บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 2 หน้า 5
11 สิงหาคม 2564 ( 12:23 )
605.9K
1
ชีพกับลั่นทมทานอาหารกันอยู่ สวาทคอยรับใช้ หวานยืนเมียงมองอยู่มุมหนึ่ง ทำท่าจะเข้าไปหา ชีพมองไปที่หวาน สะดุดตากับถุงใส่สร้อยข้อมือ
“อ้าว หวาน...”
หวานทำท่าจะเข้ามา ชีพมองไปดวงตาดุๆ เป็นเชิงปราม
“สวาทรินน้ำให้ที...”
“เจ้าค่ะ...”
“หายหน้าไปเลย ไม่สบายหรือเปล่า ถ้าไม่สบายก็ไปนอนพักเถอะ ทางนี้ให้สวาทดูแลได้...”
หวานพยักหน้าซึมๆ “เจ้าค่ะ คุณผู้หญิง” หวานกำถุงใส่ทองแน่นเดินไป
หวานเข้ามาในห้อง ในมือยังกำถุงทองแน่น รสสุคนธ์ตรงมากระชากไป
“ถ้ามากเรื่องนักก็เอามานี้...เก็บมันไว้ในห้องนี้แหละ”
รสขว้างไปที่เตียง มองหวานอย่างชิงชัง วางอำนาจ
“อย่าให้ฉันรู้นะว่าน้าหวานคิดจะเอาไปคืนนังลั่นทม...เพราะนี่ไม่ใช่ของของมัน เป็นของฉัน...”
“แต่ผัวเขาซื้อให้เอ็ง...อย่าลืม เงินผัวก็เงินเขา...”
“เหรอ...งั้นก็รู้ไว้ว่าต่อไปมันจะเป็นของฉันทั้งหมด..”
“นังรส...นี่เอ็งคิดอะไรอยู่...”
“ถึงขนาดนี้แล้ว น้ายังจะสงสัยอีกเหรอ...ร่วมมือกับฉันดีกว่า”
หวานแทบจะกรีดร้องออกมา รสสุคนธ์หัวเราะหยัน หวานตบหน้ารสสุคนธ์หนึ่งที รสสุคนธ์หน้าหันไป
“พอจะทำให้เอ็งมีสติรู้คิดขึ้นมาบ้างมั้ยนังรส...”
“น้าหวานตบหน้าฉันหลายทีแล้วนะ..เชื่อฉันเถอะ...ไม่ว่าน้าจะร่วมมือกับฉันหรือไม่ ทุกคนในบ้านนี้ก็ต้องคิดว่าเป็นแผนของน้าหวานทั้งนั้น...”
“ข้าไม่เกี่ยวข้องกับความชั่วช้าระยำอัปรีย์ของเอ็ง...”
“แต่น้าเป็นคนเอาฉันมาอยู่ในบ้านหลังนี้...น้าจะห้ามไม่ให้พวกเขาคิดอย่างที่ฉันพูดได้เหรอ”
หวานยืนนิ่ง น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“กรรมเวรแต่ปางไหนวะ ถึงได้ส่งผีนรกจกเปรตอย่างเอ็งมาให้ข้า...”
ในห้องโถงยามดึก เสียงนาฬิกาดังกังวาน มีเสียงร้องไห้สะอื้นเบาๆ ดังมา หวานเดินมองหาต้นเสียง
“ใครมาร้องไห้แถวนี้...”
ไฟดับพึ่บ หวานตกใจ เห็นร่างใครบางคนกลิ้งลงบันไดมากองแทบเท้าหวาน
“กรี๊ด...”
หวานผงะหนี ถอยหลังกรูด หลังปะทะกับเก้าอี้หรือเฟอร์นิเจอร์บางอย่าง สะดุดล้มลง ดวงตาของหวานยังจับจ้องไปที่ร่างที่ตกบันได ซึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ หวานตัวสั่น หน้าซีด ริมฝีปากสั่นระริก ค่อยๆ เขยิบไป ใช้มือสั่นๆ แตะที่ร่างของคนตกบันได พลิกใบหน้าให้หันมา เป็นยายแก่หน้าเหี่ยวย่น แสยะยิ้ม น่ากลัว