บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 5 หน้า 2
14 สิงหาคม 2564 ( 21:09 )
605.9K
1
“บ้านคุณลั่นทม ค่ะไม่อยู่ค่ะเข้า กรุงเทพ นั่นใครคะ มีธุระอะไร ดึกดื่นป่านนี้แล้วอะไรนะคะฮ้า จ้ะๆ ขอบใจมาก”
หวานวางโทรศัพท์ มือไม้สั่น งงงันไปหมดตะโกนเอะอะ
“นังหวาด ยาใจ จิ้มลิ้มเร็วเข้าเร็ว คุณผู้หญิงฟื้นแล้ว” หวานร้องเอะอะ “หวาด จิ้มลิ้มยาใจ..ตาฉ่ำ สงสัยว่าคุณผู้หญิงจะฟื้นแล้วโว้ย”
ยาใจและจิ้มลิ้มวิ่งเข้ามา หน้าตาตื่น
“อะไรกันน้าหวาน เสียงเอะอะ”
“คุณผู้หญิงฟื้นแล้ว”
จิ้มลิ้มตาหูเหลือก “น้าหวาน..พูดเล่นหรือพูดจริง”
“ก็ไม่รู้ ทางวัดเขาโทร.มา”
“โทรว่าไง” สวาทถาม
“บอกว่า ศพคุณผู้หญิงหายไป”
ยาใจและจิ้มลิ้มกอดกันกลม “กรี๊ด”
สวาทเตือนสติ “โอ้ย อย่าเพิ่งกรี๊ดซีวะ..ยังไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงฟื้นแล้วเดิน ออกจากโลงศพได้ หรือมีใครขโมยศพไป”
จิ้มลิ้มเสียงสั่น “ขโมยไปทำไมศพน่ะ”
“นั่นซีน้าหวาน ใครจะขโมยศพ..นอกจาก..นอกจาก ผีมันเดินไปเอง” ยาใจหวาดหวั่น
หวานกลัว “แล้วถ้าตอนนี้คุณผู้หญิงมาที่นี่ เราจะทำยังไง”
ทั้ง 4 โผเข้ากอดกันด้วยความกลัว มองไปรอบ ๆ สีหน้าหวาดๆ
ที่บ้านเช่าอุษา ในห้องนอน หมอผันยังคงสวดมนต์ภาวนาพึมพำเบาๆอยู่ตลอดเวลา น้ำในหม้อต้มยาแห้งงวดลงไปครึ่งหม้อ วิเวกกับสมพรนั่งสัปหงกอยู่มุมเดิม อุษาจับมือลั่นทมไว้จ้องลั่นทมเขม็งไม่มีทีท่าว่าจะฟุบหลับ ลั่นทมนอนสงบนิ่ง
ที่บริเวณวัดยามเช้า หลวงพ่อมาที่บริเวณสุสานตรงซองที่เก็บศพลั่นทม สัปเหร่อกับสมานตามมาด้วย ทั้งสองสีหน้าไม่ดีกลัวความผิด บริเวณที่เป็นผนังปิดช่องใส่โลงศพถูกโบกปูนไว้ลวกๆโลงศพที่ถูกลากออกมาเมื่อคืนครึ่งหนึ่งฝาโลงก็ยังเปิดอยู่ หลวงพ่อมองอย่างไม่สบายใจ
“ใครเป็นคนโบกปูน”
ทั้งสัปเหร่อและสมานที่รับเงินของอุษามาเต็มกระเป๋าต่างพูดไม่ออก
ในคอนโดของชีพ ชีพหลับสบายอยู่บนเตียง รสสุคนธ์แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเข้ามาจูบชีพเบาๆเป็นการปลุก
“แหมหลับสนิทเลยนะคะ”