บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 7
“Only a life lived for others is a life worthwhile.”
“มีเพียงชีวิตเพื่อผู้อื่นเท่านั้นที่มีคุณค่าแก่การมีชีวิต”
อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ นักวิทยาศาสตร์เอกของโลก
นกน้อยยืนตรงหน้าเจดีย์บรรจุกระดูกของนกยูงและเมียของนกน้อย นกน้อยวางสเตโทสโคปตรงหน้ารูปของนกยูงที่ติดกับเจดีย์ เขามองรูปนกยูงกับรูปเมียที่ติดอยู่ข้างๆ กันแล้วยิ้มด้วยดวงตาที่เศร้า
“อยู่กันสองคนแม่ลูกครึกครื้นกันเลยล่ะสิ พ่อเผาเงินเผารถไปให้ ก็อย่าเอาไปช็อปปิ้งเพลินล่ะ ..คราวหน้าพ่อจะเผาไอโฟนห้าเอสไปให้ แต่ถึงพ่อไม่เผาให้ สตีฟ จ๊อบก็เปิดขายที่โน้นอยู่แล้วเนอะ”
นกน้อยพยายามหัวเราะ แล้วรอยยิ้มของนกน้อยก็ค่อยๆ หุบเป็นรอยเศร้า น้ำตาไหล นกน้อยเอื้อมมือไปลูบรูปนกยูง “นกยูง..พ่อรู้แล้วว่าลูกไม่ได้ตายเพราะหลงผิดคิดเสพยาหนูตายเพื่อเกียรติและศักดิ์ศรีของลูกตำรวจ พ่อภูมิใจในตัวลูกนะ”
นกน้อยซบหน้าร้องไห้กับเจดีย์ของลูกเมียอย่างโหยหา
เหยี่ยวเดินหาวถือถังสังฆทานมากับน้ำริน
น้ำรินเอ่ยเร่งเหยี่ยว “รีบเดินสิคุณ! เดี๋ยวก็ถวายอาหารไม่ทันพระหรอก แล้วอย่าลืมกรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรฉันด้วยนะ”
“กรวดยังไง? ชื่อจริงคุณผมยังไม่รู้เลย รู้แต่ชื่อ “น้ำ” ..”
“อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรของคนชื่อน้ำก็ได้”
“คนชื่อน้ำมีเป็นล้านๆ แล้วบุญแค่นี้จะถึงคุณเหรอ”
“ถ้างั้นคุณก็ต้องสืบประวัติให้รู้ซะทีว่าฉันเป็นใคร”
“แน่นอน...ผมก็อยากรู้ไม่น้อยไปกว่าคุณหรอก ว่าไอ้ยอดชัดเจ้าพ่อยาเสพติดมันไปเกี่ยวข้องกับคุณได้ยังไง”
“นั่นสิ...ฉันก็อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้พัวพันทั้งกับยอดชัด ทั้งนกยูง”
“นกยูง? คุณรู้จักนกยูงด้วยเหรอ”
“เอ้อ...ก็รู้จักนิดหน่อย”
“มีอะไรที่ไม่ได้บอกผมรึเปล่า?”
“เปล่า... รีบเอาของไปถวายพระเถอะ ฉันรอตรงนี้นะ”