บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 7 หน้า 3
ภายในห้องพระ ...มือเรียวของน้ำรินกำลังกรวดน้ำอยู่ “อิโต ทินนัง อิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง สัพเพ ปูเรนตุ สังกัปปา...”
พอเสียงสวดภาษาบาลีจบ น้ำรินก็วางชุดกรวดน้ำลงแล้วยกมือประนมขึ้นอธิษฐาน “ข้าพเจ้าขออโหสิกรรมกับผู้ที่ข้าพเจ้าได้ล่วงเกินโดยตั้งใจก็ดี ไม่ตั้งใจก็ดี หากมีโอกาส...ขอให้ข้าพเจ้าได้ชำระล้างความผิดเหล่านั้น ที่ข้าพเจ้าก่อไว้ด้วยเถิด”
น้ำรินสวมสร้อยคอที่มีอักษร PN ซึ่งเป็นอันเดียวกับที่เหยี่ยวเก็บมาใส่ไว้ในแจ็คเก็ตโดยไม่รู้ตัว
น้ำรินนึกได้ก็เดินออกมาจากริมหน้าต่าง ทิ้งตัวลงนั่ง “..‘ความผิดเหล่านั้นที่ก่อไว้’ นอกจากเรื่องนกยูงเรายังเคยทำผิดเรื่องอื่นๆ อีกมั้ย?” น้ำรินครุ่นคิด .. ภาพของสร้อย PN กลับเข้ามาในความทรงจำของน้ำรินอีกครั้ง
“พี...เอ็น...? ฉันเคยมีสร้อยตัวอักษรพีเอ็น?”
ที่ห้องทำงานภพธรในคอนโดของชายหนุ่ม บนโต๊ะทำงานมีโทรศัพท์มือถือของภพธรวางคว่ำอยู่ เห็นรอยแกะสลักรูป PN บนฝาหลัง
ภพธรนั่งอ่านแฟ้มเอกสารบนโต๊ะแล้วเผอิญหันไปเห็นอักษร PN บนโทรศัพท์มือถือ...ทำให้คิดถึงน้ำริน เขาถอนหายใจยาววางปากกาในมือลงและเปิดลิ้นชักออกมา
ภพธรหยิบรูปน้ำรินขึ้นมาดูมองรูปด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะผูกพัน สับสนกับการกระทำของตัวเอง
ในอดีต ภพธรนั่งอยู่ที่หน้าธาราซึ่งนั่งรอเขาอยู่ด้วยท่าทางจริงจัง
“สำหรับอา...ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคำว่า “ครอบครัว” หรอกนะธร”
ภพธรสีหน้าไม่ค่อยดี มองธาราที่แววตาดุด้วยสายตาสงสัย
“อาเลี้ยงธรมากี่ปีแล้ว”
“สิบกว่าปีครับ” ชายหนุ่มตอบ
“ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีก่อน...จะก้าวมาทำงานในตำแหน่งกรรมการผู้จัดการใหญ่ เครือโรงแรมอันดับหนึ่งของเมืองไทยได้”
“ถ้าไม่ได้คุณอา..ผมคงไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้”
“คนฉลาดอย่างธรน่าจะรู้ว่าควรจะทำตัวยังไง ชีวิตของอาห่วงแต่น้ำรินคนเดียว อยากให้มีคนที่อาไว้ใจ...ดูแลลูกสาวไปตลอดชีวิต” ภพธรมีสีหน้าอึกอักเมื่อธาราพูดมาถึงจุดนี้ “ธรควรจะเป็นมากกว่าพี่ชายของน้ำริน...”
“หมายความว่า..”
“อาต้องการให้ธรแต่งงานกับน้ำริน น้องโตพอที่จะมีครอบครัวได้แล้ว”