บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 11 หน้า 2
“อย่าจับผมเลยครับ ผมจะคืนของให้หมดเลยผมไม่เอาแล้ว”
“ผมก็เหมือนกัน ของมีค่าของสองผัวเมียนั่นอยู่ในหลุม คุณตำรวจเอาไปเลย ทีหลังผมไม่ทำแล้ว”
ธารินทร์พยักหน้ากับตำรวจสองคน ตำรวจรีบไปที่หลุมขุด ในหลุมมีเสื้อชีพห่อของไว้ ตำรวจหันมาบอก
“เจอของกลางแล้วครับหมวด”
ธารินทร์พยักหน้ารับ ตำรวจเปิดห่อเสื้อออก แล้วตกใจ เสื้อว่างเปล่า
“เอ๊ะไม่มีอะไรเลยครับหมวด มีแต่เสื้อเปล่าๆ”
“นายสองคนเล่นตลกอะไร”
พวกชาวบ้านเองก็งงงัน วิ่งมาชะโงกดูทำหน้าตกใจมา
“เฮ้ย...ไปไหนหมด เมื่อกี้ยังอยู่เลย”
“จริงๆครับ พวกผมจะเอาเสื้อเปล่าๆมาซ่อนทำไมกัน”
ธารินทร์งง ชาวบ้านลงมือคุ้ยหาเองจนทั่วบริเวณ แต่ไม่เจออะไร ธารินทร์กับตำรวจพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
พวกชาวบ้านต่างงงงันที่ของตัวเองที่ซ่อนไว้กับมือหายไปในพริบตา สบตากันด้วยความประหลาดใจมาก
ในบ้านลั่นทม ธารินทร์เดินเข้ามาในบ้านพร้อมอุษา
“ก็เห็นกันหมด ไม่น่าเป็นไปได้เลย ของมีค่าหายไปในชั่วพริบตา งงกันไปหมด”
อุษามองหน้าธารินทร์ “ษาว่าคุณน้าทำให้เป็นอย่างนั้นค่ะ”
“ผมไม่อยากเชื่อ”
“ษาก็ไม่อยากเชื่อ แต่รินทร์เห็นมั้ยคะ อะไรที่ไม่น่าเป็นไปได้ก็เป็นไปแล้ว วิญญาณของคุณน้าคงแค้นมาก ท่านบันดาลได้ทุกอย่าง”
นฤมลแอบฟังอยู่ที่มุมหนี่งของบ้าน หวานออกมาจากอีกมุมหนึ่ง
“อาหารพร้อมแล้วค่ะคุณษา...จะให้ตั้งโต๊ะเลยมั้ยคะ”
อุษาหันมายิ้มให้ธารินทร์“ทานข้าวด้วยกันนะคะรินทร์”
ธารินทร์ยิ้ม “ด้วยความยินดีครับ”
นฤมลเบ้ปาก แล้วเดินไป
ในครัวบ้านลั่นทม ยาใจหันมาพูดอย่างดีใจ “จริงเหรอน้าหวาน คุณรินทร์ทานข้าวกับคุณษาด้วย”
“จริงสิ”
“ดีแล้ว คุณอุษาจะได้มีความสุข อย่างน้อยก็มีเพื่อนทานข้าวไม่ต้องนั่งกินกับแม่นฤมลเหมือนวันก่อน นั่งจ้องหน้ากันไม่พูดไม่จากันสักคำ”
“โอ๊ย จะพูดได้ไงล่ะวะ เนื้อตัวมีแต่ผลประโยชน์ยังงั้น ญาติๆนังรสนี่เขาช่างอบรมกันมาดีจริ๊ง เหมือนกันไม่ผิดไม่เพี้ยน” ยาใจกระแอม สวาทนึกขึ้นได้มองหวาน ยิ้มแหยๆ “อุ๊ย ฉันก็พูดแรงไป ลืมไปว่าน้าหวานก็เป็นญาติแม่รสด้วย”