช่ครับ”
“นับดาวค่ะ.. เป็นหัวหน้าทีมที่จัดงานวันนี้” นับดาวยื่นมือออกมาเช็คแฮนด์ ทำความรู้จัก นกน้อยงงๆ ยื่นมือมาจับ นับดาวยิ้มให้นกน้อยอย่างเป็นมิตร
น้ำรินเดินตามเหยี่ยวมา “ฉันคุ้นกับที่นี่จริงๆ นะ หลับตาเดินก็ยังได้เลย” เธอมองซ้ายมองขวา “เนี่ย...จากตรงนี้ ห้องน้ำอยู่ทางซ้ายห้องจัดเลี้ยงต้องตรงไป”
“คุณไม่ได้รู้คนเดียวหรอก.. ผมก็รู้” เหยี่ยวชี้ไปที่ป้าย มีป้ายบอกทางอยู่ว่า ห้องน้ำอยู่ทางซ้าย ห้องจัดเลี้ยงตรงไป
“ไม่นะฉันไม่ได้ดูป้าย ฉันพูดด้วยสัญชาตญาณ...ฉันเคยมาที่นี่จริงๆ”
“แปลกตรงไหน..โรงแรมใครก็มาได้”
น้ำรินคิดจินตนาการไป “บางทีฉันอาจจะเคยมาที่นี่กับพี่ธรบ่อยๆ ถ้าวันนี้ฉันเจอตัวพี่ธร ถึงจะไม่รู้จัก...แต่ฉันอาจจะจำพี่ธรได้”
“จำได้แล้วไง”
“ถ้าจำได้ ฉันก็จะรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ร่างอยู่ที่ไหน...ฉันจะหาร่างเจอ”
เหยี่ยวทำหน้านิ่ง “โอเค...เข้าใจครับคุณผีเยอะ”
เหยี่ยวเดินนำน้ำรินออกไป ขณะที่น้ำรินมองซ้ายมองขวาด้วยความคุ้นเคย
โต๊ะน้ำชาด้านหนึ่ง นับดาวกำลังจิบน้ำชาคุยกับนกน้อย ต้องการสร้างความคุ้นเคยเพื่อประโยชน์ตัวเอง
“ทราบว่าวันนี้คุณจ่าจะขึ้นไปเล่าประสบการณ์ที่สูญเสียลูกสาวจากภัยยาเสพติด ดาวเห็นใจคุณจ่ามากเลยนะคะ”
“ผมเสียใจ...ที่เอาแต่ทำงานจนลูกต้องตกเป็นเหยื่อ เลยตั้งใจจะเล่าประสบการณ์ให้ทุกคนรู้ จะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องเหมือนผม”
นับดาวทำเป็นสลดลง “ประสบการณ์ชีวิตของคุณจ่า...ก็ไม่ต่างจากดาวนักหรอกค่ะ” นกน้อยเงยหน้าขึ้นมาดูนับดาว นับดาวพยักหน้าแล้วเริ่มบีบน้ำตาโกหกแบบแนบเนียน “ดาวมีน้องสาว..ตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่เสีย ดาวต้องเป็นคนส่งเสียน้องให้เรียน เราสองคนไม่เข้าใจกันนักหรอกค่ะ ดาวเอาแต่ทำงาน...น้องสาวดาวขาดความอบอุ่น สุดท้ายเธอต้องตายเพราะเสพยาเกินขนาด” นับดาวเสแสร้งทำเป็นร้องไห้น้ำตาไหล