บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 12 หน้า 32
“นังยา เอ็งยืนอยู่ตรงนี้ ข้าจะต้องห่วงทำไมวะ”
“ไปที่สุสานกับน้าหวานแน่ะ”
“ตายละ...แล้วทำไมไม่ตามไปกันล่ะวะ”
“น้าหวาดพูดจริงเหรอ”
“เช้าแบบนี้ ผีไม่หลอกโว้ย แดดแจ๋จางปาง ข้าไม่กลัว อีกอย่างคนก็เยอะ แถมมีพระกับสัปเหร่ออีก...เชื่อนังหวาดเถอะ”
สวาทเดินนำไปก่อน ยาใจกับจิ้มลิ้มมองหน้ากัน แล้วตามออกไป
ในสุสาน หลวงพ่อยืนอยู่หน้าโลงศพ อุษากับหวานอยู่ใกล้ๆ
“ตอนเอาใส่โลงได้มัดตราสังข์หรือเปล่า”
อุษากับหวานนิ่ง มองหน้ากัน ไม่ตอบ ฉ่ำ วิเวก สมพรหลบอยู่หลังหวาน สีหน้าหวาดๆกันหมด
“ถ้าเงียบแบบนี้แสดงว่าไม่ได้ทำพิธี ถึงว่าทำไมเฮี้ยนนัก”
ในโลงศพ ชีพหัวเราะออกมาสะใจ ลั่นทมเหลือบมอง อย่าดีใจไป ไม่มีใครได้ยินแล้วก็เห็นชีพหรอก ชีพน่าจะรู้ตั้งนานแล้วนะ”
“ก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าแกถูกสัปเหร่อมัดตราสังข์แล้วเอาไปเผา แกจะเป็นยังไง...ฮึๆๆ”
“ถ้าเป็นยังงั้น ชีพก็ต้องตายกับทมด้วย”
“แกจะเก่งไปกว่าพระไม่ได้หรอกนังผีลั่นทม”
ข้างนอกโลงศพ อุษาร้องไห้ “หลวงพ่อเจ้าขา อย่าทำอะไรคุณน้า ษาแค่ต้องการให้ช่วยพูดกับคุณน้าให้ละความพยาบาทเท่านั้นค่ะ”
“มันไม่ถูกนะหนูอุษา นี่คงต้องเฮี้ยนมาก วันก่อนถึงได้มีคนในบ้านหนูนี่แหละไปหาฉัน จะจ้างฉันมาสะกดวิญญาณคุณนายลั่นทม” สัปเหร่อบอกให้อุษารู้
“คุณลุงพูดอะไรนะ ใครกันที่คิดทำร้ายคุณน้า”
“จะใครซะอีกล่ะ ก็เมียใหม่คุณชีพไง...คุณนายคนใหม่นั่นแหละ”
อุษาสะเทือนใจ ส่ายหน้า“ไม่น่าเลยรสสุคนธ์”
ในโลงศพ ชีพหัวเราะในลำคอสะใจ วิญญาณลั่นทม แค้นมาก พูดเสียงเครียด “นังรสสุคนธ์!”
ดวงตาลั่นทมเบิกโพลง
หน้าบ้านลั่นทม สวาท ยาใจและจิ้มลิ้มออกมา ธารินทร์จอดรถที่ลานหน้าบ้านพอดี
“คุณผู้หมวด” ยาใจดีใจที่เห็นธารินทร์มา
“พระเอกมักจะมาทันเวลาเสมอ...ไปหาคุณธารินทร์กันเถอะ” สวาทก็โล่งอก
ธารินทร์ลงมาจากรถ “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ประตูรั้วก็ไม่ได้ปิด แถมยังไม่มีใครอยู่อีก”
“ไปที่สุสานกันเถอะค่ะ” จิ้มลิ้มรีบเชิญธารินทร์