บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 12 หน้า 2
ทั้งสามมองหน้ากัน หันไปทางสุสาน “สุสาน”
“ใช่ บอกน้าหวานดีกว่า” สวาทเสนอ
“บอกทำไม” ยาใจไม่เข้าใจความคิดของสวาท
“ก็ให้มันรู้ไปเลย” ว่าแล้วสวาทก็เดินไปหาหวาน
หวานหันกลับมาพอดี “ข้าก็ว่าจะไปตามคุณผู้ชายที่นั่น” ทั้งหมดพยักหน้าให้กัน สีหน้าหวาดหวั่น “คุณผู้หญิง อย่าทำอย่างที่นังหวานกลัวเลยนะคะ มันบาป”
หวานกับพวกออกมาข้างนอก ที่สนามหน้าบ้านฉ่ำกำลังตัดกิ่งไม้ วิเวกกำลังดายหญ้าอยู่ หวานเห็นรถของธารินทร์ที่แล่นเข้ามาก็สงสัย “วันนี้คุณอุษากลับไวจัง”
อุษากับธารินทร์ลงมาจากรถ เห็นกลุ่มสาวใช้ยืนอยู่หน้าบ้าน “พวกน้าหวานจะไปไหนกันจ๊ะ”
“นั่นสิ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“คุณผู้ชายยังไม่กลับเลยนะคะ หายไปตั้งแต่เช้า แม่รสก็ไปตามที่ไหนไม่รู้” หวานรายงาน
“บนบ้านหากันทั่วหรือยัง” ธารินทร์ซัก
“อุ๊ย บ้านก็มีเท่านี้ มีหรือที่แม่รสจะไม่เห็นคุณผู้ชาย” สวาทไม่เชื่อว่าชีพจะยังอยู่ในบ้าน โดยที่ไม่มีใครรู้
“แต่ผมว่าลองหาอีกทีดีกว่า” ธารินทร์เข้าไปในบ้าน ทุกคนตามเข้าไป
ฉ่ำ สมพร และวิเวกมองหน้ากัน “ไปช่วยเขาหากันดีกว่า”
“จะดีเหรอลุงฉ่ำ” วิเวกยังกลัวๆ
“หากันหลายคน ไม่น่ากลัวหรอก ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณผู้ชายอยู่ที่ไหน” สมพรเห็นด้วยกับฉ่ำ
ทุกคนเข้ามาในบ้าน ธารินทร์ยืนอยู่ข้างอุษา บอกกับทุกคน “แยกย้ายกันไป แบ่งออกเป็นสองกลุ่มดีกว่า พวกลุงฉ่ำหาในสวนหลังบ้าน”
“ไอ้เวกกับไอ้พรหาจนทั่วแล้วครับ หมวด”
“ก็หาอีกทีสิ...เผื่อจะเจอ...ส่วนน้าหวาน ผมแล้วก็ษา ขึ้นไปข้างบน ที่เหลือหาข้างล่างนี่แหละ” ทุกคนพยักหน้า “น้าหวานขอน้ำแก้วนึงสิ กระหายน้ำจังเลย”
“ได้ค่ะคุณรินทร์ รอเดี๋ยวนะคะ” หวานเดินไป
มุมหนึ่งของบ้านชั้นบน โหน่งเอาหน้าแนบข้างฝา นับเลข เล่นซ่อนแอบ “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก”
หนุ่ยย่องไปข้างนอก เข้าไปในห้องของรสสุคนธ์ โหน่งลืมตาขึ้นหันมากวาดตาไปทั่ว ไม่เห็นหนุ่ย เลยออกไปตาม โหน่งเข้ามาในห้องของรสสุคนธ์ มองหาหนุ่ย หนุ่ยซ่อนอยู่ โหน่งเหลียวไปรอบๆ โหน่งเปิดประตูตู้ ตะลึง ถอยหลังออก เห็นร่างของชีพถูกมัด ขาดใจตายแล้ว ร่างชีพก็ล้มลงใส่โหน่ง
“โอ๊ย...ช่วยด้วย ช่วยด้วย” โหน่งตกใจ ร่างของชีพที่ถูกมัดไว้ พยายามดิ้นรน ดวงตาเหลือถลน โหน่งกรีดร้องสุดเสียง