บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 11 หน้า 3
“มันจริงของเอ็ง นังหวาด ข้าไม่เถียงหรอก” หน้าหวานเศร้า “ผิดก็ต้องว่าไปตามผิด...ดีชั่วก็รู้อยู่แก่ใจแหละ...เอ้า รีบยกไปตั้งเถอะ คุณๆ จะได้ทานกัน”
ฉ่ำ สมพรและวิเวกเข้ามา ต่างยิ้มระรื่น
“มีอะไรกินบ้างจ๊ะ” สมพรถาม
“หิวไส้จะขาดแล้วจ้า” วิเวกโอดครวญ
“ถ้ามีอะไรแกล้มเหล้าได้ด้วยก็แจ๋ว...จริงมั้ยวะสมพร วิเวก” ฉ่ำรีบถามนำ
วิเวกกับสมพรส่งเสียงขานรับ
“นายยังไม่ได้กิน ขี้ข้าอย่าสะเออะ” หวานปราม
ฉ่ำ วิเวกและสมพร จ๋อยไป สวาทด่าซ้ำ “จำใส่กะโหลกไว้ซะทั้งสามคนนั่นแหละ...หนอย คุณผู้หญิงไม่อยู่นี่ บ้านไม่มีระเบียบ หรือว่าอยากจะให้แม่รสกลับมา ตวาดแว้ดๆๆ หา”
หวานได้ยินสวาทพูดถึงรสสุคนธ์ ก็ถึงกับหน้าเสีย
ห้องคนไข้รวมในโรงพยาบาล รสสุคนธ์นั่งพิงหัวเตียงอยู่ ตวาดใส่พยาบาลที่จะมาวัดปรอท “จะวัดอะไรกันนักหนา ไข้ก็ไม่มีแล้ว ฉันแค่เดินไม่สะดวกเท่านั้นเอง...ไปๆๆ รำคาญ ฉันไม่วัด”
“แต่เราต้องจดบันทึกอาการคนไข้ตลอดนะคะ”
รสสุคนธ์ถมึงตาใส่ คนไข้เตียงอื่น ๆหันมามอง รสสุคนธ์หันไปกวาดตามองดูคนไข้เตียงอื่นๆ ไม่พอใจ พูดลอยๆ “จะมองอะไร ไม่เคยเห็นคนเหรอ” คนไข้พากันเมินไป พยาบาลยังคงยืนยันที่จะวัดปรอทอยู่ “เอ๊ะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ”
“ขอโทษนะคะ ดิฉันทำตามหน้าที่ พูดอย่างนี้หวังว่าคุณคงเข้าใจคำว่าหน้าที่ดีนะคะ”
รสสุคนธ์อึ้งไป คราวนี้คนไข้เตียงต่าง ๆ หันมองเป็นตาเดียว “ก็ได้ แต่ว่าถ้าฉันยอมให้วัดแล้ว คุณต้องทำอะไรให้ฉันอย่างหนึ่งนะ รับปากก่อนสิ”
“ไม่ค่ะ ดิฉันต้องวัดไข้อีกกี่เตียง คุณดูสิคะ ไม่ได้มีหน้าที่บริการใครคนใดคนหนึ่งหรอกค่ะ...เชิญค่ะ”
รสสุคนธ์มองพยาบาลตาขวางแต่ก็ยอมอมปรอท
ที่โต๊ะอาหารบ้านลั่นทม นั่งทานข้าวเงียบๆ อุษากับธารินทร์ทานข้าวอยู่ฝั่งตรงข้าม หวานคอยดูแลรับใช้อยู่“ถ้าหาของกลางไม่เจอ แบบนี้รินทร์จะทำยังไงล่ะคะ”
“ต้องเจอสิครับ ถ้าไม่เจอ คดีชิงทรัพย์ก็ปิดไม่ลง”
นฤมลรวบช้อนแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
“คุณมลอิ่มไวจัง”
“ยังไม่อิ่มหรอก แต่ไม่อยากฟัง”
“ทำไมคะ มีปัญหาอะไรคะคุณมล”
“จะแน่ใจได้ยังไงว่าหาของกลางไม่เจอ...มีใครมุบมิบไว้หรือเปล่า”