บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนที่ 3 หน้า 2
โรสริน พีระและอุษาวดี สะดุ้ง แย้เดินนำคนงานมาตรงมา พีระตัดสินใจส่งเสียงแมว
“ม๊าว ม๊าวว !!” โรสรินและอุษาวดี มองพีระอย่างเหวอ
“บ้าเหรอ ทำอะไร!”
ทางด้านแย้ทุบกำปั้นอย่างมั่นใจ “ชัดเลยๆ ไร่นี้ไม่มีแมวโว้ย ใครวะ ใครอยู่ตรงนั้น”
พีระสะดุ้งโหยง โรสรินและอุษาวดียิ่งเหวอใหญ่ แย้และคนงานพากันลุยข้ามมาอย่างเร็ว โรสริน พีระ และอุษาวดี กระเถิบหลบจนไม่รู้จะหลบยังไงแล้ว แย้จะเดินมาถึงอยู่แล้ว !!! อุษาวดีหยิบก้อนหินแถวนั้นเขวี้ยงไปโดนกระถางต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังพวกแย้ หล่นลงมาแตกเพล้ง พวกแย้หันขวับไปมอง ฉายไฟส่องดูทันที
“เฮ้ยอะไรวะ!”
อุษาวดีรีบโบกมือไล่ให้โรสรินกับพีระไป โรสรินกับพีระ รีบย่องๆ ออกไปทันที พวกแย้หันมองสำรวจไปทางที่กระถางตกแตก อุษาวดีรีบกระโดดพรวดแหวกพุ่มไม้ออกมา แย้และคนงานตกใจ “เย้ย !!!”
“ฉันเอง แขกของคุณโรสรินไงล่ะ พอดี.. ฉันออกมาหาต่างหูที่ทำตกไว้เมื่อเย็นน่ะ เอ่อ พวกเธอช่วยฉันหน่อยได้มั้ย”
แย้กับคนงานยังงงๆ สายตาแย้ยังเหลือบไปมองที่พุ่มไม้
“เมื่อกี๊คุณได้ยินเสียงแมวมั้ย ไร่นี้มันไม่มีแมวสักตัวเลยนะ”
“มีสิ เมื่อกี๊ฉันยังเห็นมันวิ่งชนกระถางตกแตกเลย พวกนายมากันก็ดีแล้ว ช่วยฉันหาต่างหูหน่อยนะ”
“หน๊อย ไอ้แมวบ้า ทำตกใจหมดนึกว่าขโมย เดี๋ยวถ้าเจอจะจับทำหมันซะให้เข็ด เอ้า พวกเรามาช่วยคุณคนนี้เค้าหาของกัน”
แย้และพวกคนงานช่วยกันส่องไฟฉายหาของให้อุษาวดี อุษาวดีแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
ในที่สุดโรสรินและพีระก็มาถึงหน้าโรงเรือนกล้วยไม้จนได้ แบบทั้งเหนื่อยและหอบ พีระถอนใจโล่งอก
“เกือบไป… ถ้าโดนจับได้ล่ะก็ซี้แหง๋แก๋”
โรสรินรีบไปที่ประตูโรงเรือน ปรากฎว่าล็อคอยู่
“เฮ้ย ! แบบนี้จะทำไงล่ะโรซี่”
โรสรินนึก และคลำๆ หาใต้กระถางต้นไม้ด้านหน้า หยิบกุญแจออกมา
“โรสรอบคอบพอหรอกน่ะ หมอนั่นประมาทเกินไป”
พีระยิ้มพอใจ พลันอุษาวดีวิ่งกระหืดกระหอบตามเข้ามา
“เป็นไงบ้าง พวกนั้นไม่ตามมาแน่ใช่มั้ย”
“อื้อ เห็นตั้งวงกันต่อแล้ว แต่อย่าประมาทนะ จะทำอะไรก็รีบๆเข้า ด่วนจี๋เลย!”
โรสรินไขกุญแจเปิดโรงกล้วยไม้เข้าไป พีระวางแกลลอนยาฆ่าหญ้าลง เตรียมจะเปิด แล้วนึกขึ้นได้
“โรซี่! ส่งถุงมือ กับผ้าปิดปากมาให้ผมหน่อยสิ”
โรสรินมองหา ”ไหนล่ะ?”
“ไม่มีเหรอ บ้าเอ๊ย!! ทำหล่นไว้ที่ไหนเนี่ย”
โรสรินอึ้ง “ไปเอาเดี๋ยวนี้เลย!!!”
น้ำค้างออกมาเดินเล่นผ่อนคลายสมอง แล้วหันไปเห็นของบางอย่างอยู่บนพื้น น้ำค้างเปิดถุงออกมา พบว่าข้างในมีถุงมือและผ้าปิดปาก น้ำค้างมองด้วยความสงสัย
“อะไรเนี่ย… ของใครมาทำตกไว้ตรงนี้”
พีระย่องกลับมาหาของ เห็นน้ำค้างค้นถุงอยู่ จะหันหลังหลบ
“นั่นใครน่ะ!” พีระทุบหน้าผาก ไม่ทันแล้ว โถ่เอ๊ย!
“นาย ! มาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆแบบนี้ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
พีระไม่รู้ทำไงดี ทำตาปรือๆ ตัวแข็ง เดินผ่านน้ำค้างไปเลย
“หูหนวกหรือไง” น้ำค้างจับพีระให้หันกลับมา
พีระแกล้งละเมอ “แกะตัวที่ 69 แกะตัวที่ 70 แกะตัวที่ 74”
“นับก็ผิด! นี่นาย.. ไม่ต้องมาแกล้งบ้าเลย อย่ามาหลอกกันตื้นๆ แบบนี้”
พีระเนียนละเมอเดินต่อ ไม่สนใจน้ำค้าง น้ำค้างนึกได้