บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 11 หน้า 4
ธารินทร์มองหน้า ไม่พอใจ “เรื่องที่ผมเล่าเป็นความจริงทุกอย่างครับ คุณนฤมล มีพยานรู้เห็นทั้งฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจและชาวบ้าน กรุณาอย่างปรักปรำเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างนี้ มันผิดทั้งกฎหมายและจริยธรรม”
“เหรอคะ” นฤมลเดินไป หวานเดินตามไป อุษาส่ายหน้า ถอนใจ
นฤมลเข้ามาในครัว หนุ่ยกับโหน่งนั่งทานข้าวกันอยู่มุมหนึ่ง กลุ่มคนใช้รวมกลุ่มทานข้าวกัน“อะไรกัน หนุ่ยกับโหน่งลูกฉันนี่ ต้องกินข้าวที่พื้นอย่างนี้เหรอ ส่วนพวกแกนั่งกินกันที่โต๊ะ เสวยสุขกันเพลิน ไว้น้องรสกลับมาก่อนเถอะ ฉันจะรายงานทุกเรื่องเลย..หนุ่ย โหน่ง กินข้าวกับอะไรลูก”
“ไข่ทอดครับ”
“แล้วก็ผัดผัก”
นฤมลหันขวับมาเล่นงานสวาท “ให้ลูกฉันกินแค่นี้เหรอ”
สวาทเท้าเอวเอาเรื่อง ทุกคนวางช้อนพร้อมจะตอบโต้ “จำใส่หัวไว้นะคุณนฤมล...พวกฉันทุกคนรับเงินเดือนจากคุณอุษา ที่ทำกับข้าวให้ลูกหล่อนกินนี่ก็บุญคุ้มหัวหล่อนแล้ว”
“ถ้าอยากให้ลูกกินดีๆ ก็เข้ามาทำเองสิ” ยาใจประชด
“ไม่ใช่ทำตัวเป็นคุณนาย...ที่แท้ก็แค่คนอาศัย” จิ้มลิ้มตอกย้ำสถานะของนฤมล
“นัง...นัง” นฤมลคว้าของที่อยู่ใกล้ตัว เตรียมเป็นอาวุธ สมพรพับแขนเสื้อ ลุกขึ้น เช่นเดียวกับวิเวก
“ถ้านังหวาดของข้าเป็นอะไรไป เอ็งตาย” ฉ่ำไม่พอใจ
“คิดจะรุมฉันเหรอ”
หวานยืนมองอยู่แล้ว ตวาดใส่หน้า “พอ นังมล...แกก็แค่มันคนอาศัยอย่างที่เขาพูดจริงๆ น่ะแหละ รู้จักเจียมตัวซะบ้าง แล้วก็จำไว้นะ แกไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่าคุณอุษากับคุณรินทร์ ไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งนั้น...แกกับเขามันคนละชั้นกัน”
“ก็เดินดินเหมือนกันแหละวะ”
สวาทถลาเข้ามาตรงหน้าพร้อมทำร้าย เงื้อมือเตรียมตบ “เอาสักฉาดดีมั้ย”
“พอๆ แม่หวาด ฉันขอละ”
“น้าหวานรู้ไว้เลยนะ นังนี่จะว่าอะไรพวกฉันยังอดยังทนได้ แต่ถ้ารู้ว่ามันล่วงเกินคุณอุษาเมื่อไหร่ ฉันไม่ไว้มันแน่”
“ไปได้แล้วนังมล”
นฤมลมองอย่างแค้นๆ คว้าตัวหนุ่ยกับโหน่งขึ้นมา “ไปลูก...อย่าอยู่กับไอ้อีพวกนี้เลย” นฤมลพาลูกออกไป
ยาใจถามทันที “มันว่าอะไรคุณอุษาเล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิ”
“เก็บโต๊ะ เก็บบ้าน ล้างครัวก่อน แล้วคืนนี้ข้าจะเล่าให้ฟัง”
นฤมลนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้อง “แม่ ทำไมเราไม่ไปอยู่ที่อื่น”