บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 1 หน้า 4
10 สิงหาคม 2564 ( 12:00 )
606.1K
1
ชีพพยายามจะจูบอุษา อุษาตกใจ ผลักชีพออกห่าง “น้าชีพ...”
หวานกับสวาทออกมาจากมุมหนึ่งพอดี
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณษา...”
อุษากลบเกลื่อน ยิ้มเจื่อน “ค่ะน้าหวาน...”
อุษาวิ่งขึ้นบันไดไป สวาทมองชีพอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรทำก็ไปนอน...ฉันจะออกไปเดินเล่นนอกบ้าน”
ชีพเดินไป หวานกับสวาทมองหน้ากันแว่บหนึ่งแล้วต่างคนต่างไป
ในห้องนอนอุษา อุษานั่งที่เตียง สีหน้ายังตื่นตระหนกอยู่ เมื่อนึกถึงตอนถูกชีพปล้ำจูบ อุษาน้ำตาไหลพราก“คุณน้าลั่นทมขา คุณน้าจะรู้หรือเปล่าว่า น้าชีพ...ไม่ได้ซื่อสัตย์กับคุณน้าเลย”
สามเดือนต่อมา ลั่นทมแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจก ชีพเข้ามากอดทางด้านหลัง จูบที่ไหล่
“ผมอยากให้ทมพักผ่อนอยู่บ้านมากกว่า”
“ทมแข็งแรงดีแล้วค่ะชีพ”
ลั่นทมหันมา ชีพหอมแก้ม กระซิบเบาๆ อย่างแสนรัก
“คราวนี้ผมขับรถเองนะ...ผมไม่อยากให้ทมเป็นอะไรไปอีก”
ลั่นทมยิ้มพอใจในความรักที่ชีพมีให้ตน
ที่โรงงานของลั่นทม ลั่นทมและสายสมรกำลังตรวจดูคนงานตัดเย็บเสื้อผ้า พลางทักทายคนงานอย่างเป็นกันเอง ส่วนชีพกำลังโทรศัพท์สั่งการท่าทางเคร่งเครียด ลั่นทมก้าวเดินไป แล้วหน้ามืด กุมขมับ ตาพร่าเลือน สายสมรตกใจเห็นท่าลั่นทมไม่ดี
“ท่านคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
ลั่นทมยกมือจะปฏิเสธ แต่ก็เซไปอีก สายสมรรีบประคองไว้ หันไปเรียกชีพ
“หัวหน้าคะ...หัวหน้า...”
ชีพหันมาเห็นลั่นทมหอบหายใจแรง หยุดอยู่กับที่ เหมือนจะเป็นลม ก็รีบวิ่งเข้ามาหา
“ทม..อีกแล้วเหรอ”
ชีพประคองลั่นทม สายสมรยืนตะลึงอยู่ข้างๆ ชีพช้อนร่างของลั่นทมไป สายสมรตามติดๆ คนงานพากันละสายตาจากงานตรงหน้ามองดู แต่ไม่มีใครกล้าถาม
ชีพอุ้มลั่นทมมาถึงรถ สายสมรเปิดประตูรถให้ จากนั้นปรับเบาะให้ชีพวางลั่นทมที่เบาะหน้า สายสมรปิดประตูรถ ชีพขับออกไป ชีพหันมามองดูลั่นทม
“ทม คุณอย่าเป็นอะไรนะ ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะอยู่ยังไง”