บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 15 (ตอนจบ) หน้า 20
“ช่วยหาหมอผีเก่งๆ ให้คนได้ไหม ?”
“ถ้าจะให้ไปกำจัดคุณนายละก็ ผมทำไม่ได้ คุณนายมีบุญคุณ กับวัดนี้”
ชีพควักปืนออกมาจ้องสัปเหร่อทันที “นึกแล้วว่าแกต้องตอบแบบนี้ รสบอกฉันหมดแล้ว”
สัปเหร่อผงะ ตกใจ “บอกหมด..แล้ว” สัปเหร่อคิดว่ารสสุคนธ์บอกว่าโดนขืนใจ
“ใช่ ฉันจะฆ่าแก ถ้าแกไม่”
สัปเหร่อรีบพูดอย่างเร็ว “เดี๋ยวเมียคุณเสนอตัวแลกกับผมเอง บอกยอมเป็นเมียผม ให้ผมตามหมอผีให้ ผมไปตามให้แล้วแต่หมอไม่อยู่ จะให้ผมทำยังไง”
ชีพชะงัก ตกใจ “นี่รส..เป็นเมียแก”
“ก็แลกกันไงคุณ เมียคุณใจถึงจะตาย เป็นคนเสนอผมก่อน”
ชีพโกรธจนลืมตัว “แกตาย”
สัปเหร่อพุ่งเข้าปัดป้องปราดเข้าไปทำร้ายชีพ ชีพซึ่งอ่อนแรงอยู่แล้ว ล้มก้นกระแทกสัปเหร่อ หันไปคว้าปืนจ้องมาที่ชีพ “ผมจะไม่ทำอะไรคุณแต่คุณอย่ามายุ่งกับผมอีก ไม่งั้นคุณเจ็บ”
ชีพถอยหลังโซเซออกไปอย่างสุดแค้น สัปเหร่อมองตามลดปืนลง ถอนหายใจ แล้วเมื่อหันมาต้องชะงัก ตะลึงเมื่อเห็นลั่นทมยืนอยู่ สัปเหร่อถอยกรูดโยนปืนทิ้งยกมือไหว้สั่น “คะ..คุณนาย”
ลั่นทมเดินทื่อเข้าหา “ไม่ต้องกลัว ฉันแค่จะขอบใจที่ไม่ทำร้ายคุณชีพ”
สัปเหร่อได้สติร้องโหยหวนแล้ววิ่งหนีไป “หลวงพ่อ..หลวงพ่อช่วยด้วย ผีหลอก”
ในสุสานลั่นทม ธารินทร์จับมืออุษา ทุกคนจับมือยืนเรียงกันไปเพื่อเดินกวาดหารสสุคนธ์ ธารินทร์ และไกร ไม่ค่อยแน่ใจเรื่องวิญญาณลั่นทมนัก
ไกรกระซิบธารินทร์ “จะเสียเวลาเปล่านะครับ”
“ในเมื่อหลายเสียงยืนยัน ผมก็จนปัญญาจะทัดทานครับ”
สวาท จิ้มลิ้ม และยาใจคอยแต่จะรวมตัวเข้าหากันอยู่เรื่อย จนฉ่ำกับสมพรที่จับมือโยงประกบสองด้านต้องดึงกลับ “กระจุกเข้าไปตรงอื่นก็โหว่ซี”
“แม่รส..แม่รส” หมอผันมองหารสสุคนธ์ไปทั่วสุสาน แปลกใจที่ไม่เห็นใครเลย แต่ไม่ได้บอกใคร อุษาใช้มือคลำบนเตียงบนเก้าอี้
หวานเดินมาหน้าโลงศพยกมือไหว้ “คุณผู้หญิงขายกโทษให้มันด้วยเถอะคะ”
ใต้แท่นที่ไว้ศพ รสสุคนธ์นอนสงบนิ่งเคลื่อนไหวตัวไม่ได้ สีหน้าหวาดกลัวทุกข์ทรมาน พยายามส่งเสียงแต่เปล่งออกมาได้เพียงแหบแห้ง และยังมีหยดน้ำเลือดน้ำหนองจากใต้โลงศพหยดใส่ตัวรสสุคนธ์นานๆ หยด แต่สม่ำเสมอ รสสุคนธ์แทบจะคลั่งด้วยความกลัว และขยะแขยง “ยี้ ช่วยด้วย..ฉันอยู่นี่..อยู่ตรงนี้ ขยะแขยง ช่วยด้วย”
รสสุคนธ์เห็นขาธารินทร์และทุกคนออกเดินกวาดไปทั่ว ลั่นทมชะโงกเข้ามาหารสสุคนธ์ “ร้องให้ตายก็ไม่มีใครได้ยิน”