บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 12 หน้า 34
หวานปิดปากเบือนหน้าไปทางอื่น ทุกคนจะอาเจียน สวาท จิ้มลิ้ม และยาใจ ถึงกับโอ้กอ้าก ฝาโลงหลุดจากมือปิดสนิทเหมือนเดิม เสียงดังปัง ฉ่ำ สมพร วิเวกรีบผละออกมา
“ไม่ไหวละครับ คุณอุษา ไอ้สมพรขอยอมแพ้ละครับ”
“คุณน้าไม่ยอมค่ะ...หลวงพ่อเจ้าขา ช่วยบอกคุณน้าทีเถอะเจ้าค่ะ”
หลวงพ่อยืนอยู่ตรงหน้าหลับตา ในโลงศพ ลั่นทมนอนอยู่ มีชีพอยู่ข้างๆ เสียงหลวงพ่อดังขึ้น “โยมลั่นทม การต้องทุกข์ทรมานอยู่ในโลงแคบๆ นั่นก็เป็นกรรมอย่างหนึ่งของโยมนะ...อย่าเพิ่มกรรมให้ตัวเองอีกเลย หากขาดสติไปมากกว่านี้ โยมจะยิ่งได้รับทุกข์ทรมาน กรรมจะยิ่งตามสนองโยมนะ”
ลั่นทม น้ำตาคลอ แล้วหยาดไหล “หลวงพ่อเจ้าขา...โยมยอมแล้วค่ะ โยมจะยอมปล่อยพวกเขา แต่หลวงพ่อก็ต้องให้เขากลับตัวกลับใจด้วยนะคะ โยมอยากเห็นพวกเขาเป็นคนดีเจ้าค่ะ”
ในสุสาน หลวงพ่อหันมาทางอุษา“โยมลั่นทมยอมปล่อยแล้ว”
“ปล่อย...หรือว่าคุณผู้ชายอยู่ในนั้น...ไอ้ฉ่ำดูอีกทีซิ”
ฉ่ำสั่นหน้า “น้าหวานก็เห็นว่ามันหนักแค่ไหน...ใครมีแรงก็ยกเอาสิ”
“ใช่...ใช้แต่ไอ้ฉ่ำของฉัน” สวาทหันมาทางวิเวกกับสมพร ทั้งสองสั่นหน้าเร็วๆ
“น้าหวานจ๊ะ จัดอาหารถวายหลวงพ่อด้วย เดี๋ยวษาจะตามไป”
“ษาจะทำอะไร”
“ถ้ารินทร์อยากรู้ รินทร์ก็อยู่เป็นเพื่อนษาสิคะ ส่วนคนอื่น ๆ กลับไปได้”
ทุกคนมองไปที่โลงศพ
ในบ้านลั่นทม สมภารนั่งมองอาหารที่อยู่ตรงหน้า ทุกคนนั่งอยู่ตรงหน้า
“ผีคุณนายลั่นทมบอกหลวงพ่อเหรอครับว่าจะปล่อย...เอ้อ ปล่อยใครครับ”
“อาตมาก็ไม่รู้หรอก โยมลั่นทมใช้คำว่าพวกเขา”
“ถ้าเป็นคุณผู้ชายก็คงไม่ใช่ คุณผู้ชายคนเดียวไม่มีพวก แล้ว ใครกันหว่า”
หนุ่ยกับโหน่งลงบันไดมาวิ่งตึงๆ“ยายหวานๆๆ แม่ไปไหน”
“โหน่งหิวข้าวแล้ว หาแม่ไม่เจอ”
สวาท ยาใจ และจิ้มลิ้มมองหน้ากัน แล้วก็มองหน้าหนุ่ยกับโหน่ง “นังรสกับแม่นฤมล”
หวานหันมาใช้สายตาดุๆ ปรามสวาท กลัวหนุ่ยกับโหน่งจะกลัว
ในสุสาน ธารินทร์มองอุษาอย่างตะลึงเมื่อเห็นอุษาแนบหน้ากับโลงศพลั่นทม
“คุณน้าขา...ตอนนี้ทั้งน้าชีพ รสสุคนธ์และนฤมลหายไป จากบ้านนี้ ถ้าคุณน้าเป็นคนทำให้พวกเขาหายไป คุณน้าคืนพวกเขามาเถอะค่ะ ษาจะช่วยเหลือคุณน้าทุกอย่าง ษาสัญญา”
ธารินทร์เข้ามาปลอบอุษา กอดอุษาเบาๆ อุษาหันมา ซบกับอกธารินทร์ร้องไห้ “รินทร์คะ ช่วยอ้อนวอนคุณน้าทีเถอะค่ะ”