บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 12 หน้า 3
หนุ่ยวิ่งออกมาจากมุมหนึ่ง กอดโหน่งแน่น ไม่เห็นอะไร “โหน่งๆๆๆ”
ที่โถงและบันได ทุกคนวิ่งขึ้นบันไดมา หวานตกใจ “ตายแล้ว หนุ่ย โหน่ง”
“เสียงมาจากห้องน้าชีพค่ะ” อุษาบอก
ธารินทร์รีบนำไปก่อน
ที่ห้องชีพ ทุกคนเข้ามา ธารินทร์กอดหนุ่ยไว้ ส่วนอุษากอดโหน่ง ทุกคนตกใจ เห็นประตูตู้เปิดอยู่
“บอกน้าซิว่าเกิดอะไรขึ้น”
โหน่งชี้ไปที่ตู้ “คุณลุงชีพอยู่ในตู้”
ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน อุษารีบเปิดประตูตู้ให้กว้างขึ้น “ไหนล่ะจ๊ะ ไม่เห็นมีอะไรเลยโหน่ง” บรรดาสาวใช้ กอดกันกลม
“เด็กไม่โกหกหรอกครับ ผมว่าต้องเกิดอะไรสักอย่างแล้วละ”
“นั่นสิ” อุษามองหน้าทุกคน “น้าหวานพาหนุ่ยกับโหน่งไปหาอะไรทานก่อน แล้วนี่แม่เขาไปไหนซะล่ะ”
“ออกไปกับแม่รสตั้งแต่เช้าแล้วค่ะคุณอุษา”
“ไปไหนคะ”
“เห็นว่าไปตามหาคุณชีพ”
ธารินทร์รีบพรวดพราดออกไปข้างนอกห้อง ทุกคนมองตาม อุษารีบตามออกไป
“ไม่ใช่คุณชีพตายแล้วนะ...ไม่งั้นจะมาหลอกได้ไง” สวาทวิตก
“ว้าย...ผีคุณนายคนเดียว นังยาก็จะฉี่ราดตายแล้ว นี่ยังจะผีคุณผู้ชายอีกเหรอ” ยาใจฟังแล้วก็ขนลุกขนพอง
“ฉะ...ฉะ...ฉันว่าออกไปข้างนอกเถอะ” จิ้มลิ้มเสียงสั่น
ฉ่ำจ้องหน้าโหน่งถามเสียงจริงจัง “ไอ้หนู เอ็งเห็นคุณผู้ชายจริงๆ เหรอวะ”
“จริงสิลุง...ลุงชีพถูกมัดทั้งตัวเลยนะ ล้มมาใส่ผม”
สวาท ยาใจ และจิ้มลิ้มพากันกลัว
“ข้าว่าคุณผู้ชายตายแล้วว่ะ” สมพรว่า
“แล้วจะอยู่ทำไมกันล่ะวะ” วิเวกวิ่งออกไปก่อนทันที ทุกคนตามไป
เหลือหวานกับหนุ่ย โหน่ง “ไปหาอะไรกินในครัวกันเถอะ” หวานพาเด็กสองคนออกไป
ที่หน้าบ้านของลั่นทม ธารินทร์และอุษาคุยกัน สีหน้ากังวลใจ
“คิดอะไรอยู่หรือคะรินทร์”
“ผมเป็นห่วงคุณชีพ...เด็กไม่น่าโกหก”
“กลัวว่าน้าชีพตายแล้วเหรอคะ”