บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 12 หน้า 35
“ถ้าผมขอ ผมจะขอให้คุณน้าลั่นทมสงสารษา...คุณน้าคงไม่อยากเห็นษาทุกข์ทรมานจนอาจจะต้องตายตามคุณน้าไปใช่มั้ยครับ”
ในโลงศพลั่นทมร้องไห้ สะอื้นเบาๆ ชีพเสียงดัง “โว้ย ไอ้ธารินทร์ น้าตะโกนอยู่นี่ ไม่ได้ยินหรือไงวะ อยากจะออกไปจากนี้เต็มทีแล้ว ฉันยังไม่อยากตายไปพร้อมกับศพนังปีศาจนี่”
ข้างนอกโลงศพในสุสาน อุษาพูดกับธารินทร์ “ใช่ค่ะรินทร์ ษาไม่อยากทุกข์ทรมานอีกแล้ว ษาอยากจะตายตายให้รู้แล้วรู้รอดไป”
ในโลงศพ ลั่นทมร้องไห้ “โธ่..ษา...อย่าโกรธน้าเลย น้ายอมปล่อยคนอื่นก็ได้ แต่น้าชีพ น้ายังไม่ยอมให้เขาออกไป เขาจะต้องอยู่กับน้า”
ชีพเหลือบมาทางลั่นทม พูดเสียงกร้าว “ฉันอยากออกไปจากที่นี่ ฉันไม่อยากอยู่ในโลงแคบๆ นี่แกได้ยินฉันมั้ยนังลั่นทม...หา”
ทางเดินจากสุสานกลับบ้าน ธารินทร์และอุษาเดินมาด้วยกัน
“ษาเชื่อว่าคุณน้าจะใจอ่อน วันที่เราได้ทุกคนคืนมา ษาจะขอร้องคุณน้าอีกที จะทำให้รสสุคนธ์กับน้าชีพมากราบขอขมาคุณน้าให้ได้ค่ะรินทร์”
“ถ้าเขาเชื่อเรา มันก็จบไปนานแล้วนะษา แต่นี่เขาโลภอยากได้ของคนอื่นไปเป็นของตัวเอง” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธารินทร์รับ“ผมร้อยตำรวจโทธารินทร์ครับ...อะไรนะจ่า...ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
ธารินทร์ปิดโทรศัพท์บอกอุษา“เกิดเรื่องประหลาดแล้วละษา”
“อะไรคะ”
ที่ป่าช้ารถยนต์ จ่าสองนายกำลังช่วยกันเปิดซากรถยนต์คันหนึ่ง
“มันสนุกนักเหรอคุณ ถึงเข้าไปข้างในน่ะ...ที่ทางมีตั้งเยอะแยะไม่อยู่ ดันอยู่ในป่าช้ารถ”
“เอ๊ะ พูดมากจริง จะช่วยหรือเปล่า ถ้าไม่ช่วยก็ไปเลย ไปไหนก็ได้ไกลๆ เลย”
“น้องรส ทำไมพูดกับคุณจ่าเขาอย่างนั้นล่ะ พอดีเขาก็ไม่ช่วยเราหรอก...พี่อยากกลับบ้านนะ พี่คิดถึงลูก”
ธารินทร์กับอุษามาถึงพอดี
“รสสุคนธ์ คุณนฤมล”
“เออ มาก็ดีแล้ว บอกแฟนแกให้ช่วยฉันที”
“ได้ แต่ก่อนที่ผมจะช่วย บอกมาก่อนว่าทำไมถึงเข้าไปอยู่ข้างในนั่นได้”
อุษาเดินวนรอบรถ แล้วน้ำตาไหลพราก
“ใครเขาจะบ้าเข้ามาล่ะ ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นไปได้ยังไง จู่ๆ รถก็เกิดอุบัติเหตุ ไอ้คนขับแท็กซี่มันคงง่วง หลับใน เราสองคนก็สลบไปเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ”