บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 15 (ตอนจบ) หน้า 17
รสสุคนธ์ยกมือไหว้ พูดน่าสงสาร “คุณนายลั่นทม..ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันจะทำบุญให้เธอไปผุดไปเกิดเสียเถอะเธอตายแล้วนะ”
“ฉันต้องตายก่อนเวลาอันควรเพราะพวกเธอมาฆ่าฉัน..ฉันถึงยังไปไหนไม่ได้ ฉันต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเธอสองคน”
“แต่ฉันไม่ได้ฆ่า..คุณชีพต่างหากเป็นคนวางแผนเป็นคนลงมือ”
ลั่นทมเสียงดุ “เธอนั่นแหละเป็นตัวการยุยงเขา..ความผิดของเธอสองคนก็เท่ากัน เพราะฉะนั้นเธอต้องอยู่ในสุสานเหมือนชีพ”
“ไม่..ไม่....ชีพ..ช่วยด้วย”
ลั่นทมหายไป รสสุคนธ์ร้องไห้คร่ำครวญด้วยความกลัว รสสุคนธ์ซมซาน คลานไปทั่วหาทางหนี
ในบ้านลั่นทม สวาท จิ้มลิ้ม และยาใจช่วยกันโบกพัดหวาน นฤมลประคองหวานที่นอนเหยียดยาวอยู่ที่ชุดรับแขก ฉ่ำ วิเวกและสมพรอยู่ด้วย
“น้าหวาน น้าหวานฟื้น ฟื้น” นฤมลพยายามเรียก
ธารินทร์กับอุษาเข้ามา สีหน้าแปลกใจ
สวาทรีบรายงาน “พวกนายฉ่ำไปเจอนอนอยู่หน้าสุสานค่ะ”
“สงสัยเจอ เอ้อ.” จิ้มลิ้มสั่น “คุณผู้หญิงแน่ๆ”
“น้าหวาน น้าหวานจ้ะ แกสลบไปนานหรือยัง” อุษาเข้าไปจับหวานเขย่าเรียกแต่หวานเฉย
“แก้ไขกันซักพัก ใหญ่ๆ แล้วครับคุณษา” ฉ่ำบอก
“พาไปหาหมอดีกว่ามั้ย” ธารินทร์เสนอ
หวานค่อยๆ ลืมตาแต่ยังไม่ลุกขึ้น
“นั่นไงครับ ฟื้นแล้วๆ” ฉ่ำเห็นก่อนเพื่อน
หวานมองทุกคนยังงงๆ อุษารีบถาม “เป็นไงน้าหวาน”
“เจออะไรเหรอน้าหวาน เจออะไรๆ” ยาใจซํกไซ้
สวาท จิ้มลิ้มและยาใจเกาะกลุ่มกันแน่น
หวานพยายามนึกแล้วตาเหลือก ตกใจ “คุณผู้หญิง....โอย...ท่าทางท่านน่ากลัวมาก ท่านจะเล่นงานนังรส” หวานนึกได้รีบลุกขึ้นมาหา “รสล่ะ นังรส..ตายแล้วนังรส ตายแน่แล้ว”
ธารินทร์รีบเข้าไปถาม “รสสุคนธ์ทำไมหรือครับน้าหวาน”
ทุกคนชะงักมองไปอย่างตกใจ ชีพในสภาพที่ดูไม่ได้เดินเปะปะเข้ามา
หวานเห็นก็แผดร้องสุดเสียง “ว้ายย”
“คุณผู้ชาย” สวาท จิ้มลิ้ม ยาใจอุทานขึ้นพร้อมกัน
ชีพอยู่ในสภาพเกือบจะครึ่งคนครึ่งศพ “ช่วยด้วย..ช่วยด้วย”
ชีพซวนเซจะล้ม พวกผู้หญิงร้องกันเอะอะ วี้ดว้าย ฉ่ำ วิเวก และสมพรจะเข้าประคองชีพ แต่ก็ต้องผงะ
ถอยออกมาออกมาปิดปากปิดจมูกด้วยความเหม็น ทุกคนท่าทางรังเกียจ