บทละครโทรทัศน์ เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 10 หน้า 4
13 เมษายน 2557 ( 21:01 )
6.8M
5
บิวตี้ไม่เห็นด้วย จำเป็นต้องเล่า “ยัยแพทมาหาเรื่องจนฉันตัดผ้าผิด ป้าศรีนวลก็ช่วยแก้ ยัยแพทก็ยังไม่ยอมเลิก ฉันทนไม่ไหวเลยว่าเขากลับไปมั่ง”
“คงไม่ได้ว่าเฉยๆหรอก”
“ก็ได้ ฉันว่าเขาแรงๆ เขาเลยโกรธแล้วก็ตบที่แท่นตัดป้าศรีนวลคงตกใจก็เลย... “ บิวตี้เล่าเสียงสั่น นึกถึงภาพสยอง มองธีภพด้วยสีหน้าทุกข์ตรม
“พอกันทั้งคู่”
บิวตี้น้ำตาคลอ “ถ้าฉันเชื่อป้านวล ไม่ใส่ใจคำพูดของยัยแพท ป้าก็คงไม่เจ็บตัว”
“แพทมาหาเรื่องก่อน แน่หรือ” ธีภพมองบิวตี้อย่างไม่แน่ใจ พยายามที่จะค้นหาความจริง
บิวตี้น้อยใจ “ไม่เชื่อที่ฉันพูดละสิ” บิวตี้ยิ้มเยาะ “ฉันน่าจะรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่เคยเชื่อในตัวฉันเลย ฉันพูดอะไร ทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด สำหรับคุณแล้วฉันคงเป็นมารร้ายเลยใช่ไหม” บิ้วตี้จ้องธีภพอย่างน้อยใจ
ธีภพจ้องตอบแต่ไม่พูดอะไร ทำให้บิวตี้อดคิดไม่ได้ว่าธีภพเงียบเพราะยอมรับ น้ำตาคลอขึ้นมาอีก อยากลุกหนีแต่สับสนอ่อนล้าได้แต่เบือนหน้าหนี บิวตี้กลบเกลื่อนอาการด้วยการเช็ดนิ้วแรงๆ ทีละนิ้ว
“เช็ดไม่หมดหรอก ยังเลอะอยู่เลย มา...เช็ดให้ “ ธีภพพูดอย่างอ่อนโยน พลางดึงผ้าออกมาจากมือบิวตี้ มาเช็ดรอยเลือดที่หน้าให้
ธีภพจับหน้าบิวตี้ไว้เอาผ้าตรงสะอาดเช็ดหน้าให้บิวตี้อย่างอ่อนโยนทะนุถนอม บิวตี้มองหน้าธีภพสายตามาเจอกันพอดี บิวตี้รู้สึกอบอุ่นหวั่นไหว ธีภพอ้อยอิ่งเช็ดหน้าบิวตี้ อยู่จนหยุดเช็ด ใบหน้าทั้งสองคนเข้ามาใกล้จนเกือบจะสัมผัสกัน ธีภพรู้สึกหวั่นไหวไปกับแววตาเหงาเศร้าคู่นั้นที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ธีภพชะงักพยายามตัดใจถอยออกห่างทำเสียงห่างเหิน
“ท่าทางคุณเหนื่อยมาก กลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า ผมจะไปส่ง”
บิวตี้ทำหมางเมินพอกัน “ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้” บิวตี้ลุกขึ้นอย่างเร็วแต่หน้ามืดยืนเซ
“ระวัง” ธีภพเข้าประคองกอดบิวตี้ก่อนที่จะล้ม
สัมผัสจากธีภพทำให้บิวตี้อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เสียงโทรศัพท์ดัง ทำลายมนต์ขลังไปทันที ดูจากหน้าจอเป็นธนาโทรหาธีภพ
“ธี พ่อกับแม่อยู่ที่ร้านกับหนูอรแล้วนะ ที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง”
“ผ่าตัดเรียบร้อยแล้วครับ คนไข้อยู่ในห้องพักฟื้น”
“พรุ่งนี้พ่อจะไปเยี่ยม แล้วบิวตี้ล่ะเป็นยังไงบ้าง ธีช่วยดูแลด้วยนะแกคงตกใจมาก”
“ครับ บิวตี้อยู่กับผมตรงนี้ กำลังจะพาไปส่งบ้าน”
บิวตี้แอบตั้งใจฟังเมื่อได้ยินธีภพเอ่ยชื่อของตัวเอง
“ธี รีบๆหน่อยนะ อย่าให้น้องอรเขารอนาน” ภาวินีเตือน
“ฝากพ่อกับแม่ช่วยขอโทษน้องอรด้วยนะครับ พอดีมันฉุกเฉินจริงๆ ผมจะรีบไปนะครับ “