บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 7 หน้า 2
เหยี่ยวเดินออกไป น้ำรินมองตามเหยี่ยวแล้วคิดถึงเรื่องตัวเอง เดินต่อไปยังศาลาริมน้ำ
น้ำรินมานั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำ คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเธอเมื่อวันก่อนตอนที่ชลชาติมาไล่ล่าจะดูดวิญญาณเธอ “กูจะเอาวิญญาณมึงไป .. มึงฆ่ากู!!”
แววตาน้ำรินเครียดขึ้นคิดมาก “ผีตัวนั้นเป็นใคร .. ฉันไปทำอะไรให้”
ปริกยืนกอดอกอยู่ข้างหลังน้ำริน “หล่อนมีส่วนทำให้มันตาย”
น้ำรินชะงัก หันไปมองปริกอย่างตกใจกับคำพูดของปริก “ปริก...ปริกล้อฉันเล่นใช่ไหม ?”
ปริกมองน้ำริน แล้วหัวเราะเสียงดัง พอน้ำรินเห็นปริกหัวเราะ เลยโล่งใจว่าปริกล้อเล่นแน่ๆ ทันใดนั้นปริกหยุดหัวเราะแล้วทำหน้าจริงจัง “ฉันพูดจริง”
“ฉันไปทำอะไรให้เค้า ไหนปริกเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”
“หล่อนยังจำเรื่องตัวเองไม่ได้ แล้วฉันจะไปรู้เรื่องหล่อนเรอะ”
“อ้าว...เมื่อกี้พูดเหมือนรู้”
“ฉันพูดไปตามสัจธรรม กรรมเป็นผลของการกระทำ “ผล” ทุกอย่างย่อมมาจากเหตุทั้งสิ้น มันเป็นเหมือนบ่วง..ที่ต้องแก้ไข”
“แล้วมันจะจองเวรจองกรรมกับฉันเรื่อยไปแบบนี้เหรอ”
“มันเป็นสัมภเวสี...ไปไหนมาไหนไม่สะดวกนักหรอก ยกเว้นวันพระและวันโกน”
“หมายความว่ามันอาจจะมาหาฉันทุกวันพระวันโกนเหรอ”
“อยากรู้จริง...เดี๋ยวคราวหน้าเจอตัวจะถามให้นะ อุ๊ตะ...ถามซะจริง ฉันไม่รู้ไปหมดทุกเรื่องหรอกนะ”
“ถ้าปริกบอกว่าทุกสิ่งเป็นกรรมที่ฉันเคยทำ เป็นเหมือนบ่วงที่ต้องแก้ไข .. งั้นฉันคงเคยทำกรรมอะไรไว้กับ นกยูง และ ยอดชัดใช่มั้ย”
ปริกเอ่ยยิ้มๆ “มั้ง... เอาน่า..วันหนึ่งหล่อนจะรู้ด้วยตัวเอง อีกไม่นาน”
น้ำรินมองไปที่สายน้ำเบื้องหน้า ยังคงงงกับเรื่องที่ปริกพูดอยู่ไม่น้อย
คืนนั้น ในห้องนอนของเหยี่ยว เขาสวมเสื้อกล้ามตัวเดียวนอนหลับอยู่บนเตียง ขณะที่อีกด้านนั้นน้ำรินยืนเหม่อมองออกไปภายนอก สีหน้าของหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ.. เธอรู้สึกผิดจนถอนหายใจยาว
น้ำรินนึกถึงตอนที่ไล่นกยูงออกจากร้าน และภาพเหตุการณ์ยอดชัดที่เคยรู้จักกับเธอ
“ชีวิตของเราในอดีต ทำกรรมไว้กับนกยูง.. เราถึงต้องชดใช้กับจ่านกน้อย ทำให้จ่านกน้อยเข้าใจลูกสาว หมดทุกข์เรื่องในอดีต?”
ลมพัดโกรกเบาปานกลางเข้ามาทางหน้าต่าง น้ำรินยกมือขึ้นมาป้อง
เสียงบทกรวดน้ำลอยมากับสายลม ค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ “ยะถา วาริวะหา ปูรา เอวะเมวะ ...”
สายลมพัดโกรกแรงขึ้น มีแสงแวบเข้าใส่หน้าน้ำริน ความทรงจำในอดีตของน้ำรินกลับมาอีกครั้ง