บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 15 (ตอนจบ) หน้า 18
ชีพทรุดฮวบลงกับพื้น คร่ำครวญ “ฆ่ามัน..เผามัน..เผาศพลั่นทม..เผาเรือนไทยซะไม่งั้นมันจะฆ่าทุกคน..พวกเราทุกคนจะต้องตายกันหมด” ชีพร้องไห้เหมือนคนเสียสติ ทุกคนมองชีพอย่างงงๆ ลั่นทม ปรากฏร่างขึ้นมุมหนึ่งมองชีพด้วยความร้าวรานใจ เจ็บช้ำ
ในห้องอาบน้ำ น้ำจากฝักบัวสาดซ่าใส่หน้าชีพ
ชีพแหงนหน้ารับน้ำพลางร้องไห้สะอื้นอย่างคุมสติไม่อยู่ “ช่วยด้วย..ฮือ..ช่วยด้วย”
ลั่นทมมองนิ่งสงบ อยู่มุมหนึ่ง ชีพโซเซออกจากห้องน้ำแล้วไปที่เตียงนอน ผ่านหวานที่คอยอยู่กับกลุ่มนฤมล จิ้มลิ้ม และยาใจ ชีพโซเซไปล้มแผ่บนเตียง แล้วหลับไปทันที หวานและนฤมลเข้าไปดู
“คงหมดแรง” หวานก้มลงเรียก “คุณผู้ชายคะแล้วนังรส อยู่ไหนคะ คุณผู้ชาย”
“สลบเหมือดแบบนี้คงจะเช้าแหละ” นฤมลบอกหวาน
“แล้วจะสอบถามเรื่องนังรสได้ยังไง”
“ฉันว่ารสต้องอยู่ในสุสานแน่ๆ”
ที่สุสาน ธารินทร์กับอุษามาตามหารสสุคนธ์ มีฉ่ำ วิเวกและสมพรตามฉายไฟ ด้วยท่าทีกลัวๆ ตำรวจตามมาด้วย
ธารินทร์กับอุษามาหยุดที่หน้าประตูสุสาน “ผมว่าคุณไม่ต้องเข้าไปหรอกษา กลับไปกับนายฉ่ำดีกว่า”
ฉ่ำเสียงสั่นๆ “ดีครับ ให้ผมพากลับเถอะคุณอุษา”
“ผมพาก็ได้” สมพรกับวิเวกแย่งกัน
“ไม่เป็นไร ฉันอยากเห็นกับตาว่ารสสุคนธ์เป็นอะไรหรือเปล่า อีกอย่าง” อุษาบอกกับธารินทร์ “ถ้ามีอะไรร้ายแรง ษาคิดว่าษาพูดกับคุณน้าได้”
สมพรสะดุ้ง “พูดกับใครนะครับ!”
วิเวกเสียงสั่น “กับผีคุณนายไง”
“จะคุยกันรู้เรื่องเหรอครับ” ฉ่ำสงสัย
แม้กลุ่มฉ่ำจะกลัวกัน แต่ธารินทร์รู้สึกว่าอุษามีเหตุผล “งั้นก็ตามใจ” ธารินทร์บอกกับตำรวจลูกน้อง “เดี๋ยวพวกคุณช่วยกันดูคุณรสด้วย คิดว่าต้องอยู่ในสุสานนี่ละ”
“ครับผม”
ธารินทร์เปิดสุสานเข้าไป ภายในมืดสลัวอุษาเปิดไฟ คนอื่นๆ ตามเข้ามา และมองหารสสุคนธ์
“คุณรสสุคนธ์ คุณอยู่ในนี่หรือเปล่า” ธารินทร์ร้องเรียก
“รสได้ยินเสียงตอบด้วย” ทุกคนมองไปรอบๆ แต่เงียบไม่มีเสียงใครเลย
อุษาเดินไป ทรุดตัวลงนั่งหน้าโลงศพแล้วพนมมือ“คุณน้าขา อย่าทำร้ายรสนะคะ ษาไม่อยากให้คุณน้ามีบาปเพิ่มขึ้น ปล่อยตัวเขาเถอะค่ะ”
ธารินทร์เดินไปคลำบนเตียง ตำรวจและพวกฉ่ำหาจนทั่ว