บทละครโทรทัศน์ เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 10

เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 10

นาฬิกาหน้าห้องผ่าตัดบอกเวลาบ่ายสามโมงกว่า บิวตี้ยังคงนั่งซึมนิ่งอยู่มุมหนึ่ง หน้าและเสื้อยังมีรอยเลอะเลือดของศรีนวล ส้มเช้ง ฝรั่ง องุ่น นั่งจับกลุ่มกัน กระวนกระวาย รอฟังข่าวแม่ศรีนวล

“ทำไมแม่ไม่ออกมาซะทีล่ะพี่ส้มเช้ง” องุ่นร้องไห้ “แม่จะตายมั้ย องุ่นกลัวจัง”

สมเช้งกอดปลอบน้อง “อย่าพูดอย่างงั้นสิองุ่น” 

ฝรั่งลูบหลังสมเช้งและองุ่น “แม่ไม่เป็นไรหรอก  หมอกำลังเย็บแผลให้ เดี๋ยวแม่ก็หาย” ฝรั่งชี้แผลที่ขา “เนี่ย ดูซิ พี่รถคว่ำตั้งหลายครั้งยังไม่เป็นไรเลย”

บิวตี้มองดูพี่น้องปลอบโยน รักกัน ดูอบอุ่น บิวตี้รู้สึกว้าเหว่ ชีวิตนี้ไม่มีใครเลย บิวตี้น้ำตารื้นขึ้นมาอีก

บนสวรรค์ ลลิตาเพ่งมองดูบิวตี้ด้วยความเป็นห่วง

“ลัลน์ลลิตไม่เคยซึมเศร้าเช่นนี้เลย”

“นางคงรู้สึกสำนึกผิด”

“แต่ลัลน์ลลิตไม่ได้เป็นคนทำมีดบาดมือมนุษย์นางนั้นนี่คะเทวี”

“แต่เธอเป็นต้นเหตุ”

ลลิตาตกใจ “เช่นนั้นลัลน์ลลิตจะถูกตัดคะแนนหรือไม่” ลลิตารีบดูมาตรวัดความดี  มาตรวัดค่อยๆเกิดแสงสีทองแพรวพราวขึ้นมาหลายขีดแต่ยังไม่ถึงครึ่ง

“ได้คะแนนเพิ่ม” ลลิตาอุทานด้วยความตื่นเต้น

ปรมะเทวีเพ่งพิจารณาดูที่มาตรวัด “นางคิดถึงคนอื่นจนลืมนึกถึงตนเอง”

ลลิตาดีใจ “จริงด้วยสิ ลัลน์ลลิตไม่ห่วงแม้กระทั่งความงาม ติดต่อกันเป็นเวลานานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”

“ทำต่อไป ลัลน์ลลิต วางตัวเองลงแล้วนึกถึงผู้อื่น เช่นนี้ต่อไปเถิด” ปรมะเทวีบอกกับบิ้วตี้ที่อยู่ในจอภาพและยิ้มอย่างปลื้มใจที่เห็นแนวโน้มที่ดีของบิ้วตี้

ที่ห้องผ่าตัดซึ่งตอนนี้เป็นเวลายามเย็นแล้ว บิวตี้มองส้มเช้ง ฝรั่ง องุ่นตาละห้อย อิจฉาความรักความอบอุ่นที่ครอบครัวนี้มีให้กัน ธีภพเข้ามาทางด้านหลังของบิวตี้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่บิวตี้เบือนหน้าจากภาพของสามพี่น้อง เห็นธีภพมาก็ดีใจ “ ...พี่ธี”