บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 12 หน้า 31
เช้าวันรุ่งขึ้น สวาทยืนทำกับข้าวสำหรับใส่บาตรอยู่ในครัว มีจิ้มลิ้มกับยาใจคอยช่วย
“ไม่รู้ว่าวันนี้คุณอุษาจะใส่บาตรไหวมั้ย” สวาทแอบกังวลนิดๆ
“นั่นสิ น้าหวานเฝ้าอยู่แน่ะ ดีนะที่เป็นคุณอุษา ถ้าขืนเป็นนังลิ้มละก็จับไข้หัวโกร๋นแล้วละ”
“แกคนเดียวซะเมื่อไหร่ นังลิ้ม นังยาด้วย”
“แต่ถ้าเป็นข้านะโว้ย ข้าไม่อยู่แน่...แค่คิดก็สยอง..เออว่าแต่ใครได้ข่าวนังรสบ้างวะ...เจ้าประคู้น อย่าให้มันได้กลับมาเลยบ้านนี้จะได้สงบซะที” สวาทภาวนา
หวานเข้ามาพอดี ยาใจกับจิ้มลิ้มสะกิด สวาทไม่ทัน หวานมองหน้าสวาท สวาทได้สติ “อุ๊ย”
“ไม่เป็นไร นังรสมันเป็นหลานฉันก็จริง แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปกับมันหรอก...จัดเครื่องเซ่นให้คุณผู้หญิงหรือยัง”
“กำลังจะทำเดี๋ยวนี้แหละ”
“ว่าแต่ใครจะเป็นคนเอาไปล่ะ นังลิ้มขอปฏิเสธนะ”
“นังยาก็ด้วย”
ทุกคนหันไปมองสวาท “ทุกทีก็เป็นหน้าที่ของแม่หวานอยู่แล้วนี่ หน้าที่ใครก็หน้าที่มัน”
“ถ้าคุณอุษาไม่ไหว ข้าก็ต้องเป็นคนเอาไปเอง ให้มันรู้ไปว่าจะถูกคุณผู้หญิงหักคอ”
ที่หน้าบ้านลั่นทม หวานกับอุษาใส่บาตร จิ้มลิ้มกับยาใจคอยส่งของให้ พระรับบาตรเสร็จ จะเดินไป
“นิมนต์ก่อนเจ้าค่ะ”
“มีอะไรเหรอโยม”
“หลวงพ่อช่วยไปเทศน์โปรดคุณน้าในสุสานหน่อยได้มั้ยเจ้าคะ”
หวาน ยาใจและจิ้มลิ้มตกใจ
“คุณอุษา...น้าหวานว่า”
อุษาไม่สนใจหวาน“นะคะหลวงพ่อ...ช่วยหน่อยเจ้าค่ะ”
สัปเหร่อ มองหน้าหลวงพ่อ สบตากัน
“ช่วยเขาหน่อยเถอะหลวงพ่อ”
“ถ้างั้น หนูนิมนต์ฉันเช้าเลยนะเจ้าคะ”
หน้าท่านสมภารนิ่งสงบ มองเข้าไปในตัวบ้าน
ในครัว สวาทพูดขึ้นทันที จิ้มลิ้มกับยาใจยืนอยู่ไม่ห่าง “หา...ข้าว่าจะไปกันใหญ่นะโว้ย ถ้าคุณผู้หญิงเกิดไม่พอใจขึ้นมา เรามิแย่กันทั้งบ้านเหรอวะ แล้วนี่ไอ้ฉ่ำไปไหน”
“ห่วงน้าฉ่ำคนเดียวนะน้าหวาด ทีพวกฉันไม่เห็นเป็นห่วง”