บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 7 หน้า 4
“คุยอะไรกันอยู่คะ ท่าทางซีเรียสจัง” ทั้งสองคนหันไปมอง เห็นน้ำรินเดินเข้ามาพร้อมกับถุงข้าวของเบรนด์เนมที่เพิ่งไปช็อปปิ้งมาเต็มไปหมด
“พี่ธรมาก็ดีแล้ว ... วันนี้ไปปาร์ตี้กับน้ำหน่อยนะคะ กำลังต้องการคู่ควงหนุ่มหล่ออยู่พอดีเลย” น้ำรินหน้ายิ้มแย้ม ไม่สนใจว่าทั้งคู่กำลังคุยอะไรกันอยู่ ห่วงแต่เรื่องเที่ยวของตัวเอง
ภพธรจ้องรูปน้ำรินแล้วครุ่นคิดในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ นับดาวเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง ภพธรหันไปเห็นพอดี จึงรีบหย่อนรูปลงลิ้นชักแล้วปิด
“ซ่อนอะไรดาวคะ”
“เปล่า” ภพธรท่าทางมีพิรุธ
นับดาวรี่เดินตรงเข้ามา ชักลิ้นชักโต๊ะทำงานของภพธรออกมา เห็นรูปของน้ำริน “เอารูปน้ำรินขึ้นมาดูทำไมคะ คิดถึงมันมากเหรอ”
“เปล่า...แค่คิดว่าจะทำยังไงกับแม่เค้าต่างหาก”
นับดาวนั่งลงบนตักภพธรท่าทางยั่วยวน “ไม่เห็นจะต้องคิดมาก..ตอนนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว” นับดาวหยิบช้อนกาแฟที่วางบนจานรองมาคนในถ้วยกาแฟ “ปล่อยให้ตายช้าๆ อย่างทรมานดีกว่า”
วันต่อมา เหยี่ยวนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานตัวเอง น้ำรินยืนอยู่ข้างๆ
“สร้อยที่มีอักษรย่อ P กับ N ยังงั้นเหรอ” เหยี่ยวคิดนิดหนึ่ง “บางทีอาจจะเป็นชื่อจริงกับนามสกุลจริงของคุณ” เหยี่ยวลองกดคอมพิวเตอร์คีย์หาข้อมูลคนหาย ชื่อขึ้นต้นด้วยอักษร P นามสกุลขึ้นต้นด้วยอักษร N หน้าจอ ขึ้นรายชื่อเต็มไปหมด
“มีเป็นพัน”
“ลองเอาชื่อเป็น N นามสกุลเป็น P สิ” น้ำรินบอก
“ไม่น่าจะต่างกัน คุณเคยบอกว่ารถเกิดอุบัติเหตุ...ทำให้ดวงจิตคุณออกจากร่างใช่มั้ย”
“ใช่... แต่คุณเคยตรวจสอบจากฐานข้อมูลคอมพิวเตอร์แล้ว ไม่มีเคสของผู้ประสบอุบัติเหตุโรงพยาบาลไหน..ที่ใกล้กับชื่อฉันเลย”
เหยี่ยวนิ่งคิดก่อนจะบอก “ผมมีวิธีที่ดีกว่าตรวจจากคอมพิวเตอร์”
เหยี่ยวเดินตรงไปที่ตู้เอกสารด้านหนึ่ง หยิบแฟ้มมาสี่ห้าแฟ้มกองลงที่โต๊ะด้านข้าง แล้วหยิบแฟ้มมาเปิดดูทีละหน้าๆ
“ไล่เปิดแฟ้มทีละอันเนี่ยนะ วิธีที่ดีกว่า” เหยี่ยวเปิดแฟ้มต่อไม่ตอบ น้ำรินเริ่มเผลอวีน เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้เหยี่ยว ชี้ไปที่คอมพิวเตอร์ “หาจากคอมพิวเตอร์ง่ายกว่ามั้ย”