บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนที่ 3 หน้า 3
“นี่ของนายใช่มั้ย มาหาของนี่ใช่มั้ย จะเอาไปทำอะไรไม่ทราบ!”
พีระเสียววูบที่น้ำค้างรู้ทัน ยังเนียนละเมอต่อไป
“นี่ถ้าไม่ตอบ ฉันจะตะโกนเรียกพี่ตะวันนะ”
พีระสะดุ้ง ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำไง น้ำค้างทำท่าจะตะโกน พีระตัดสินใจขัดขาน้ำค้างให้ล้มกลิ้งไปด้วยกันเลย “ว๊ายยยย !” สองคนนัวเนียกันไปในการกลิ้ง
”บ้าที่สุด ไปให้พ้นนะ!” น้ำค้างทุบพีระ
พีระเอามือขึ้นมาปิดปากน้ำค้างไว้ ไม่ให้ส่งเสียง ยังแกล้งละเมอต่อ
“แกะตัวที่ 78 79 80...”
น้ำค้างพยายามดันพีระที่คร่อมอยู่ด้านบนออก แต่แรงไม่พอ ทำให้หน้าพีระอยู่ใกล้กับน้ำค้างมากๆ
ที่โรงเรือนกล้วยไม้ โรสรินกระสับกระส่ายอยู่กับอุษาวดี โรสรินเริ่มเหวี่ยง
“ทำไมยังไม่มาสักที โธ่เอ๊ย”
“แอบอยู่ในนี้ก่อนนะโรส ฉันสังหรณ์ว่าพี่พีจะทำเสียเรื่องยังไงก็ไม่รู้ เดี๋ยวฉันรีบมา”
อุษาวดีรีบวิ่งออกไป ทิ้งให้โรสรินอยู่คนเดียว มองไปรอบๆ บรรยากาศชักน่ากลัว มีเสียงลม เสียงแมลงร้องระงมไปทั่ว แล้วมีอะไรบางอย่างวิ่งผ่านปลายนิ้วเท้า
“ว๊ายยย !! “ โรสรินนึกได้ รีบเอามือปิดปาก ปรากฎว่าเป็นแค่ใบไม้พัดผ่านไปเฉยๆ
“โถ่เอ๊ย” โรสรินมองไปรอบๆ อย่างกลัวๆ “จะให้รอไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย”
โรสริน มองๆไปที่แกลลอนยาฆ่าหญ้า คิดว่าจะทำไงต่อไปดี
น้ำค้างดันพีระออกจากตัวจนเหนื่อยก็ไม่ได้ผล พอดีเหลือบไปเห็นก็อกน้ำและสายยางที่อยู่ไม่ไกล น้ำค้างเอื้อมมือไปหมุนหัวก๊อกทันที
“หลับนักใช่มั้ย !” น้ำค้างจับสายยางฉีดน้ำพุ่งใส่พีระ พีระรีบลุกขึ้น
“เฮ้ยๆๆๆ ยังไม่ถึงวันสงกานต์ อะไรของเธอเนี่ย!”
น้ำค้างลุกขึ้น “ตื่นได้แล้วใช่มั้ย”
พีระเสแสร้งต่อ “เฮ้ย ! นี่ฉันมาอยู่นี่ได้ไง”
น้ำค้างฉีดน้ำใส่อีก “อย่ามาทำเบลอนะ ไม่รู้เรื่องเหรอ นี่แน่ะ”
“โอ๊ย พอได้แล้ว นี่ฉันคงละเมออีกแล้วล่ะสิ แปลกที่ทีไรละเมอทุกที”
น้ำค้างฟังมุกของพีระ จะเชื่อไม่เชื่อดี !
“แล้วเธอมาอยู่นี่ได้ไง อย่าบอกนะ ว่าเธอ !!ฉวยโอกาสลวนลามฉัน”
“บ้า ! ใครกันแน่ที่ฉวยโอกาส นายนี่มัน !” น้ำค้างจะเอาถุงของฟาดใส่
พีระจับถุงเอาไว้เลย “อ๊ะๆ ถ้าไม่จริง ทำไม่ต้องเขินด้วย”
“เขิน ! ฉันน่ะนะเขิน เปล่าซักหน่อย”
“ถ้าอยากใกล้ชิดฉัน มาขอกันดีๆ ก็ได้ “
“บ้า ! ให้ใกล้ชิดกับนายกัดลิ้นตายยังดีกว่า! “
น้ำค้างหันหลังรีบวิ่งหนีออกไปเลย พีระรีบเอาถุงของซุกไว้ข้างตัว และรีบลัดเลาะไปทันที
“ป่านนี้โรซี่บ่นแย่แล้ว”
พีระรีบวิ่งกลับไปทางโรงเรือนกล้วยไม้ แต่ดันไปชนเข้ากับใครบางคน
“เฮ้ย !”
“เบาๆ นี่อุษาเองหายไปตั้งนาน ได้เรื่องมั้ยพี่พี”
พีระชูถุง “เรียบร้อย ปะ ไปด้วยกัน” พลันโรสรินเดินสโลสเล สวนมาพอดี
“โรส !”
“จะส่งเสียงดังให้คนแห่กันมารึไง” โรสรินปรามให้ 2 คนเงียบๆ
“ออกมาทำไม ทำไมไม่รออยู่ในนั้น”