บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 2 หน้า 4
11 สิงหาคม 2564 ( 12:23 )
605.9K
1
ที่ห้องของหวาน รสสุคนธ์จับสร้อยข้อมือของตนใส่ข้อมือหวาน
“มีปัญหามากนักใช่มั้ย...ใส่ไว้...อย่าถอดให้ฉันเห็นนะ...”
“นังรส เอ็งก็รู้ว่าข้ารับใช้คุณผู้หญิง ถ้าท่านถาม เอ็งจะให้ข้าตอบว่ายังไง...”
“ก็ตอบไปสิว่าผัวมันซื้อให้ฉัน...”
“สารเลว...แย่งผัวเขาแล้วยังจะกล้าทำร้ายจิตใจเขาอีก”
รสหัวเราะสะใจ “ช่วยสงเคราะห์ทีเถอะ เอาให้มันตายวันนี้พรุ่งนี้ไปเลย...ช็อค ตายคาเตียงคืนนี้เลยยิ่งดี...น้าจะได้สบายไงล่ะ ร่วมมือกับฉันมั้ย...”
รสสุคนธ์ถามท้าทาย หวานถอยหลังกรูด ไม่คิดว่าหลานสาวตัวเองจะโหดร้ายยังงี้
“ข้าทำไม่ได้หรอก...เอ็งไม่รู้จักคำว่าบาปบุญคุณโทษหรือไงหานังรส”
“อุ๊ย ทำไมฉันจะไม่รู้จัก นี่ไง” รสสุคนธ์ชี้ที่สร้อยข้อมือ
“หน้าตามันเป็นยังงี้แหละ...ทำงานงกๆ จนแก่จะเข้าโลง ทองเท่าหนวดกุ้งยังไม่มีใส่กับเขาสักเส้น...นึกว่าเป็นผลของความดีที่น้าหวานทำมาทั้งชีวิตก็แล้วกัน...”
“ข้าหมายถึงว่าเอ็งไม่รู้จักบุญคุณของคุณผู้หญิงบ้างเลยเหรอ...บ้านที่ซุกหัวนอน...ข้าวที่กินเข้าไปทุกมื้อ เอ็งคิดถึงบุญคุณของท่านบ้างสิ...”
“บุญคุณ” รสสุคนธ์หัวเราะหยัน “ถามหน่อยเถอะ ถ้าฉันไม่ขอห้องให้น้าได้มาอยู่ห้องกว้างๆ ยังงี้ น้าจะมีวาสนาได้อยู่เหรอ...คงตายอยู่ในรูหนูนั้นแหละ...นังคุณผู้หญิงมันไม่เคยเห็นความสำคัญของน้าน่ะสิ ตาสว่างได้แล้วน้าหวาน อย่าโง่”
“ตาข้าไม่สว่าง แต่ใจข้าสว่างโว้ยนังรส...สักวันกรรมมันจะตามสนองเอ็ง...”
หวานออกไป รสสุคนธ์ยักไหล่
หวานทำครัวอยู่ เห็นทองอร่ามอยู่ที่ข้อมือ สวาท ยาใจและจิ้มลิ้มต่างมองไปที่ข้อมือของหวานเป็นตาเดียว
“ตกลงทองในถุงที่พี่ฉ่ำถามถึงน่ะ คือสร้อยข้อมือเส้นนี้ใช่มะ สวยจัง...”
ยาใจกับจิ้มลิ้มพยักพเยิดกัน
“ไม่ใช่ของข้าหรอก ของแม่นังรสน่ะ แม่มันตาย มันก็เลยเอามาให้ข้า...”
“ ยังใหม่อยู่เลยนะ..”
“ลายสวยด้วย...”
“สงสัยซื้อได้ไม่นานก็ตาย...โธ่เอ๊ย วาสนาหนอวาสนา ซื้อ แล้วไม่ได้ใส่ แม่หวานก็เลยได้รับมรดกแทน”
จิ้มลิ้มกับยาใจรู้ว่าสวาทกัดหวาน ก็แอบกันอมยิ้ม หวานนิ่งอึ้งไป ไม่ตอบ ถอดสร้อยใส่ถุง ทุกคนพากันมองดูเงียบๆ