บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนที่ 3
กุหลาบร้ายของนายตะวัน 3
ที่ไร่ตะวันตอนดึกสงัด โรสริน พีระและอุษาวดีย่องออกมานอกบ้าน พีระถือของและอยู่หัวขบวนเพื่อดูต้นทางสองสาวตามมาจนถึงทางเข้าบริเวณฟาร์มดอกไม้ ทั้งสามชะงัก เพราะเป็นจังหวะเดียวกับที่แย้ลุกขึ้นจากวงเหล้า แย้เซไปเซมา
“หนุกหนานกันไปก่อนพี่น้อง เดี๋ยวแย้ไปเอาเสบียงมาเพิ่ม”
“เมาไปแล้วแย้พอเถอะ เดี๋ยวคุณตะวันรู้ จะโดนไล่เตะเอานา”
“โอ๊ย ระดับแย้มีเหรอ จะกลัว” แย้ชูสองมือ “มีมือเหมือนกันนะเว้ย ลองมาด่าดิ”
“แล้วเอ็งจะทำอะไร”
“ทำแบบนี้ไง” แย้เอามือมาประกบกันพนมมือ “หวัดดีก๊าบโผม”
“ถุ๊ยย”
พีระ โรสรินและอุษาวดีกลุ้ม
“เอาไงดีอ่ะโรซี่ ตั้งวงกันซะขนาดนั้นน่ะ” โรสรินเครียด
ที่มุมทำงานในบ้าน ตะวันอ่านข้อมูลเกี่ยวกับการพัฒนาพันธุ์กล้วยไม้อยู่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือแนะนำการปลูกพืชเบื้องต้น ตะวันจับๆหนังสือ แล้วคิด
ตะวันมาที่หน้าบ้านพักโรสริน พร้อมหนังสือในมือ ชั่งใจเล็กน้อย ตัดสินใจลองตะโกนเรียก เผื่อว่าโรสรินยังไม่หลับ
“โรส… คุณโรส นอนรึยัง” เงียบ ไม่มีเสียงตอบ
“ยังไม่ดึกเท่าไหร่ หลับแล้วเหรอ” ตะวันกำลังจะเดินเข้าไปดู น้ำค้างเดินผ่านมาร้องทัก
“พี่ตะวัน ! ฮันแน่ จับได้แล้ว แอบย่องหาคู่หมั้นเหรอคะ”
ตะวันหันไปเห็นน้ำค้าง เลยอ้างว่า
“แค่เอาหนังสือมาให้ยัยนั่นเฉยๆ ไม่มีความรู้อะไรเลย เดี๋ยวไร่เราวิบัติหมด”
“จ้า พี่ชายน้ำค้างทำอะไรก็มี ข้ออ้าง” น้ำค้างยิ้ม
ตะวันกระแอม “น้ำค้าง”
“แหะๆ มีเหตุผลตลอดจ้า”
ตะวันจ้องหน้า “ไว้ให้พรุ่งนี้ก็ได้ คนบางคนจะได้ไม่เข้าใจผิด!”
น้ำค้างดึงชายเสื้อพี่ชายไว้ “แหม แค่นี้ก็งอนไปได้ น้ำค้างล้อเล่นนี๊ดเดียวเอง”
น้ำค้างกอดเอว อ้อน “น้ำค้างไม่เชียร์พี่ให้กับคนที่พี่ไม่ได้รักหรอกน่า”
ตะวันขยี้หัวหยอกเบาๆ “ไปนอนได้แล้วเราน่ะ”
“ รู้แล้วค่า… ขอยืดเส้นยืดสายหน่อย พี่ตะวันนั่นแหละเข้านอนเร็วๆ”
ตะวันพยักหน้าให้น้ำค้าง น้ำค้างยิ้มๆมองตามพี่ชาย
หน้าฟาร์มดอกไม้ โรสริน พีระและอุษาวดียังหาทางออกไม่เจอว่าจะทำยังไงดี พีระถูกยุงกัด เผลอตบ เสียงดัง แย้หันมองขวับ
“เฮ้ย! เสียงอะไรวะ” แย้ชี้ “ทางนั้นน่ะ”
โรสริน หยิกพีระอย่างโมโห โรสรินถามเบาๆ
“ตบยุงทำไมตอนนี้ !”
พีระตอบเบาๆ “ก็ใครใช้ให้มันกัดพีตอนนี้ล่ะ”
อุษาวดีตาเหลือก “เงียบๆ พี่พี ยัยโรส ดูนั่นก่อน”
อุษาวดีชี้ให้ดูว่า แย้กับพวกคนงานพากันเดินมาหาต้นเสียง ทั้งสามคนตกใจเบียดกันหลบในพุ่มไม้เพื่อหลบสายตาพวกแย้ พีระนึกได้ว่าถือแกลลอนยาฆ่าหญ้าอยู่
“ซวยแล้ว หลักฐานเต็มสองมือเลยเนี่ย!”
“อย่ามัวแต่พูดสิ ทำอะไรสักอย่าง !”ฎ
แย้ตาไว เห็นอะไรไหวๆอยู่ สั่งทันที
“เฮ้ยๆ พี่ๆ นั่นๆ พุ่มไม้ไหวๆ ทางนั้น ไปดูกันเร็ว ไปดูทางนั้นซิ”