บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 2
สุสานคนเป็น ตอนที่ 2
หวานเข้ามาในห้องแล้วนึกขึ้นมาได้ รีบล็อกประตู เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบสร้อยข้อมือที่ซ่อนไว้ ออกมา
“เราต้องเอาไปคืนคุณผู้หญิง เป็นไงเป็นกัน คนอย่างนังหวานไม่ยอมเสียคนตอนแก่หรอก...”
หวานเก็บสร้อยข้อมือใส่ในถุงอีกครั้ง กำไว้แน่น
ที่หน้าบ้านของลั่นทม สมพรเปิดประตูให้รถของธารินทร์เข้ามาข้างใน วิเวกทำสวนแต่งกิ่งไม้อยู่หน้าบ้าน สวาทยืนเตรียมต้อนรับอยู่ รถของธารินทร์จอดที่หน้าบ้าน ลั่นทม อุษาและธารินทร์ลงมาจากรถ
“มีของอะไรมั้ยคะ...”
“ไม่มีหรอก แต่ว่าคุณน้าเหนื่อยมาก ให้แม่หวานขึ้นไปดูแลท่านด้วย ฉันจะไปทำงานต่อ...”
“ค่ะ อุ๊ย แม่หวานมาพอดี”
หวานรีบประคองลั่นทมขึ้นไป
“หวาน...ให้คุณน้าพักผ่อนนะ อย่าเพิ่งชวนคุยอะไร...”
“อุษา น้าไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย...ยังไม่ขึ้นห้องหรอก อยากนั่งเล่นข้างล่างนี่ก่อน...”
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
หวานพาลั่นทมเข้าไปในบ้าน ยาใจกับจิ้มลิ้มออกมาจากมุมหนึ่ง มองดูธารินทร์ที่เปิดประตูให้อุษานั่ง แล้วก็ทำตาวิบวับ จนรถออกไป
“ถ้าเราได้แฟนแบบนี้สักคนก็ดีนะ”
“ใช่...ในฝันเลยล่ะ..”
สวาทหันมาค้อน “รีบไปหาน้ำให้คุณผู้หญิงดื่มสิ...ชักช้าอยู่นั่นแหละ...”
ฉ่ำเดินเข้ามา “แม่หวาดจ๊ะ คุณผู้หญิงกลับมาแล้วเหรอ”
“เออ มัวไปแอบนอนอยู่หลังบ้านสิ เลยไม่รู้”
“ก็นิดหน่อย...ว่าไปก็ดีใจนะที่คุณผู้หญิงออกจากบ้านได้ แบบนี้แสดงว่าต่อไปคุณผู้หญิงก็หายแล้ว...”
“ใช่ ขืนไม่หายสิ อีนังหน้ายางมะตอยจะได้มาเสวยสุขแทน”
“นังหวาด...ระวังปากแกบ้าง...”
“ข้าพูดตามที่ข้าเห็น ข้าเชื่อตามที่ข้าคิดโว้ยไอ้ฉ่ำ...”
ที่มุมประตู เห็นหวานยืนนิ่งอยู่ มือล้วงไปในกระเป๋าเสื้อกำถุงสร้อยข้อมือแน่น แล้วเดินไปทางหนึ่ง ฉ่ำกับสวาทมองหน้ากัน
“คงไม่ได้ยินที่เราพูดเนาะ...”