บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 12 หน้า 4
“ผมยังไม่สรุปอะไรทั้งนั้น...ขอให้มีหลักฐานเพิ่มก่อน”
“หลักฐาน”
ธารินทร์ไม่ตอบ แต่เดินไปทางสุสาน
“รินทร์” อุษาเดินตามไป “รินทร์จะไปที่สุสานเหรอคะ”
“ใช่ ถ้าเจอน้าชีพก็แสดงว่าน้าชีพยังไม่เป็นอะไร...ทั้งหมดเป็นฝีมือคุณน้าลั่นทม...แต่ที่ผมกลัวไปมากกว่านั้นก็” ธารินทร์พูดค้างไว้
อุษาถามทันที “อะไรคะ”
“น้าชีพตายแล้ว ด้วยฝีมือคนอื่นที่ไม่ใช่คุณน้าลั่นทม”
“หมายถึงรสสุคนธ์หรือคะรินทร์”
“ก็แค่สันนิษฐาน...ไปที่สุสานกันเถอะ”
ในโลงศพ ลั่นทมนอนกับชีพ เสียงอุษากับธารินทร์เข้ามา ชีพยิ้มดีใจ “อุษา ช่วยน้าด้วย”
“อย่าพยายามเลยค่ะ ไม่มีใครมองเห็นชีพหรอก เสียงชีพก็ไม่มีใครได้ยิน”
ชีพเหลียวหน้ามาดูลั่นทม ลั่นทมยิ้มเย็นน่ากลัว
อุษากับธารินทร์สำรวจไปรอบๆ สุสาน “สุสานก็แค่นี้...น้าชีพคงไม่ซ่อนตัวอยู่ในนี้หรอกค่ะ”
“ครั้งก่อน คุณน้าลั่นทมยัง” ธารินทร์จ้องไปที่โลงศพ แล้วเดินตรงไป
อุษารีบถาม “รินทร์จะทำอะไร”
“ผมอยากรู้ว่าน้าชีพอยู่ในนี่หรือเปล่า”
ธารินทร์เลื่อนฝาเปิด ชีพดีใจ รีบยิ้มให้ธารินทร์ “น้าอยู่นี่ไง...น้าอยู่นี่ เห็นน้ามั้ย...เอาน้าออกไปจากที่นี่ น้าเหม็นนังผีลั่นทมนี่จะแย่แล้ว”
ธารินทร์เห็นแต่ลั่นทมนอนอยู่คนเดียว ไม่มีร่างชีพ “ไม่มี”
อุษาชะเง้อมองเข้าไปในโลงก็เห็นแต่ลั่นทม “ร่างของคุณน้ายังไม่เน่าเลยนะคะ...ยิ้มเหมือนคนนอนหลับ...แค่ขึ้นอืดเท่านั้น”
ธารินทร์ปิดฝาโลง สีหน้าผิดหวัง ชีพดิ้นรน พยายามส่งเสียงดัง “ษา...ษา...ช่วยน้าด้วย น้าอยู่ในนี้ โธ่โว้ย แค่นี้มองไม่เห็นเหรอไงวะ...ษาๆ โว้ย” ฝาโลงเลื่อนปิดสนิท ในโลงศพ ลั่นทมหัวเราะก้อง ชีพตวาด “บ้าเอ๊ย แกฆ่าฉันดีกว่านังลั่นทม...แกมันคนใจร้าย ตายเป็นผีแล้วก็ยังใจร้ายอีก”
ลั่นทมหันหน้ามาทันที ดวงตากร้าว “ก็ใครล่ะที่ทำให้ทมเป็นอย่างนี้”
ด้านนอก อุษายืนน้ำตาคลอ มองไปที่โลงศพ “คุณน้าขา...อย่าทำอย่างที่ษาคิดเลยนะคะ...ปล่อยน้าชีพออกมาเถอะค่ะ”
ธารินทร์ฉวยมืออุษาถามทันที “ษาคิดว่า...น้าชีพอยู่ในนั้นเหรอ”
“ค่ะ ทุกอย่างคุณน้าลั่นทมทำให้เราเห็นไปอย่างนั้น แม้กระทั่งหนุ่ยโหน่งด้วย ษามั่นใจ”
“กับเด็กๆ อย่างนั้น คุณน้าลั่นทมจะทำแบบนั้นทำไมกันษา”